Als ik het goed heb begrepen is het Jurassic Park-thema van de bekende blockbuster serie nog niet genoeg uitgemolken en komt er binnenkort weer een nieuwe film. In Heerlen weten we sinds kort wel beter. Dinosaurussen zijn er inderdaad nog steeds, maar die komen uit Bocholtz en bloeien op in Heerlen. En ze hebben een veel hogere aaibaarheidsfactor. De opvallende straatkunst van een oude bekende wekte mijn interesse. De Afgrond liet deze enthousiaste street artist dan maar eens aan het woord. Hier is Timo Aspers, de dino-man uit Bocholtz.
Ok Timo, ik weet wie je bent. Maar voor onze lezers: Wie is Timo Aspers eigenlijk?
Da´s voor mij ook de vraag…
Het hoeft niet diep filosofisch, hoor. Wat doe je normaal gesproken in het dagelijks leven?
In het dagelijks leven ben ik uitvoerder in de infra, voornamelijk bezig met gasleidingen.
Ik ken je natuurlijk al langer. Maar op gegeven moment kwam ik ineens ook een heel andere Timo Aspers tegen, door je kunst. Een kant van je die ik nog niet kon. Alhoewel ik het gevoel heb dat dit alles behalve ¨ineens¨ was.
Dat is inderdaad niet ¨ineens¨. Ik heb altijd getekend. Vroeger was ik op school al met portretten bezig. Mijn oorspronkelijke opleiding is die van tuinarchitect. Dat was ook alleen maar tekenen, maar dan wel op een ander vlak.
Toen mijn zoontje Vinnie een jaar of vier, vijf oud was vroeg hij of ik een dinootje voor hem wilde tekenen. Ik had er een stuk of twintig verzonnen, waarvan eentje altijd bleef terug komen. Op de een of andere manier liep dat gewoon lekker. Dus op gegeven moment had ik zijn dinootje, waar hij happy mee was, maar ik ook wel. Ik vond het leuk om daarmee te werken, ik wilde er wat mee. Ergens in 2010 heb ik eens een mailtje gestuurd naar de kinderzender Studio 100 in Brussel, in de hoop op wat feedback om eens te kijken wat ik hiermee kon. Ik kreeg al heel snel een leuk berichtje terug, waarbij wel werd gezegd dat zij het ontwerp niet konden kopen of er iets mee konden doen. Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon wat tips en ideeën wat ik hiermee kon.
Op zich kreeg ik wat leuke tips van ze en bleef het verder ontwikkelen. Totdat ik me na een half jaartje of wat een naam in hun cc herinnerde die ik vanwege mijn interesse in de stripwereld wel interessant vond. Dat was de de naam van Luc Morjaeu, de tekenaar van Suske en Wiske. Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde rechtstreeks een mailtje naar Luc Morjaeu. Diezelfde dag kreeg ik een enthousiaste mail terug van hem, waarin hij vertelde met een project bezig te zijn en vroeg of ik ook een keertje langs wilde komen. Daarop ben ik naar Puurs in België gegaan, waar hij zijn eigen studio had en toekomstig tekenaars, scenarioschrijvers en dergelijke kosteloos begeleidde en op weg hielp.
Die eerste zaterdag dat ik er heen ging had ik speciaal voor hem een dinootje ontworpen in Suske en Wiske-stijl. Ik wilde natuurlijk niet met lege handen aankomen. Ik ben toen een jaartje of anderhalf blijven gaan en kreeg heel wat nuttige tips van hem betreffende vormgeving, tekenen en andere dingen. Heel breed eigenlijk. We hebben ook nog aan een strip rond het dinootje gewerkt, maar dat bleef verder bij wat scenario´s en ging bij mij de ijskast in, omdat het toch niet helemaal was wat ik wilde. Maar vanaf dat moment ben ik wel naar stripbeurzen gegaan of werd daar uitgenodigd. Terwijl ik op dat moment behalve wat kunstwerkjes en portretten alleen nog dat dinootje had.
Gewoon een autodidact die wat maakt voor zijn kind en het balletje begint te rollen.
Dat balletje heeft inderdaad ergens gerold tot 2016, toen werd het wat minder. Vinnie werd ouder en was vanzelfsprekend niet meer zo met dino´s bezig. Papa dus ook niet. Daarbij kwamen er wat andere dingen op mijn pad waar ik mee bezig was. Het liep even allemaal niet lekker en het tekenen verdween wat naar de achtergrond. Totdat ik mijn huidige partner Marianne tegenkwam. Ik kon haar net een week toen ze al met me mee ging naar een stripbeurs en dit allemaal weer wat meer stimuleerde.
Op stripbeurzen verkocht ik behalve wat mini-schilderijtjes van het dinootje ook regelmatig horrorportretten die ik maakte, ondanks dat het een beetje vreemde eend in de bijt was. Dat komt omdat daar ook veel filmliefhebbers rondlopen.In die tijd hield ik me meer met dat soort dingen bezig in mijn werk. Het dinootje is op gegeven moment in de monstermaand oktober, ¨MONSTOBER¨ genoemd in dat wereldje, terug gekeerd in een challenge. De bedoeling van die challenge is iedere dag iets te maken met een van tevoren bepaald horror thema. Dat heb ik dus iedere dag gedaan met het dinootje gedaan, gebaseerd op de opdracht van die dag. En dat bleef wel aanslaan, maar op gegeven moment hield dat natuurlijk ook op. Totdat ik in Heerlen bij Pat´s Tosti Bar terecht kwam.
Die ken ik wel. Wie kent Pat´s Tosti Bar niet?
Idd, niet veel mensen denk ik. Ik kwam met hem aan de praat en uiteindelijk wilde hij eentje aan de overkant op de kast hebben. Omdat ik al een paar jaar aan het stencilen was leek me dat wel een leuke opdracht, al was het op dat moment natuurlijk nog een beetje illegaal. Dat viel ook weer andere mensen in Heerlen op.
Je zit dan wel lekker in het epicentrum van de street art, de culturele hoofdstad van Limburg.
Gelukkig wel, ja. De stichting Heerlen Mijn Stad heeft me toen benaderd voor een kunstmarkt op het Maanplein. Dat ging via Het Cultuurhuis in Heerlen. Ik heb daar speciaal wat werkjes gedaan voor gemaakt, wat liep als een trein en hele leuke reacties op kwamen. Van daaruit is het een beetje gaan rollen in Heerlen. Daarna ben ik benaderd voor de tijdelijke kunstboetiek op de Akerstraat.
Als expositie?
Als winkel, voor de verkoop. Het is een soort mini-galerie voor kunstenaars van in en om Heerlen.
Wel leuk. Terwijl je helemaal geen background in het kunst-en cultuurcircuit van Heerlen hebt.
Helemaal niet inderdaad. Er gebeurt in Heerlen veel. En er kan daar ook heel veel. Wat je nu wel een beetje merkt is dat er heel veel mensen wat willen, maar dat nog niet echt samensmelt. Het heeft mij wel de kans gegeven in Heerlen te kunnen exposeren. En zo kwam de dino weer vol op de kaart te staan.
Het is de rode draad in je werk. Maar je maakt dus ook een hoop andere dingen, zoals dat horror-gerelateerd werk.
Voornamelijk heel veel pop art-gericht. Er is nu die expo van Keith Haring. Vanaf mijn jeugd ben ik daar al aan verslaafd geraakt. Ik hou gewoon van strakke lijnen. Vandaar ook mijn passie voor stripverhalen met gewoon simpele lijnen. En ik hou van duidelijke kleuren, want ik ben kleurenblind. Ik zie eigenlijk alleen de primaire kleuren.
Maakt dat het niet ontzettend lastig voor je?
Nee, maar het ging heel incidenteel wel eens mis (lacht). Ooit schilderde ik voor iemand een portret, dat ik wat te flets vond en waar ik wat bruintinten bij dacht te doen. Toen ik de opmerking kreeg ¨Moet dat de hulk worden of zo?¨ werd me duidelijk, dat ik in plaats van bruine highlights groene gemaakt had. Dat was niet de bedoeling! Uiteindelijk heb ik het wel kunnen herstellen, alhoewel dat meer tijd kostte dan het werk zelf.
Hahaha! het lijkt me hoe dan ook een flinke barrière.
Valt wel mee. Ik zie de kleuren anders. In mijn opleiding voor tuinarchitect heb ik wel kleurenleer gehad. Ik weet welke kleuren gemengd moeten worden, wat de mengverhoudingen zijn en wat je ermee kan. Bij tekenen en schilderen weet ik dus welke kleuren ik bij elkaar kan gebruiken om contrast te creëren. Of weer net niet wanneer ik met een portret bezig ben. Maar dat leer je jezelf aan. En alles staat met nummer of naam op de tubes, spuitbussen of stiften. Het gaat dus gelukkig niet snel mis.
Een paar jaar geleden ben ik er overigens achter gekomen dat ik iets van ADHD heb. In mijn hoofd draait het altijd door. Hiermee bezig zijn heeft voor mij ook iets therapeutisch. Ik vind er een bepaalde rust in.
Wat voor technieken gebruik je allemaal?
De laatste jaren werk ik veel met spuitbus omdat ik veel stencilwerk doe, met sjablonen die ik zelf snijd. Maar ik werk ook met stiften, acrylmarkers. En voor mijn schetsen gebruik ik van alles, van stift tot potlood. Alles wat ik denk nodig te hebben. Ook kwa ondergrond overigens. Papier, karton, maakt me allemaal niet uit. Voor de rest blijf ik ook rouleren, dingen uitproberen.
En in Bocholtz? Je moet daar natuurlijk een beetje oppassen met te veel kleurtjes, anders breekt de pleuris uit.
(Lacht) Ja, die brug is fantastisch. Maar effe serieus, hier is verder niks. Hier leeft dat niet, moet je niks met kunst doen. Er zitten een paar vastgeroeste mensen die alle opdrachten naar 1 persoon laten gaan. Nou ja, je moet ervan houden. Ik zeg ook niet dat het slecht is. Dat is voor iedereen persoonlijk. Maar die urn daar bij de snelweg en dat viaduct dat ze beschilderd hebben is natuurlijk wat geweldigs, zeg. Daar mag geld naartoe, treurig…
Weet je, kunst is natuurlijk een relatief iets. Maar het is ook een ¨ons kent ons¨-wereldje. Dat merk ik nou ook. Je mag toch bepaalde dingen doen die niet zouden kunnen als je de specifieke mensen niet kende. Dat zie je in Heerlen ook wel een beetje, waar voor alle thema´s die er zijn weer dezelfde mensen naar voren geschoven worden. Dat is enerzijds goed, omdat mensen van Heerlen dan die opdrachten krijgen. Maar er mag af en toe ook wel eens iemand anders op de voorgrond denk ik dan. Ik heb het nu niet over mezelf, hoor. Van mij hoeft dat allemaal niet.
Je hebt geen grotere ambities?
Ik heb me wel laten inschrijven. Ik zou in de toekomst graag hier meer mee bezig willen zijn dan mijn dagelijkse werk. Ik heb nou vrij kleine werkjes, maar wil eigenlijk naar het grotere werk toe. Muren in plaats van kastjes zeg maar, dat is wel mijn ambitie.
Je moet wel zorgen dat je geen fittie meer krijgt met het Forum (ter info: die plakten onlangs in Heerlen over een werkje van Timo heen).
(Lachend:) Ik heb ze eens een fotootje gestuurd en gevraagd of dit nou de bedoeling was. Er werd meteen gereageerd, aanvankelijk ook wel op een leuke manier. Maar ze kropen al snel weer in de slachtofferrol over iets iets dat ik helemaal niet zo bedoelde. Ach, de sticker is uiteindelijk verwijderd.
Zie het maar als een compliment of zo. Negatieve aandacht is ook aandacht.
Ik moet zeggen, dat de paste ups die ik maak op stickervel en dergelijke vrij snel verwijderd worden. Nog niet zo zeer door de gemeente, maar dan meegenomen naar huis. Vind ik op zich niet zo erg, maar als iets voor buiten is dan hoort het ook buiten. Dan moet je het niet van de muur afhalen om binnen op te hangen.
Ik wens je in ieder geval de komende tijd nog veel succes toe met waar je mee bezig bent.
Tot aan het einde van de Keith Haring-expo blijf ik in ieder geval voorlopig Keith Haring-werk plaatsen in Heerlen.
Loopt die expo nog een tijdje door?
Die loopt tot september, dus wel blijven hier nog wel even mee bezig.
Authors bio is coming up shortly.
