¨Die Bef, da´s toch een echte sjeng?¨ Inderdaad, daar is geen speld tussen te krijgen. Maar toch gaan we hem nu als 045 keihard claimen. Gewoon, omdat het kan. Net als zijn geliefde Rebecca overigens. Geintje natuurlijk. Maar ik mag toch wel zeggen, dat ze langzamerhand ook een beetje van ons zijn geworden. En niet alleen omdat deze man met zijn band Ammo op de Parkstad podia een graag geziene gast en altijd een bruggenbouwer tussen zowel de scenes als de regio´s is geweest. Ook omdat hij haar ten huwelijk vroeg op de laatste pré-corona editie van het R2R-Festival in Heerlen.
Die pandemie kon de liefde niet verstoren. Het was gewoon eventjes wachten. Totdat dit huwelijksfeest, eigenlijk dus een huwelijksfestival, kon plaatsvinden in onze goeie, ouwe Oefenbunker. Als daar niet van alle kanten de symboliek van afdruipt weet ik het niet meer. Om het helemaal af te maken deden ze het dan ook nog eens in gala. Ik krijg niet snel de kans zoiets speciaals te beschrijven. En ik word er zeker niet voor in een nieuw pak gestoken. Uw reporter vanuit de Oefenbunker, met stijl.
Ik heb geen goed excuus voor het uurtje vertraging waarmee we aankwamen. Maar als ik het goed begrijp noemen ze dat vandaag de dag ¨fashionably late¨? De zaal is op dat moment al propvol en we zien op de achtergrond beelden geprojecteerd van het voltrekken van het huwelijk op de burgerlijke stand. En wie lult daar trouwens de boel weer aan elkaar op het podium? Niemand anders dan Sjon ¨King Mobe¨ Mobers.¨Wenn schon, denn schon¨ zullen ze gedacht hebben. Het is behoorlijk warm in de Oefenbunker en waar de prachtig uitgedoste dames meer aan dit spelletje gewend lijken te zijn lijden de mannen toch net wat meer onder hun formele kleding. Gelukkig kan ik mijn jasje bij geluidsman Maurice kwijt. Alleen Marcel Franssen van Café Bluff houdt de hele avond stoïcijns zijn stropdas om. Wat een heerser toch die kerel.
Onze Sjon kondigt de eerste band aan, Disquiet uit Utrecht en ik ben heel blij dat ik in ieder geval op tijd voor de eerste band binnen ben, want deze band speelt een portie uitstekende thrash metal, waarin ik invloeden meen te herkennen van bay area thrashers als Testament en Exodus en een scheutje (latere) Kreator. Dit 5-mans combo blijkt, zo laat ik me vertellen, al een tijdje te bestaan en dat verbaast me niet, want ze zetten een behoorlijk strakke set neer. Wat hoogstens mag verbazen is dat we die band hier nog niet goed kennen. Letten we op, Oefenbunker, andere poppodia en programmeurs? Die mogen toch echt nog eens naar onze buurt afzakken. Ook als er niet getrouwd wordt.
Hierna volgt de hardcore rapper Daniel Gun uit Hannover en die ken ik wel al een beetje vanwege zijn regelmatige samenwerking met de mannen van Ammo. ¨Der Gun¨ rapt, gemengd met elementen van hardcore punk en metal, in het Duits en door het in zijn eigen taal te doen blijft hij heel dicht bij zichzelf. Want wat makkelijker dan jezelf uit te drukken in ¨je moerstaal¨? De man mag in uiterlijk en levensstijl (veganist en straight edge zo blijkt) op zijn minst een zeer opvallende verschijning genoemd worden: Op de eerste plaats gaat het om zijn boodschap, zijn muziek. En die weet hij uitstekend over te brengen. Maar de echte liefhebbers in onze regio wisten dat natuurlijk al lang. Die vertel ik niks nieuws.
Dan mag de bruidegom zelf met zijn Ammo het podium op en op dat moment gaat iedereen pas goed los. Daniel Gun schuift ook nog eventjes aan. De band van de bruidegom laat je op zo’n speciale avond natuurlijk ook niet zakken. Maar het is zeker niet zo dat Ammo de support hoeft te stelen, want deze band staat niet voor niks met regelmaat op de Mijnstreek Oost podia met hun rauwe mix van hiphop en hardcore punk, die ik eerder als een mix van bands als Biohazard, Madball, Cypress Hill en House of Pain beschreef. Ammo is een energieke band die heel veel speelvreugde uitstraalt. En ik mag lijen dat we ze nog veel vaker gaan zien.
De exoot (letterlijk en figuurlijk) in het programma Miss Nagine , een buikdanseres die ook met een slang (of slangen?) danst gaat een beetje aan me voorbij omdat ik me op de vegan burger heb gestort. Het publiek lijkt in ieder geval enthousiast. Op afstand zie ik nog een slang in rondjes gedraaid worden. Kotsen slangen nooit hun baasje onder btw? Ik word vandaag de dag al misselijk in de draaicarrousel…
En daar zijn ze dan weer, na lange tijd: de Pikkatrillaz! In een wat uitgedunde bezetting door corona en nog vervelendere omstandigheden, maar ze staan er toch mooi. Met 3 liedjes uit de oude doos. De oude dialect-rappers mogen bij speciale gelegenheden best wel weer eens af en toe dat podium opklimmen, just saying. Want de ¨Original Sjengsters¨ kunnen het nog steeds. ¨Dit is echt de allerlaatste keer¨… Kom op, pikkepuuners, sorry Pikkatrillaz! Dat zegt Kiss ook al 2 decennia. Gewoon incidenteel weer eens een showtje gooien. Niks hoeft meer, alles mag.
A Minor Problem sluit af en ik ga feestband numero uno dit keer niet nog een keertje uitgebreid beschrijven, want dat heb ik de laatste tijd al vaker gedaan. Daarbij moest ik ook wat eerder naar huis. Daarvoor in de plaats zal er binnenkort weer genoeg aandacht voor de band, die hun eigen punkfestival gaan droppen: Zaterdag 6 Augustus, A Minor Problem en een shitload aan punk-en aanverwante bands in De Nieuwe Nor (prik deze maar in jullie agenda´s vast).
Hartelijk dank dat we bij een van de meest bijzondere trouwfeesten ooit aanwezig mochten zijn, Bas ¨Bef¨ en Rebecca Siersema. En dat jullie huwelijk voor de rest ook een groot festival mag worden. Maar dat gaat wel goed komen.
Authors bio is coming up shortly.
