Een Wandeling met een Lading

Sinds een paar jaar voel ik mij zeer aangetrokken tot Asatru, de moderne versie van de levensbeschouwing van onze voorouders, de Germanen. Het is de manier waarop zij zich verhielden tot het leven, elkaar, de natuur en tot de Goden, los van de vraag wat je precies verstaat onder een godheid. Ik lees boeken en artikelen en discussieer op forums. Verder schrijf ik er af en toe over en denk ik er veel over na. Voornamelijk over de vraag hoe het mij als mens raakt en hoe ik in het leven wil staan. Dit gebeurt dus allemaal van thuis uit.

Dat ik nagenoeg nooit een Asatruar (bewust) tegen ben gekomen zegt genoeg. Nadat ik me een aantal jaren thuis hierin had verdiept, werd ik nieuwsgierig naar andere mensen die hier actief mee bezig zijn. Wat zijn dat voor mensen? Wat doen zij allemaal en waar kun je ze tegenkomen?

Laatst kreeg ik de gelegenheid om deze vraag te beantwoorden. Een groep Asatruars organiseerden een wandeling in de buurt van Genk, waarbij een gids een rondleiding zou geven door het Nationaal Park ‘Hoge Kempen’ aldaar. Dus toen kwam de vraag voor mij ineens dichtbij. Wil ik anderen ontmoeten of blijf ik er in m’n eentje mee bezig? Dat laatste was voor mij trouwens een valide optie. Maar de vraag spookte mij door het hoofd: Wat zijn dat voor mensen? Ik hield er terdege rekening mee dat ik een groep hippies zou aantreffen die wollige religieuze verhalen ophangen en met hun gedachten vooral in het verleden blijven ronddwalen. Ik had geen enkele reden om dat aan te nemen, maar omdat ik nog nooit iemand was tegengekomen, was dat een mogelijkheid. Het thema van de wandeling was ook een reden voor enige twijfel, ‘eeuwenoude verhalen komen tot leven’.

Ik ben naar de bestemming gereden, heb mijn auto na enige zoekwerk geparkeerd en ben naar de ingang gelopen. Onderweg moest ik nog tussen een berg mensen door laveren die druk doende waren om georganiseerd hun paard te bestijgen. Ieder zijn meug. Al die tijd kon ik nog terug. Gelukkig zit dat echter niet in mijn genen, dus liep ik door.

Bij de poort aangekomen trof ik een groep mensen aan, twintigers, dertigers en enkelen van mijn leeftijd. Normale mensen, die normale gesprekken voerden, normale kleding droegen en tot mijn opluchting vooral geen hippies waren. Een stukje verderop stond een oudere man, ergens in de zeventig. Na enkele korte praatjes en enige vertraging (het Limburgse kwartiertje werkt aan beide zijden van de grens eender) vertrokken we voor de twee uur durende wandeling. De gids zei aan het begin dat het nationaal park zelf pas drie kilometer verderop begon. Heen en terug is zes kilometer en dan nog in het park zelf, dus ik dacht dat zijn 10 kilometer, en in het bos is dat een stevige wandeling.

De oudere man met borstelige wenkbrauwen en een rugtas vol spullen, een ranger van het park, was de gids. We waren nauwelijks onderweg of de gids begon honderduit te praten over het bos en hoe de mensen het nu en vroeger gebruikten. Hij wees op een onopvallende plant, zeepkruid. Dit deden de mensen vroeger door de was omdat het schuimde en dus de was schoner maakte. Vroeger trof je nauwelijks dennenappels aan in het bos omdat de mensen die raapten om te stoken. Hij diste het ene verhaal na het andere op. Steeds weer bleven wij op een plek staan en vertelde hij er van alles over. Daarbij mixte hij kennis van zaken, boeiende verhalen en een prettige verstrooidheid tot een interessant geheel. Hij liet zien waar bosbessen groeien en hoe je die moet plukken zonder de zich daarop nestelende teken mee te nemen. Hij hield ons twee uur non-stop bezig en legden uiteindelijk slechts zo’n 4 kilometer af. Maar de kennismaking met de groep en de wandeling was de moeite meer dan waard.