Onlangs werd 30 jaar na dato een album uitgebracht van een black metal band. Dat zou voor de Afgrond normaal gesproken natuurlijk geen nieuws zijn (re-releases zien we wel vaker), ware het niet zo dat het hier om de eerste, echte black metal band uit de Oostelijke Mijnstreek gaat, Malefic Oath. Wat het voor mij persoonlijk nog eens extra bijzonder maakt is, dat een van de kernleden en initiatiefnemers van de band een oude vriend is uit een ver verleden. Een tijd, waarin de hardcore-en metal scene innig met elkaar verbonden waren en waarin we samen, van Femina tot de Sheltur, de clubs, café´s en straten van de regio onveilig maakten. Ik ging langs bij Michel Jongboom en zijn lieve vriendin Nicole en bleef er ¨per ongeluk¨ een paar uurtjes hangen. Tussendoor deden we ook nog even waar ik eigenlijk voor gekomen was. Hier is het interview.
Ok, stel jullie dan maar eens voor aan de Afgrond.
N: Ik ben Nicole, de vriendin van Michel, 42 jaar en ¨helaas¨ Duitse.
M: Ik ben Michel Jongboom, 46 jaar en die-hard Limbo…oh nee, 48!
Het zijn normaal gesproken toch meen ik de vrouwen die een beetje liegen over hun leeftijd?
Ni: Ik deed het in ieder geval niet.
30 jaar na dato is nu ¨The Land where Evil dwells¨ van Malefic Oath op plaat uitgebracht. Trots?
M: Ja, is gewoon heel leuk. Ik ben eigenlijk nooit zo super trots op de release geweest. Maar als er na zoveel jaar toch nog interesse is is dat natuurlijk wel tof. Het feit dat er toch nog steeds iemand is die daar graag naar luistert. Tot nu toe zijn de reacties ook best wel leuk. Sommigen vinden het misschien bagger, anderen weer heel gaaf. Het is ook een beetje leeftijdsgebonden.
Daar kom ik straks nog op terug. In de black metal scene zie je inderdaad die generatiekloof. Het was als ik het goed begrijp eigenlijk de demo van jullie. Ik herinner me nog wel die demo. Ik vroeg me af of dat de enige demo was.
M: Er was inderdaad nog een demo ervoor, maar daar heb ik zelfs de opnames niet meer van. Die zijn ooit kwijtgeraakt.
Hoe kwamen die mensen van het label ¨Iron Bonehead¨ eigenlijk aan jullie? Kende je die mensen?
M: Ik kende hem inderdaad al een paar jaar, van platenbeurzen en concerten. Een Nederlands label heeft die tape zelf ook een paar jaartjes geleden heruitgebracht. Ik weet alleen de naam van dat label even niet meer…
N: ¨Cassandra Records¨
Maar ¨Iron Bonehead¨ is dan weer een Duits label, als ik het goed begrijp? Hoe komt Malefic Oath daar dan terecht? Vond die gast het dan echt cool?
M: Die vond het al 30 jaar gaaf, ja. We hadden een tape meegenomen voor hem. Ik had eens een keertje op Facebook gelezen dat hij dat zo gaaf vond. Een vriend van ons zei ooit tegen me:¨Luister eens, Patrick van Iron Bonehead vind jullie helemaal te gek. Dat moet je hem een keertje vragen¨. Maar ja, ik had zelf zoiets van dat ga je niet lopen vragen, of zo. Dus had zij hem die tape gegeven om hem een plezier te doen. Waarop hij weer zoiets had van ¨Fuck! Wat is dit dan?¨.
N: Hij vroeg mij helemaal verrast hoe ik dat wist en waar het vandaan kwam, waarop ik zei dat Michel Malefic Oath is. Dat wist hij dus niet. Daarna reageerde hij heel enthousiast dat hij dat wilde uitbrengen.
Het is altijd een beetje ¨corny¨ om zoiets over jezelf te zeggen, daar ben jij ook de mens niet naar, maar wat maakte naar jouw idee Malefic Oath in die begin jaren ´90 zo speciaal? Er wordt wel eens gezegd dat het de eerste, echte black metal band in deze regio was.
M: Dat klopt eigenlijk wel. Black metal begon toen net een beetje op te komen. Er waren wel heel veel bands die ik gaaf vond. Maar toen ik muziek begon te maken was het toch altijd mijn intentie iets te maken dat er nog niet was. Ik deed geen covers en heb ik eigenlijk ook nooit gedaan. Tuurlijk zaten er wel bepaalde invloeden onbewust in. Maar het was niet de insteek bijvoorbeeld als Death, Obituary of Darkthrone te klinken. Wij zijn gewoon gaan doen wat we konden, snap je wat ik bedoel? We konden eigenlijk niet anders. Dit lag ons en samen ging het gewoon, meer spontaan, op die manier.
Maar dan stel ik toch nog de vraag welke bands je dan in die tijd onbewust beïnvloed zouden kunnen hebben.
M: Dan toch de oude eind jaren ´80/begin jaren ´90 denk ik. Bands als Darkthrone, of het Australische Disembowelment en oude Nederlandse bands.
Je hebt er hoe dan ook een heel eigen draai aan kunnen geven.
M: Het kwam denk ik ook doordat het geluid anders was. Wat me altijd een beetje heeft genekt is dat ik de produktie nooit zo heel erg goed vond. Maar dat heeft wel een aparte sfeer gecreëerd.
Een beetje krakkemikkige sound zag je wel vaker bij die vroege black metal bands, al dan niet bewust. Omdat ze de middelen niet hadden of om het een meer sinistere touch te geven.
M: Om het inderdaad een ¨true feeling¨ te geven… Nou ja, wij zaten dus met die gast van Pussycat in de studio, die wist niet wat ie hoorde. Dat was voor hem sowieso al extreem. Ik was nog heel jong, je zit in de studio en dan klinkt dat allemaal keihard. Maar als je het daarna thuis 2 keer gedraaid hebt denk je ¨Kut! Hadden we dat toch maar anders gedaan¨. Het was ook de bedoeling dat nog een keertje te doen, maar het is er helaas nooit van gekomen.
Hoe was die scene hier in de tijd dat jullie daarmee bezig waren? En wat is het verschil met nu?
M: Het was klein. In die tijd overheerste natuurlijk de hardcore scene in Heerlen en Maastricht. Dat was groot en vond ik verder tof, omdat het in ieder geval ook een echte underground beweging was. Maar kwa death-en black metal was het toen al minder, omdat Sheltur en Unitas langzamerhand op hun einde aan liepen. Toen de demo uitkwam was Unitas nog open, maar wanneer is het dicht gegaan, 1994…?
Ik meen inderdaad rond die tijd, 1995.
M: Naar mijn mening is het in die tijd wat die muziek betreft een beetje uitgestorven geraakt. Jammer genoeg.
Hoe lang heeft Malefic Oath eigenlijk bestaan? En wat ben je daarna gaan doen?
M: We zijn zo’n beetje rond 1990 begonnen, toen nog onder de naam Exhume. Maar die naam paste niet zo bij de muziek en was verder ook niet zo bijzonder origineel. Maarja, ik was nog jong en kon nog niet zo goed Engels. Op gegeven moment kwam ik met deze naam, waarvan de occulte touch beter bij de muziek paste. Dat was in 1991, het liep ongeveer tot ´93/94. Ik heb later nog wel geprobeerd door te gaan met andere mensen, maar dat was nooit serieus genoeg.
En Marco Kehren is natuurlijk ook hele andere dingen gaan doen en doorgegaan met zijn muziek. Gaan jullie trouwens nog regelmatig naar genre gerelateerde bands en concerten?
M: Absoluut. De laatste 10 jaar sowieso weer vrij fanatiek. Er is een periode geweest dat we ook vrij veel industrial en EBM hebben geluisterd, alle underground genres een beetje ontdekken. Maar uiteindelijk komt dit dan weer terug, dat gitaarwerk blijft het dan toch doen. Dat zit in je hart. Maar je hebt dan wel een hoop extreme muzieksoorten gehad, buiten de reguliere shit om.
Malefic Oath is van die typisch lompe old school black metal met een beetje doom touch. Een groot deel van de huidige generatie black metal bands hebben toch wel een flinke ontwikkeling ondergaan.
M: Klopt, vooral wat betreft het gitaarwerk. De lat is veel hoger komen te liggen.
Dat. Maar ze zijn ook veel meer gaan experimenteren met andere stijlen. Met elementen van sludge, shoegaze, ambient en noem maar op. Hoe kijken jullie naar wat ze die hedendaagse ¨post-black metal¨ beweging noemen?
M: Ontwikkeling is altijd gaaf. Sommige genres vagen daarmee wel weg, dat klinkt dan al snel niet meer tof. Met black metal kun je denk ik makkelijker experimenteren dan met bijvoorbeeld hardcore of death metal. Omdat black metal heel atmosferisch is kun je meer creëren, je kunt er veel meer kanten mee op.
N: Ik ben dan weer geen typische black metal fan, alhoewel ik Marduk erg leuk vind. Ik ben eigenlijk wat meer van de death metal. Het moet voor mij vooral ruw zijn. En live goed klinken.
De regionale scene is dus niet zo groot.
M: Hier in de regio misschien niet, maar landelijk en globaal gezien is de extreme metal scene toch behoorlijk groot. Ook in België, Duitsland en Denemarken, waar behoorlijk wat bands zitten en feestjes zijn. Daar zit ook heel veel publiek. Ik denk alleen dat er vandaag de dag wat te veel is. Vroeger kon je 1 keer per maand naar een concert, terwijl je nu bij wijze van spreke elke dag kunt gaan. Het raakt wat verzadigd. En de interessante dingen zijn vaak ver weg. Hier in het zuiden vind ik het helaas redelijk dood, ja. Gelukkig gaat de Oefenbunker nu met ¨Dunkelheit¨ weer wat doen. Ik zie wel eens op Facebook gasten van onze leeftijd met kinderen van een jaar of 18 aan wie het stokje wordt overgedragen. Dat vind ik dan wel tof om te zien en geeft hoop dat dit een beetje blijft bestaan. Twintig jaar geleden was death metal zo’n beetje dood en was het alleen black metal. Nu lijkt het allemaal weer mooi samen te komen. Grindcore komt zelfs weer terug, met een hoop nieuwe bands.
N: Het leeft allemaal weer door en naast elkaar. De festivals programmeren die bands ook veel meer samen.
Er ligt nu het album. Nooit zin gehad om zelf weer eens in de instrumenten te klimmen?
M: Jawel. Ik kloot af en toe nog wel eens wat aan. Maar als ik nu het gitaarwerk hoor van bands die ik echt gaaf vind geef ik de moed al op. Daar heb ik eigenlijk te lang voor stilgelegen. Ik wil af en toe nog wel eens effe graag beuken, maar doe er uiteindelijk niks meer mee.
Mag ik fantaseren? Een Malefic Oath-reünie in de Oefenbunker of Bluff zou wel te gek zijn.
M: Ik denk dat er dan toch nog zeker 10 man zouden komen kijken, of niet soms?
Wij zijn in ieder geval daar!
Authors bio is coming up shortly.
