Omdat je toch een dagje ouder wordt, ga je andere dingen doen. Een paar jaar geleden was bijvoorbeeld de zondagmiddag uitsluitend daar om de kater van zaterdagavond te verdrijven. Je kon dan uren aaneengesloten op de bank liggen met gebakken eieren en koffie en cola. En dan was het wachten tot de misselijkheid en de hoofdpijn waren verdwenen, rond een uur of vier. Maar sinds ik de alcohol heb teruggedrongen tot Bijbelse proporties (één glaasje, voor de smaak), heeft de zondag zijn functie verloren. Voordat je het weet bestaat de zondag uit lange wandelingen door het heuvelland. Vroeger stond je zo hard als maar mogelijk was te schreeuwen dat dat zó burgerlijk was en dat je nog liever over de vluchtstrook van de A2 zou lopen, dan door het heuvelland. Zondagmiddagwandelingen vond ik een stukje jaren 50 dat men vergeten was dood te trappen in de jaren 60.
Zoals zoveel idealen, is ook dit in de prullenbak beland. Voordat ik het wist, was ik beland in de wonderlijke wereld van de zondagmiddagwandeling. Ik had mijn auto op een parkeerplaats tegen de bosrand gezet en wilde van daaruit mijn wandeling aanvangen. Het laat zich raden dat ik niet de enige was met dit plan. Op het hele terrein rolden gezinnetjes uit 7-persoons auto’s met sciencefiction-achtige vormen en namen. Ik zag bijvoorbeeld de Kia Carnival, de Toyota Picknick en de Suzuki WagonR+*. Als goedgetrainde commando’s gingen die passagiers van de ruimteauto’s aan de slag. De een greep de hond bij zijn halsband, de ander haalde een uitklapkrat met de Makro-wandelschoenen uit de achterbak.
Ikzelf stuntte maar wat aan. Mijn hond ging er als een speer vandoor om de zich klaarmakende gezinnetjes te terroriseren en ik vroeg mij af, of ik mijn lederen schoenen van Italiaans design wel aan had moeten laten. Nadat ik de hond van de achterbank van iemands Renault Kangoo had weggehaald, kon mijn eerste vrijwillige zondagmiddagwandeling beginnen. Het eerste beste pad sloeg ik in. Blauwe paaltjes, dacht ik, als ik die volg kan er ‘in principe’ niets mis gaan. Niets bleek echter minder waar. Bij het pad dat ik insloeg, stonden nogal wat waarschuwingen. “Schotse Hooglanders! In dit gebied lopen Schotse Hooglanders vrij rond. Houd uw hond aan de lijn en houd minimaal 25 meter afstand van de Schotse Hooglander. Komt u dichter bij, dan kan de Schotse Hooglander onverwachte dingen doen.” Er stond een afbeelding op het bord van een harige koe met grote horens. Dat moest de Schotse Hooglander zijn. Ik liep verder en dacht na: wat is onverwacht en zou door een Schotse Hooglander kunnen worden uitgevoerd? Ik zag mijzelf in gedachte al binnen het 25-meter-aura van het beest stappen, waarop hij onmiddellijk een vierpoots moonwalk in zou zetten. En die andere harige koeien op het ritme van Smooth Criminal meestampen. Het lijken me beesten met een sterk groepsgevoel, die het niet accepteren als andere Schotse Hooglanders zich afzijdig houden van muzikale activiteiten.
Bij het volgende blauwe paaltjes stonden nieuwe waarschuwingen. “Let op! Schotse Hooglanders met een mening. Komt u binnen een afstand van 15 meter dan zullen zij niet aarzelen om hun mening aan u op te dringen. Wij raden u sterk af om in de omgeving van de Schotse Hooglander te spreken over integratievraagstukken en de hypotheekrenteaftrek, twee onderwerpen waar een Schotse Hooglander zeer fel over kan zijn.” Ter illustratie hiervan, stond er weerom een afbeelding bij, die maal van een harige koe met grote horens en een dwingende blik in zijn ogen. Dat begon al goed. Ik geloof niet dat ze in de jaren 50 last hadden van dit soort problemen tijdens zondagmiddagwandelingen.
Mijn hond en ik besloten na duchtig overleg, dat de wandelingen toch niet voor ons waren. We maakten ons uit de voeten, weg bij de harige koeien en waarschuwingen. We sprongen in de auto en poetsten de plaat. We maakten dat we wegkwamen. We vertrokken met de noorderzon. Enz. Tijdens het uitparkeren reed ik nog een Opel Agila finaal in de prak, maar dat mocht de pret niet drukken. Thuis aangekomen, liet ik me subiet vol alcohol lopen in de hoop dat de kater vandaag nog zou komen. Zo kon ik mijn zondag toch nog nuttig invullen.
Authors bio is coming up shortly.
