Vrees voor Levenskracht

Onze Noord-Europese samenleving wordt gekenmerkt door een rijk scala aan sociale voorzieningen, medelijden is een hoog aangeschreven goed, moreel handelen is ons met de paplepel ingegoten, wij buigen flexibel mee met de multiculturele samenleving en de meesten van ons bezigen politiekcorrecte taal. Kortom onze samenleving is een voorbeeld voor anderen. Toch?

Iemand die beter observeert, zal zien dat de werkelijkheid iets anders in elkaar steekt dan wij onszelf willen doen geloven. Laten we al deze zaken eens beter tegen het licht houden en zien wat er achter dit decor schuil gaat.

De achterkant van sociale voorzieningen

Dat we een omvangrijk stelsel aan sociale voorzieningen hebben staat buiten kijf. Over de consequentie hiervan valt echter wel het een en ander te zeggen. Voor iedereen wordt gezorgd. Alhoewel, het is correcter om te zeggen dat er voor iedereen voorzieningen en werknemers ter beschikking staan.

Voordat het sociale stelsel er was, nam de familie en verdere verwanten de zorg van de hulpbehoevenden op zich. Dat betekende dat, voor zover men de middelen ertoe had, er voorzieningen werden getroffen, voor voedsel en kleding werd gezorgd en men had dus ook verwanten om zich heen die het sociale contact met familie en gemeenschap gaande hielden.

De consequentie van het sociale stelsel is dat de familie zich niet meer verantwoordelijk voelt voor een verwante, er zelf liefst geen middelen in steekt en het sociale contact beperkt wordt tot een minimum. De familie van een hulpbehoevende wordt door het stelsel alle reden tot betrokkenheid ontnomen. Het sociale contact blijft beperkt tot de hulpverleners, hen treft geen blaam, die feitelijk gewoon vreemden zijn. Bejaarden zitten op een kluitje bijeen. Vreemden onder vreemden, met leeftijd als enig bindmiddel. Zij zitten daar omdat het kan, omdat de familieleden zich dan verder kunnen concentreren op het werken aan een groter huis en een grotere auto en TV. Feitelijk biedt het sociale stelsel wel voorzieningen, maar het maakt mensen asociaal.

Waar gaat politieke correctheid en tolerantie over in nihilisme en zelfontkenning?

Politiek correct gedrag en tolerantie staan in onze samenleving hoog in het vaandel. Er valt trouwens wel wat te zeggen voor politiek correct gedrag. Het weerhoudt ons ervan om elkaar oeverloos met modder te bekogelen in gesprekken en levert ruimte om in discussies op de inhoudelijkheden te focussen. Ook tolerantie heeft voordelen. Iemand niet belasteren of aanvallen omdat deze er een andere mening op na houdt, voorkomt ontwrichtende  geweldsuitbarstingen.

Politieke correctheid mondt echter steeds meer uit in het vermijden van bepaalde thema’s. Mensen die enkel een scherpe discussie willen voeren en zaken tot op de grond willen uitzoeken worden enkel om deze reden in een kwaad daglicht gesteld. Van hen wordt gevraagd omwille van beleefdheid zichzelf weg te cijferen. De vraag of iets wel of niet wenselijk is, wordt daarmee verbannen en vervangen door een gedwee toepassen van beleefdheid.

Dit wordt dan nog aangevuld door tolerantie, die uiteindelijk niet anders kan dan uitmonden in desinteresse, niet betrokken zijn, ontlopen en gedesillusioneerde passiviteit. De oorzaak hiervan ligt in het feit dat tolerantie vraagt om je eigen mening en oordeel weg te stoppen en te vervangen door inactiviteit. Ook hier geldt dat wanneer je dit niet doet, dat je in een kwaad daglicht wordt gesteld en vrij snel het predicaat ‘extreem’ krijgt opgeplakt.

Deze dwang tot zichzelf wegcijferen versterkt noodzakelijkerwijs een houding van nihilisme en zelfontkenning. Het holt de geest van een volk uit en reduceert hen tot uitvoerders van het grote niets.

Multicultureel of meerdere monoculturen?

Met tromgeroffel wordt er door onze overheden en door het sociale establishment de blijde boodschap van onze multiculturele samenleving verkondigd. Mensen van allerlei culturen en van uiteenlopende etnische herkomst leven vrolijk en vreedzaam samen in een kleurrijke gemengde gemeenschap. Wij kennen, waarderen en respecteren elkaar en zitten gemoedelijk bij elkaar aan tafel. Dit is althans het wensbeeld.

De realiteit is dat mensen, allochtoon en autochtoon, hun eigen culturele en etnische groep opzoeken. En wanneer die groep te klein is, dan zoekt men de best gelijkende groep op. Men vindt in deze eigen groep bevestiging van de eigen cultuur en de eigen waarden en normen. Men wordt er bevestigd in de aanname en hoop dat er geen noodzaak is om de eigen cultuur in te leveren ten gunste van de cultuur van de ander. Dit is bovendien lang aangemoedigd door onze regeringen die deze groepen feitelijk aan hun eigen lot overlieten zonder hen aan te zetten tot aanpassing of integratie.

In dit verband gezien mag het ook niet verbazingwekkend zijn dat ook de 2e en 3e generatie allochtonen zich vaak nog verbonden voelen met hun ‘eigen’ cultuur. Vooral in grotere steden bestaan er hele parallelle gemeenschappen, soms zelfs met eigen regels en navenante sociale druk om naleving af te dwingen.

De al te naïeve verkondigers van de multiculturele samenleving vergeten dat uit eten in een Turks of Ethiopisch restaurant niet hetzelfde is als op vriendschappelijke of familiaire basis bij elkaar over de vloer komen. En juist dit laatste ontbreekt doorgaans. Er is nauwelijks sprake van betekenisvolle interactie.

De vraag moet zelfs zijn of dat wel zo raar is. De mens is van origine een kuddedier, en de meest primaire instincten en elementaire behoeften van ieder mens dragen dit nog steeds in zich. Een kudde kenmerkt zich nu eenmaal daardoor dat de leden gelijke kenmerken hebben. Dit versterkt het veiligheidsgevoel en het gevoel van eenheid. Het versterkt de groep in zijn identiteit. Hoe meer de groep vermengd wordt hoe onzekerder de leden worden. Wanneer er weinig bijzonders gebeurt kan men hier nog wel enigszins mee leven,. maar wanneer er enig (objectief of subjectief) gevaar dreigt, dan valt de gemengde groep als eerste langs de etnisch-culturele lijnen uiteen.

Om deze redenen kan de multiculturele samenleving niet veel meer zijn dan een met spanning omgeven en los van elkaar levende verzameling monoculturen.

Morele handelingen, ofwel de Sociale drift van de bevreesdheid

Zoals Nietzsche schrijft in Morgenrood worden tegenwoordig morele handelingen gezien als die handelingen van sympathie voor anderen. Nietzsche ziet hierin terecht een sociale drift van bevreesdheid. Deze moraal wordt ingegeven door een toegenomen vrees voor het leven zelf. Het is de manier waarop men de gevaren hoopt uit te bannen die onlosmakelijk bij het leven horen. Men hoopt het lijden uit de wereld te verbannen, terwijl ook dit een normaal deel van het leven is. Overwinning van obstakels en het torsen van een grote last sterkt onze geest.

De veiligheidszucht leidt tot een risicoloze en daarmee zielloze samenleving. Kinderen worden van jongs af aan opgevoed onder het veiligheidsbewind. Daarmee wordt de levenslange obsessie om zo lang mogelijk niet dood te gaan en nergens onder te leiden tot hoogste goed verheven, ten koste van een verkennende, lerende en scheppende geest.

Medelijden vs Thurisaz

Medelijden wordt gezien een verheven affect. De medelijdende ondergaat feitelijk echter niet hetzelfde lijden als de lijdende. De medelijdende aanschouwt de lijdende en voelt zich daar onwel bij. Het ervaart het lijden als iets ‘wat niet zou mogen’. Dit is echter een geheel ander lijden, dan de lijdende ervaart. Men ervaart onmacht of dreigend gevaar voor zichzelf. Onbewust denkt men niet aan de ander, maar aan zichzelf. In feite wordt door deze opstelling het lijden in de wereld vermeerdert met zelf-lijden, de meest trieste en huichelachtige vorm van lijden.

In het mede-lijden schuilt bovendien een soort minachting en zelfs een verachting voor de lijdende. Men acht de lijdende blijkbaar niet in staat om dit lijden te dragen, zich er over heen te zetten en er sterker door te worden. Wie sterk van geest is, kan geen medelijden van anderen verdragen. Wie sterk is gunt de andere zijn of haar hindernissen opdat deze andere het kan overwinnen en er sterker van kan worden. Dit omarmen van hindernissen is ook vervat in de Thurisaz-rune. Thurisaz is het gevaar dat iedereen in het leven tegen kan komen, het is ook de overwinning ervan. Het is een leerpad dat iedereen vergund zou moeten zijn.

Ik verwerp het trieste medelijden. Ik omarm Thurisaz en vraag hier zelfs om. Ik wil het leven verrijken met levenskracht en weerbaarheid en wil het gul mijn overwinningen schenken en anderen er in laten delen.

De Angst voor Levenskracht

De christenen en huns gelijken en ook de nieuwe moraalridders prediken medelijden en veiligheid als hoogste goed en institutionaliseren dit met allerlei ‘sociale’ regels en instellingen. Het demoniseert levenskracht en gul zelfvertrouwen als zaken die in strijd zijn met hun ‘verheven moraal’. Dit maakt de mens echter tot a-sociale, angstige, niet-weerbare en nihilistische wezens. Het berooft onze samenleving van kracht en energie en van het geloof in zichzelf.

Ik omarm Thurisaz, levenskracht en een trotse en ambitieuze levensinstelling. Ik omarm het risico en gevaar dat eigen is aan het leven zelf en er onlosmakelijk mee verbonden is. Ik prijs de sterke mens die vanuit zijn kracht en vermogen gul is naar anderen toe en de anderen hun overwinningen gunt.