Zondag 31 oktober is het overal Halloween, behalve in Hasselt want daar is het Sinners Day. Vorig jaar opgestart als old school Punk en New Wave festival maar dit jaar qua genre behoorlijk opgerekt richting ska, pop en ambient. Al is daar zo op het oog weinig van te merken; Hasselt is back in black. Dankzij de aanwezigheid van een aantal klinkende namen én het overdonderende en onverwachte succes van de eerste editie weten zo’n 10.000 muziekliefhebbers van *kuch* middelbare leeftijd de Ethias Arena te vinden waar 17 bands verspreid over twee zalen de tijden van weleer, met wisselend succes, pogen terug te halen.
Openings act Red Lorry Yellow Lorry heeft duidelijk moeite met het vroege aanvangstijdstip, net als het publiek. Een aantal aardige culthitjes ten spijt wil het oude vuur maar niet oplaaien. Zie ook: Poésie Noire, wiens aardige electrowave vooral voor gefronste wenkbrauwen zorgt als gevolg van een akelig vals zingende zangeres. Nee, dan gaat het er bij UK Subs wel even anders aan toe. De ouderwetse sound van één der oudste Engelse punkbands zorgt voor het eerst voor heftige taferelen in het voorste deel van de zaal en brede grijnzen daarachter. Omdat de band er zelf zoveel zin in heeft en voor de gelegenheid zelfs een heuse Sinners Day song in elkaar heeft gestoken. Het eerste hoogtepunt van Sinners Day 2010 is een feit.
Marky Ramones Blitzkrieg mag het feestje voortzetten maar ondanks de living legend-status van Marky (drummer van The Ramones én die andere punkpioniers The Voidoids), de aanwezigheid van Misfits-zanger Michale Graves en de vrachtlading tijdloze punkklassiekers, klinkt en oogt het als een coverband. Dan klinkt de Zwitserse post-industrial van The Young Gods toch een stuk authentieker. Alleen jammer dat ze na een vliegende start langzaam inzakt wegens een gebrek aan variatie en écht sterke songs.
Van een geheel ander kaliber is de come back van Arbeid Adelt (foto). Het eigenzinnige, baanbrekende en poëtische electronicatrio rondom Marcel Vanthilt en Luc van Acker. Die laatste kennen we ook nog van Revolting Cocks en de eerste als presentator van het brave KRO-programma 10 Voor Taal. Het kan verkeren. Arbeid Adelt staat in Hasselt voor het eerst in 20 jaar (een eenmalig verjaardagsoptreden uitgezonderd) weer op de planken en viert dat middels een zeer overtuigende show vol absurde teksten, nog lang niet versleten beats, een hyperenthousiaste Vanthilt én een verrassende finale met ex-PIL bassist en songschrijver Jah Wobble, die mag aantreden voor een stukje ‘Death Disco’. Arbeid Adelt is even helemaal terug en het Vlaamse publiek sluit haar in de armen.
Heaven 17 is een vreemde eend in de bijt. Haar gestileerde electronica en gladgestreken synthpop sluiten niet echt aan bij de omgeving, al is het prettig heupwiegen op de soms Spandau Ballet-achtige songs. Leuk om daarna voor het contrast bij The Fall binnen te lopen. Al 34 jaar een topband maar qua performance sterk afhankelijk van de grillen van zanger Mark E Smith. In dienst van de nummers een meerwaarde maar nu helaas zo nadrukkelijk en alles overstemmend aanwezig dat ik na vijf nummers de zaal ontvlucht. En velen met mij. The Selecter laat in dezelfde ruimte drie kwartier later horen hoe het ook kan. De ‘Train To Skaville’ voert ons langs bekende stopplaatsen als ‘Three Minute Hero’, ‘James Bond’, ‘On My Radio’, ‘Too Much Pressure’ en meer moois van het alweer 30 jaar oude debuut.
Jammer dat Nina Hagen de sfeer na zo’n feest snel weet te verpesten. Behoudens een handvol ongeïnspireerde covers is mevrouw vooral langsgekomen om vanaf een kruk met een akoestische gitaar het woord van de Heer te verkondigen. Gehuld in een Jezus-shirt en begeleid door een striemend fluitconcert. Dan maar naar The Psychedelic Furs. Die spelen voor een volle bak omdat de andere zaal op dat moment vakkundig wordt leeggespeeld. The Furs doen tegenwoordig meer aan psychedelische rock dan aan post-punk en zo af en toe waart ook de geest van David Bowie rond. Het matige en weinig inspirerende vocale niveau van zanger Richard Butler gooit jammerlijk net iets teveel roet in het eten. En zo is het alweer een vocalist die het voor de rest verpest.
Gelukkig dus dat Ian McCulloch er ook is. Als er één band op Siners Day met kop en schouders boven de rest uitsteekt is het namelijk Echo & The Bunnymen. Niet alleen omdat haar muziek nog steeds uiterst relevant is maar ook omdat het puike songmateriaal live staat als een huis en de sleet er nog lang niet op zit. McCulloch blijkt vocaal in vorm en de greatest hits set is een aaneenschakeling van hoogtepunten: ‘The Cutter’, The Killing Moon’, ‘The Back Of Love’, ‘Never Stop’, ‘Seven Seas’, ‘Bring On The Dancing Horses’, ‘Lips Like Sugar’… you name it. En aldus eindigt de gitzwarte dag rond middernacht in majeur. Voor ons althans, want de officiële headliner The Orb laten we schieten wegens te laat, redelijk misplaatst op een festival als dit en te moe voor een portie ambient house.
En zo verlaten we Sinners Day 2010 nadat we 30 oktober 2011 in onze agenda hebben gekrabbeld. De oude vleermuizen van The Mission zijn reeds vastgelegd dus Hasselt zal bij voorbaat weer zwart kleuren waarmee het festival nu al lijkt te zijn uitgegroeid tot een mooie traditie. En da’s wat mij betreft geheel terecht.
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
