Liefst zou ik mezelf met alle platen van Dylan opsluiten op een zolder en daar van z’n leven niet meer vanaf komen. Tien dagen achter elkaar Blonde on Blonde draaien. Ik zou daar oprecht gelukkig van worden. Helemaal in mijn eentje in een leunstoel zitten en luisteren naar Dylan. Als je het mij vraagt dan is Dylan alles wat je op muziekgebied nodig hebt. De rest kan zich beter in een hoekje gaan schamen als Dylan speelt.
Het probleem is alleen dat nooit iemand het aan mij vraagt. Nee, ze kijken liever naar wat er in het Algemeen Dagblad wordt aangeprezen door B-journalisten, die nog geen gitaar uit een piano kennen. Ik weet precies hoe ze dat aanpakken: ’s avonds rijdt zo’n journalist in zijn Mazda naar zijn twee-onder-een-kap waar een lelijke puistenvrouw op hem wacht. ‘Jeannette,’ spreekt hij dan, terwijl hij zijn C&A-colbert aan de kapstok hangt, ‘ik dacht dat wij vanavond eens samen naar de nieuwe CD van Marco Borsato konden luisteren.’ Waarop die Jeannette uit haar sherry-roes ontwaakt en zich bezeert aan het breiwerk waar ze vanochtend aan begonnen was. Ze had zich nog voorgenomen die dag een hele shawl te breien, voor de kleine van Henk en Ingrid (geen familie). Toen ze de fles Osbourne in het keukenkastje ontdekte, viel dat plan natuurlijk hopeloos in de alcohol.
Nadat de journalist zijn Jeannette heeft opgelapt met een kopje sterke oploskoffie, zwengelt hij de cd-speler aan met de cd van Marco Borsato erin. En dan maar knikken met z’n tweeën. ‘Dat nummer Waterkant,’ kirt Jeannette, ’dat is mooi. Wat een tekst en die piano op de achtergrond…’ ‘Nee, gitaar,’ roept de journalist, ‘Wanneer leer je nu eens het verschil tussen een piano en een gitaar? Onnozel wijf!’ En ruzie dat ze krijgen! Bijna het gehele Xenos-servies gaat eraan. Maar goed, u kent dat wel. Een paar dagen erna verschijnt er dan zo’n knullig stukje in het AD. Dat Marco Borsato ‘weer helemaal terug is’ en ‘zich niet uit het veld heeft laten slaan door het faillissement’. Als het even tegenzit noemt de journalist Waterkant nog ‘een juweeltje’ ook. Je zult het altijd zien.
Wat die journalist niet weet is dat die hele Borsato nog nooit een regel eigen tekst op papier heeft gezet. Gelukkig heeft hij een goede tekstschrijver onder voorkeurtoets 1 zitten. Die bedenkt dan zinnen als ‘vandaag is rood’ en ‘ren met me mee door het mulle zand/samen gaan we hand in hand’. Onpeilbaar triest word ik ervan. Ik bedoel: wat is er rood vandaag? De zonsondergang? Z’n vast tapijt? Z’n benen na het scheren? Is het een lofzang voor het communisme?
Ik zou mensen het volgende aanraden: defenestreer Borsato-cd’s. Kijk ze niet eens na terwijl ze door de lucht zeilen. Spoed u naar de eerst beste cd-handel en koop alles van Bob Dylan, Van Morrison, Wilson Pickett, Johnny Cash, Tom Waits en vergeet de rest!
Authors bio is coming up shortly.
