Die mooie jaren negentig. Alsof het gisteren was, zie ik mezelf nog door mijn geboortestad wandelen, overhellend naar links door de loodzware Swing Pocketline in mijn broekzak. Daarmee kon ik toch wel maar mooi naar de autotelefoon van mijn oom Jos bellen. Hij was de eerste Limburger die voor het gigantische bedrag van vierduizend gulden een autotelefoon in zijn Mercedes had laten inbouwen. Een stuk techniek dat in die tijd verre van volmaakt was. In de vuistdikke handleiding stonden alle omstandigheden waaronder de autotelefoon niet zou kunnen functioneren. Voorbeelden daarvan zijn: sterke wind, zeer zware regenval, minder zware regenval, veel hoogbouw, laag onder de zeespiegel, dicht bij een zendmast, lage accuspanning, hoge snelheid, dreigende sneeuw, matige wind uit het noordoosten, hoog boven de zeespiegel, veel CO2 in de lucht, hoge accuspanning, lage snelheid en tijdens het achteruitrijden op een eenrichtingsweg. Kortom: de keren dat ik mijn oom Jos daadwerkelijk aan de lijn kreeg waren op één hand te tellen. Vooral omdat hij meer dan eens door de stromende regen keihard achteruit reed op eenrichtingswegen.
Tijden van grote technologische vooruitgang. Mijn vader liet trots aan iedereen onze computer zien. ‘100 megabyte,’ lachte de buurman, ‘dat krijg je in een mensenleven niet vol!’ En dat was precies het plan dat mijn vader had bij de machine. Hij moest ons moeiteloos door op z’n minst het eerste decennium van de jaren tweeduizend helpen. ‘Kijk ,’ zei mijn vader dan, ‘die knop hier, met dat paard erop.’ Hij wees op een groene knop aan de voorkant van het apparaat, dat inderdaad van een afbeelding van een rijdier van enig soort was voorzien. ‘Daarmee gaat de turbo aan. Dan heb je dubbel zoveel kracht.’ De buurman lachte opnieuw. Niemand had zoveel kracht nodig. Of mijn vader soms een bedrijf ging beginnen? Nee, dat ging hij niet. Mijn vader trok zich er niets van aan. Hij schopte iedereen de kamer uit en ging trots achter zijn uit de hand gelopen rekenmachine zitten om letters te typen op het toetsenbord om vervolgens vol verwondering naar het scherm te staren.
Ik weet het nog goed. De eerste dagen is het apparaat niet uit geweest, daar mijn vader niet kon geloven dat al zijn gegevens bewaard bleven als de computer niet aan stond. Toen hij op een avond toch de stekker eruit trok en de dag erna constateerde dat het bestand nog steeds terug te vinden was, mocht de computer ook uit. Ons gezin was compleet en gelukkig. Met zoveel technologie in huis kon niemand ons iets maken.
U kunt zich voorstellen dat de teleurstelling groot was toen de buurman een jaar later een harde schijf in zijn computer had van 500 megabyte. Diezelfde buurman die nog minachtend had gedaan over onze 100 megabyte. En zo begon de wedloop tussen ons en de buurman. Het zou ons vele duizenden guldens kosten en vele zaterdagen zoeken naar ontbrekende systeembestanden op de enorme verzameling harde schijven.
Een wedloop die eindigde toen mijn vader tijdens een hittegolf in augustus op de broeierige zolderkamer aan onze systemen sleutelde. De hitte en de systemen waren hem niet gunstig gezind en ten einde raad smeet hij de hele computer met al zijn harde schijven uit het venster. Dit deed hij juist toen de buurman zijn teckel een drol liet draaien in onze voortuin. De buurman kwam er zonder kleerscheuren van af, maar de teckel, Mitchel, werd totaal verpletterd.
De autotelefoon, de computer en de teckel: ze verdienen hun moment in the sun. Opdat we ze niet vergeten.
Authors bio is coming up shortly.
