De overeenkomsten met het optreden van The Beat, een week geleden, waren opvallend. Een band die in de vroege jaren ’80 haar top bereikte, wiens originele zanger en drummer zo’n dertig jaar later de klok even proberen terug te zetten. En ook nu hadden we geen idee wat te verwachten en werden we mede daardoor van onze sokken geblazen.
Nadat de originele Chameleons in 2003 na een korte wederopstanding (de band stopte al eerder in 1987) definitief de handdoek in de ring gooiden besloten zanger/bassist Mark Burgess en drummer John Lever in 2009 als Chameleons Vox het oude invloedrijke werk terug naar de podia te brengen. Zo ook in Heerlen, waar de oer-Chameleons, bijgestaan door leden van de eveneens uit Manchester afkomstige indieband Bushart, de volgestroomde Nieuwe Nor aandeden voor een avond pure nostalgie.
De duistere gitaarklanken, de ironische teksten en een bedwelmende deken van zweverige gitaareffecten. Strak, onheilspellend, melodieus, steevast in mineur en bij tijd en wijle vet swingend. The Chameleons klonken dus als vanouds en trapten met ‘A Person Isn’t Safe Anywhere These Days’, ‘Paper Tigers’ en ‘Monkeyland’ voortvarend af. Halverwege de set verdween gaandeweg de variatie en dreigde één en ander heel even in te kakken, maar man oh man wat sloegen Burgess en co keihard terug in de slotfase (‘Singing Rule Britannia While The Walls Close In’, ‘Second Skin’) gevolgd door een onvervalste hattrick in de toegift: ‘Swamp Thing’, ‘Up The Down Escalator,’ ‘Don’t Fall’… De knock out was een feit.
Waar bekende navolgers als Editors, Interpol en White Lies stuk voor stuk opschoven naar het veilige midden van de weg liet Chameleons Vox horen hoe het ook had gekund. Anyway, de erfgenamen doen het tegenwoordig in de grote arena’s waar de cultheld Burgess nog steeds zijn rondjes draait in het clubcircuit. Zelf lijkt hij daar niet mee te zitten. Na afloop stond hij dan ook zichtbaar na te genieten tijdens een obscuur dampende en stampende afterparty met de onvolprezen DJ Kitty, die het door de zanger geprezen Heerlen tot in de kleine uurtjes op haar grondvesten liet schudden.
En zo kwam er een einde aan alweer een nostalgisch topconcert maar wordt het stilaan wel weer eens tijd voor wat jongs. DeWolff bijvoorbeeld, over vier dagen op dezelfde locatie. Zin in!
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
