Rss Feed
Tweeter button
Facebook button
Technorati button
Myspace button
Linkedin button

“Wat Is Het Geweldig Om Hier Te Zijn, Beter Laat Dan Nooit”

Rolling Stones in Amsterdam 31 juli 2006

Met een doffe plons lever ik een tamelijk unieke bijdrage aan de riolering van onze hoofdstad. Je komt ze vooral tegen in Randstedelijke hotelkamers: toiletpotten waarin de grote boodschap rechtstreeks, zonder haperen (lees: remsporen) in het watergat klettert. Gevolg: natte billen. Er zijn natuurlijk ergere dingen in het leven, maar billen die nat worden zonder dat ik dit wil is en blijft een vervelende inbreuk op mijn privacy. Je weet wat er staat te gebeuren wanneer je de onmetelijke diepte verkent van de wc-spelonk, het opspatgehalte inschat, waarna je al hurkend er maar het beste van hoopt.

Enkele uren later verlaat ik het American Hotel. Op naar de Arena voor een concert van The Rolling Stones. Sinds mijn vijftiende draai ik platen van de Stones. Platen waarmee ik ben opgegroeid zeg maar. Vanavond zie ik ze eindelijk voor het eerst in levenden lijve. Ik verheug me als een klein kind. Wanneer Keith Richards het podium opdraaft en de openingsakkoorden van Jumping Jack Flash inzet, glijdt de spanning van het lange wachten van me af. Gelukkig ziet niemand hoe ik van ontroering een traantje weg pink. Gedurende het twee uur durende optreden worden gevoelens van ontroering afgewisseld met toenemende bewondering. De Stones zijn gekomen om het dak er af te spelen, zo veel is duidelijk. We horen een prachtige uitvoering van As Tears Go By, een daverend Brown Sugar.

“The human riff” Richards laat hier en daar een steekje vallen, met name in Sway hapert het even, maar wat zou het, dit is rock-’n-roll. En ze hebben er zin in. Mick Jagger staat geen minuut stil, druk gebarend galoppeert hij over het podium. Niet alleen is hij fysiek in topconditie, als zanger overtreft hij zichzelf.

Mick Jagger verlaat het Amstel Hotel

Bovendien blijkt Jagger de Nederlandse taal machtig. “Wat is het geweldig om hier te zijn, beter laat dan nooit”, roept hij na enkele nummers. Op het moment dat de opzwepende beat van Miss You klinkt, schuift een deel van het podium het Arenaveld in. Vervolgens dendert Get Off Of My Cloud over het publiek. De Arena kolkt. Het is prachtig, het is indrukwekkend. Wat is het geweldig om hier te zijn.

Eenmaal terug op mijn hotelkamer hoor ik in de verte, vlak voordat ik in een diepe, voldane slaap val, de trams rinkelen, kriskas rijdend langs het Leidseplein. Het is voor het eerst in vijf jaar dat ik in Amsterdam ben. De volgende ochtend bevalt de hernieuwde kennismaking bepaald niet mee. Wat een drukte, wat een chaos. Taxichauffeurs zijn stugge Marokkanen die met zeventig km door de binnenstad scheuren. Toeristen komen uit alle hoeken en gaten. Eigenlijk vind ik er niet veel meer aan, aan Amsterdam. Het bezoek aan platenzaak Concerto is ontluisterend. Twintig jaar geleden puilden de bakken uit, nu verbaas ik me over het povere vinylaanbod. Bij Record Palace verkondigt de verkoper luidkeels zijn Bob Dylan-wetenschap tegen toeristen die hem argeloos aanhoren.

Amsterdam is een groot pretpark, maar wel met riolering.

Article by harryprenger

Authors bio is coming up shortly. harryprenger tagged this post with: Read 9 articles by

Email

Categories

Like us

Afgrond Archief

Better Tag Cloud