“When you see it comin’, it’s not for you” (gezegde uit Detroit)
Een concert van een tijdje geleden krijg ik maar niet uit mijn gedachten gebannen. Het gaat om een optreden van de Amerikaanse groep Hair Police. Leuke naam, Hair Police. Wat meteen opvalt is hoe deze band niet lang om de hete brij draait. Binnen tien seconden zet Hair Police zichzelf, Zaal Belgie, de toeschouwers en ondergetekende in lichter laaie. Bij mij vlamt het vuurtje vanbinnen; mij zul je niet snel betrappen op crowdsurfen of het doen van de pogo. Nu, enkele weken later besef ik nog steeds niet goed wat ik gezien en gehoord heb en wat ik er mee aan moet. De muziek van Hair Police is grimmig, heetgebakerd en hilarisch tegelijk. Het duurt even voordat je beseft wat er zich op het podium van het Hasseltse Zaal Belgie afspeelt. Hair Police verbijstert tot de laatste minuut.
Deze band volhardt rigoureus en ongetwijfeld tot ze er een keer dood bij neervalt in zijn eigengereide mengsel van heavy metal, freejazz en noise. Snoeiharde muziek dus gemaakt door muzikanten die er weliswaar doodgewoon uitzien maar op het podium veranderen in opgewonden standjes. Telkens wanneer zanger Mike Connelly zich over zijn bas buigt blijkt dit de opmaat voor een langdurig potje headbangen en scanderen. Zo te horen houdt Hair Police geen rekening met het feit dat ze gezamenlijk het podium delen, om nog maar te zwijgen van enig mededogen met de trommelvliezen van de toehoorder. Vanavond wordt Hair Police geëscorteerd door John Olson, die in het dagelijks leven aanstormend kunstenaar is en aanvoerder van noise-niks Wolf Eyes. Olson krijgt ruim baan om per saxofoon de freejazz ter plekke opnieuw uit te vinden. Zo gaan ze lekker loos, bijna een uur lang. Alles wat ook maar een beetje in de buurt komt van structuur en muzikale houvast wordt stevig in de kraag gevat en binnen een mum van tijd afgepeld tot een pandemonium voor heipalen. Horen is geloven. Wat een belevenis. Ik kan er maar niet over uit.
Halverwege het concert gaat opeens Marcia Bassett van noise-project Zaimph naast me aan de bar zitten. Ze is blond, niet echt knap en draagt een vaal spijkerjasje. Ze bestelt schreeuwend in het oor van de bardame een pilsje van haar artiestenconsumptiebonnen. Omdat mevrouw Bassett nu toch naast me zit wil ik haar vragen of ze haar borsten aan mij wil tonen. Edoch, het volume van Hair Police maakt het stellen van een dergelijke vraag, hoe prikkelend ook, onmogelijk. Het enige minpuntje van deze avond.
Authors bio is coming up shortly.
