Ieder jaar ga ik vol verwachting naar de opening van Cultura Nova en nog nooit ben ik echt teleurgesteld. Ook deze keer liep ik na afloop weer geheel vervuld van de voorstelling naar de kroeg voor een after-biertje.
Het Duitse gezelschap Pan.Optikum bracht samen met de Catalanen Efimer een voorstelling genaamd Transition. Het gaat in dit stuk om gedaanteverwisselingen, oorlogen, wanhoop en hoe de mens probeert de wereld beter te maken.
Theatergroep: Pan.Optikum; Foto: website Pan.Optikum
Een mysterieus uitziende man opende de voorstelling op een rijdend plateau. Hij vertelde over de zoektocht. Een groot soort van schip werd bevolkt door acteurs die tussen de vertellingen door dansten. Intussen begeleid door teksten die geprojecteerd werden op het schip. Een van de stellingen die als projectie langskwam ging over het feit of wij onszelf als individu goed voelden of dat de wereld zich goed voelde. Een hedendaags onderwerp lijkt mij zo. De mens lijkt steeds meer gefocust op zichzelf en zijn eigen welzijn. Wellicht een gevolg van het globalisme, of van onze welvaart?
Theatergroep: Pan.Optikum; Foto: website Pan.Optikum
Er volgde een vrouw (Europa, uit de griekse mythologie) op een zelfde soort plateau die door het publiek geduwd werd en de vertelling vervolgde door fysiek en psychisch op zoek te gaan naar die betere wereld.
Ik hoorde mensen naast me commentaar geven. Er waren wat raadsleden die klaagden over de kosten van de voorstelling. (Waarop ik dacht; wat doe je dan hier).
Er waren mensen die na een twintigtal minuten pas zagen dat er teksten geprojecteerd werden. Er waren mensen die riepen: ik snap er geen zak van! Er waren mensen die een beetje verveeld begonnen te raken.
Jammer. Want de voorstelling had prachtige teksten, verteld door de man en de vrouw, zoals alleen in het Duits kan. Wat een prachtige taal is dat toch! Bijna poetische zinnen regen het stuk aaneen in een verhaal dat tot denken zou moeten aanzetten.
Gelukkig voor de mensen die dit te moeilijk vonden eindigde de voorstelling spectaculair. Alle acteurs kwamen terecht op mechanismen die hen heen en weer slingerden, of ronddraaiden. Een soort eenpersoonsattracties. En achter hen brak het vuurwerk los. Terwijl de verteller net had gezegd nog vaak te denken aan de nacht waarop mannen bij elkaar waren en “etwas” hadden gezien. Dat “etwas” was een mysterie. Donkerder dan een schaduw, donkerder dan de nacht, donkerder dan de leegte. Wat dat “etwas” was wisten ze niet. Maar het was groot en onzeker. Het ging misschien wel over het bestaan.
Ik denk dat de meeste mensen hier niet meer over nadachten toen de vuurpijlen de lucht inschoten.
Theatergroep: Pan.Optikum; Foto: website Pan.Optikum
Het leverde de groep wel een enthousiast applaus op aan het einde van de voorstelling.
Ik begreep van onze huisfotograaf Rene Bradwolff dat er op een aantal plekken de voorstelling erg slecht te volgen was. De vertelling verwaaide tot het horen van af en toe een woord. Dit maakte dat veel mensen wegliepen.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
