Pinkpop Classic

Het was niet druk, het muzikale aanbod viel tegen, er waren te weinig damestoiletten en Jan Smeets stond in de moppermodus. Desondanks moet Pinkpop Classic blijven. Omdat het de ideale afsluiter van een overvol festivalseizoen is en je bovendien niet dichter bij het ouderwetse festivalgevoel kunt geraken dan op het ouwelullenfeestje van ome Jan. Tekst: Marco Smeets – Foto’s: Wim Smeets

Een kwart van het festivalterrein wordt in beslag genomen door picknickdekentjes en klapstoeltjes, tijdens de enige bescheiden regenbui van de dag wordt er afdekplastic uitgerold, het culinaire aanbod is beperkt tot de old school vette hap en links en rechts dwarrelen zoete geuren van oosterse hasj omhoog. En er zijn ombouwpauzes, zodat je tussen de bands door geduldig zal moeten wachten, al dan niet op je dekentje terwijl een dj passende plaatjes draait. Eén podium, acht bands. Het is weer even wennen maar oh zo relaxt.

Het grote nadeel van zo’n classic-festival is dat er nu eenmaal ook classic bands spelen. Daar is op zich niets mis mee, maar omdat de oudjes die er nog toe doen tegenwoordig gewoon op de grote festivals meedraaien blijft het aan de onderkant van dat segment behelpen. En dus staan The Specials, Soundgarden, The Cure, Bruce Springsteen en Herbert Grönemeyer op het reguliere Pinkpopfestival en moet de classic-variant het doen met Saga, Fischer Z en Big Country. Niet dat dat erg is maar daarmee trek je geen 10.000 mensen naar Landgraaf, hoe gezellig het er ook mag zijn.

Massada (Pinkpop 1979) opent het festival op de van haar bekende en verwachte wijze. Swingend en zomers. De hitsingles komen voorbij en Nippy Noya geeft een lesje hogeschoolgetrommel op de conga’s. Bij Saga (Pinkpop 1982) geen top 40-werk maar zeer strak uitgevoerde progrock. Regelrecht uit de eighties dus met een erg blije en gedateerde keyboardsound maar wel met hart en ziel, in een nagenoeg originele bezetting. Andere koek is Fischer-Z (Pinkpop 1981), dat een jaar geleden nog gewoon als John Watts en band in de Nieuwe Nor stond maar nu als the real thing op het affiche prijkt terwijl het daar bij lange na niet in de buurt komt. Zelfs de oude hitjes worden vlak en ongeïnspireerd gebracht en pas tijdens het afsluitende ‘Marliese’ komt Watts een beetje los. Too little too late.

Garland Jeffreys (Pinkpop 1980) mag met zijn 69 lentes de oudste artiest van de dag zijn, hij blijkt op het podium het minst classic. Er is bezieling, er wordt zichtbaar genoten en zijn Springsteen-achtige mix van rock, blues, reggae en soul klinkt tijdloos en wordt losjes doch gedegen vertolkt door een relaxte band. Aangevoerd door Adam Roth die het na de Del Fuego’s, Dennis Leary en Evan Dando nu dus met de bejaarde New Yorker doet. En waarom niet? The Alarm-zanger Mike Peters doet het immers ook alweer twee jaar met Big Country (Pinkpop 1984) en slaagt er in Landgraaf in om na een aarzelende start en te veel te langgerekte songs en sing along gedoe, op de valreep toch enige chaos op de voorste rijen te creëren tijdens heerlijke springerige versies van ‘In A Big Country’ en ‘Fields Of Fire’, beiden van het alom geprezen debuutalbum ‘The Crossing’ en beiden nog steeds onweerstaanbaar.

Het gros van de aanwezigen lijkt naast headliner Toto (kopfoto) vooral op Bush (Pinkpop 1996, 1997, 2000, 2002) te zijn afgekomen. Vier keer eerder in Landgraaf en ook deze vijfde doorkomst volgens de vertrouwde succesformule: de looks van Gavin Rossdale en een stevige doch gelikte show vol grote gebaren. Jammer alleen dat Bush van cliché’s en jatwerk aan elkaar hangt. Grunge by numbers en dan ingekleurd met pasteltinten. Niet dat Toto (dat als eerste Pinkpop Classic-act nooit eerder op het Pinkpop affiche stond) bekend staat om zijn felle action paintings, maar ze steekt wel hart en zien in haar werk en het vakmanschap spat met het spelplezier van het podium. En wanneer, zoals tijdens een schitterende uitvoering van ‘Rosanna’, Steve Lukather even uit zijn hok mag wordt er zowaar stevig en ongegeneerd gerockt en stijgt de band ver uit boven de brave Borsato-sound waar een groot deel van Toto’s oeuvre, ook vandaag, door geteisterd wordt.

Ondanks dat er de hele dag veel is geklaagd over de line-up van het festival en het gebrek aan échte krakers en een rauw randje, keren de meeste mensen na afloop tevreden en goedgeluimd huiswaarts. Het weer was goed, het bier smaakte prima en het was alweer beregezellig op het uit de hand gelopen tuinfeest aan de voet van de steenberg. Maar of dat voor de organisatie voldoende is om volgend jaar weer een editie op poten te zetten… Terwijl ik na een blik op alle oude Pinkpopaffiches aan het hek achter de zittribunes toch echt voldoende mogelijkheden zie op een succesvol vervolg. Tip voor Jan Smeets: volgend jaar de oudjes van Pinksteren doorschuiven naar augustus en goed opletten wanneer Van Halen de grote oversteek aankondigt. Wedden dat die wei dan volloopt?

Saga

Fischer Z

Garland Jeffreys

Bush