Theatre de la Mezzanine – Eden Palace

Wie Eden Palace binnenstapt, stapt de wereld binnen in een notendop. Een bizarre wereld. Maar hoe vreemd kun je een wereld maken in het theater als het echte leven niet te overtreffen is. Tekst: Monica Doelen

In Eden Palace word je onthaald door de man aan de kassa. Die tevens de conciërge is. En de gids door deze mooie, ruwe, grauwe plek. Bij binnenkomst blijkt de hele groep bezoekers (per keer 19 bezoekers) op een weegschaal te staan. De man in zijn sjebbige kamerjas, veel te dikke brillenglazen in een te groot montuur, kijkt nauwkeurig wat het juiste gewicht is. Dat wordt genoteerd op een krijtbord. Zowel de gezamenlijke kilo’s als liters.

Dan stuurt hij de groep verder. In de volgende ruimte komt de groep in een klein, sjiek, operatheater. Rood pluche banken en een podium dat veel te klein lijkt voor de deftige barokke operazangeres. Ze draagt een gigantische hoepeljurk. De conciërge loopt waardig weg met een emmer die verdacht veel aan een plasemmer doet denken. Het is dan al duidelijk dat hij erg gecharmeerd is van de operazangeres. Er volgt een prachtig barok stuk waarbij madame Kawaka (of iets dergelijks) de sterren van de hemel zingt, met bijpassende dramatische gebaren. Ze lijkt klein en kwetsbaar op dat podium maar tegelijkertijd ook weer gigantisch.

Na deze voorstelling komt de conciërge terug en loodst de groep door naar de volgende ruimte. Steevast de groep betitelend als groupa.

De tweede ruimte is een akelige. Per twee krijgt men een paraplu want de ruimte is koud en vochtig en men staart in een put met een dikke laag modder. In deze modder lijkt een vrouw vast te zitten. Ze vecht om eruit te komen. Ze klimt en klauwt door het slijk. Ze houdt zich vast aan een enorme speaker. Maar niets lijkt haar te kunnen redden. Uiteindelijk verdwijnt ze onder de speaker de grond in. Is ze nu gered of juist niet? De paraplu’s mogen open in de put worden gegooid en de groep wordt opgehaald door een militair. Streng loopt hij achteruit een trap af en wijst de weg naar de volgende ruimte.

De volgende ruimte bestaat uit houten kistjes en aan het plafond een koptelefoon. Automatisch zet men de koptelefoon op en gaat op de houten kistjes zitten, met het gezicht naar een kaal houten podium. Dan start er aan de andere muur een film. De groep staat op en draait zich om. De film gaat over Rwanda. De genocide, vertelt door overlevenden of familieleden. De beelden liegen er niet om. Dit is geen theater.

Als de film is afgelopen is de groep stiller geworden. Hier kun je nog niet een beetje over giechelen. Maar men krijgt weinig tijd. De militair gaat achter een piano zitten en op het podium verschijnt een man met een helm op, een bh aan en een schort als een rokje om zijn middel. Hij zingt. Of is het een zij? Vervolgens verschijnen er nog twee mannen, volledig uitgedost als deftige vrouwen en zij zingen mee. Ze lijken de ander te tarten. En na een paar minuten valt de vergelijking met het sprookje Assepoester duidelijk op. Een vreemde versie ervan, vol travestieten. Wellicht zoals er tijdens de tweede oorlog ook toneel werd gespeeld aan het front. Bij gebrek aan echte vrouwen.

Na dit vervreemdende sprookje wordt de groep weer meegenomen. Naar een tentoonstelling dit keer. Een dame staat klaar met glaasjes donkerrode drank. De conciërge ernaast vertelt enthousiast honderduit, in zijn eigen koeterwaals. Er hangt een pop aan een strop. Het bloed aan zijn voeten. En de conciërge demonstreert hoe hij het bloed aftapt, opgevangen in een ton onderaan de pop, en dus hoe de groep aan het drinken komt. De tentoonstelling bestaat uit onder of bovenstellen van vrouwenfiguren, die uiteindelijk mechaniek onthullen. Veel radertjes, schroefjes e.d. De conciërge is bijna in extase.

Snel wordt de groep doorgeschoven naar de volgende ruimte. Een poppenspel. Kate en William van Engeland als marionetten op een schaatsbaan. Zij lijken gelukkig en te genieten van alle aandacht. Het publiek wordt steeds gevraagd te wapperen met papieren Engelse vlaggetjes, parmantig geposteerd op de rand van de schaatsbaan. Onder al dat geluk lijkt het toch niet al te best met Kate en William. Kate vindt de Queen maar een lastige oude dame. En William kijkt iets te graag naar de dames in het publiek. Uiteindelijk wordt het publiek weggestuurd door een boze prins en prinses, omdat de droom toch niet zo mooi is als zij werd voorgeschoteld.

Aan het plafond hangt opeens Zorro. Die neemt de groep mee naar de laatste ruimte. Hij springt daar op een kermispaard met een ouderwets handgedraaid decor op de achtergrond. Heldhaftig laat hij zijn kunstjes zien en hij flirt met de dames in het publiek. Gaande weg wordt hij aangevallen door indianen en steekt er een neppijl onder zijn arm. Hij trekt hem er dramatisch uit en rijdt door. Totdat er op de achtergrond een groep boeven te horen zijn. Bandieten, die een schone dame op de spoorrails binden. De dame roept om Zorro. Maar Zorro is bang. Hij weet niet in welke bochten hij zich moet wringen om hier onder uit komen. Hij ziet zijn eigen angst en is teleurgesteld. Niks held, maar een zielige man met een masker, een neppaard en een kartonnen decor. De technische man, die het decor draaiende houdt en het paard in beweging zet, helpt hem. Zorro rijdt weer voort en klimt via spijlen en palen naar het plafond om met een laatste heldhaftige groet te verdwijnen.

De reis van de groep is voorbij. Naar buiten lopend wordt het publiek toegezongen met: goodmorning, goodmorning, how are you. Eenmaal buiten verschijnt er nog een drankje en een schaaltje met brood, druiven en kaas. Terug in de “normale”wereld.