FC Bergman – Terminator Trilogie

foto: Luc Lodder

Vreemd, bevreemdend, hallucinant zelfs. Dat zijn de eerste woorden die me na deze voorstelling te binnen schieten.

We zitten op Megaland, het terrein van de voormalige openluchtbioscoop. Een tribune staat klaar. Het terrein is verder bezaaid met ouderwetse meubels. Banken, stoelen, kasten. Zelfs een pooltafel en een toilet ontbreken niet. Rechts ernaast staat een enorm bord waarop Schwarzenegger prijkt, met al zijn spierkracht in volle zicht.

De voorstelling start en allerlei figuranten (Arcus studenten en amateurs) lopen naar de meubels. Onverschillig lijkt het, spelen zij pool of doen zij hun behoefte. Na een aantal minuten lopen alle figuranten naar voren en buigen naar het publiek. Is de voorstelling al voorbij?

Nee. 1 man blijft achter. Hij ziet er fragiel uit. Onbeholpen. Niet in staat om zijn leven te leven zoals hij zou willen. Hij vecht met zichzelf. Hij probeert uit te breken. Maar waaruit? Uit zijn leven zoals het is? Hij probeert zichzelf zelfs op te hangen.

Als een kind wordt de eerste levensfase afgesloten. Vier mannen komen frivool aangelopen, dansend soms, met een grijns op het gezicht. De voorste draagt een ouderwetse grammofoon. Zij laten hem doen slapen, ook al wil de man niet.

Fase twee wordt afgesloten door die zelfde groep mannen. Zij dragen een bed met daarop een vrouw. Nou ja, een man verkleed als vrouw dan. Ze laten de antiheld het bed delen met de nepvrouw. Kunstig gedaan trouwens.

Fase drie is de meest treurige wellicht. Hij valt een kind aan. Is het zijn eigen kindheid? Uiteindelijk valt hij dood neer, net als het kind. Zijn leven stroomt weg in een bad van schuim. Dan wordt hij weggesleept door een lange mercedes. Het doet denken aan een begrafenisstoet.

Door de voorstelling heen rijdt nog een oudere heer op een soort grasmachine. Hij trekt rondom het toneel een spoor van schuim. Aan het eind rijdt hij met de mercedes mee.

Antihelden, vechten in het leven, kommer en kwel, woordeloos. Het doet me bijna David Lynch achtig aan.

Wat bij mij blijft hangen is de zelfkastijding. De man is eenzaam en zijn leven is pijnlijk.

Geen vrolijk stuk. Wel indrukwekkend.