Eurabië en de Europese Ruggengraat?

Sinds 11 september staat de Islam en een heel scala met daaraan verwante onderwerpen in het middelpunt van de belangstelling. Niet al die onderwerpen hebben echt  met de islam te maken, maar aangezien politiek vooral bestaat uit de kiezersfaveur, hebben ook illusies en misvattingen een democratisch bestaansrecht. Dus wordt vanuit die achtergrond al enkele jaren gesproken over de islam, moslimdreiging, terrorisme, Palestijnen, islamisten én ook over Eurabië.

Nu is het vreemde aan deze maatschappelijke discussie dat iedereen hier verstand van lijkt te hebben en hier (doorgaans slecht geïnformeerde en slecht doordachte) meningen op na houden. Vanuit een democratisch oogpunt mag je niet tegen iemand anders zeggen, ‘hou je muil, je weet er niets van af’. Dus bewaar ook ik dit soort opmerkingen uitsluitend voor die momenten waarop ik me echt niet meer kan inhouden en mijn ergernis mijn beleefdheid overwint.

Bat Ye’or heeft deze term in 2005 geïntroduceerd in haar boek “Eurabia: The Euro-Arab Axis”. Sindsdien is de term een eigen leven gaan leiden en er zijn zelfs mensen die denken dat het hierbij gaat om een streven naar een gelijknamige islamitische staat in Europa. Maar goed, in een democratie staat het iedereen vrij om dwaze definities te bedenken voor een term.

Wat houdt Eurabië nu eigenlijk in? In het kort spreekt Bat Ye’or met Eurabië over een Europa dat door een sterke en groeiende invloed van  de islam enerzijds en een slappe houding van de Europese leiders anderzijds zo sterk binnen de Arabische, islamitische invloedsfeer komt, dat onze agenda feitelijk bepaald zal gaan worden door Arabische, islamitische leiders. Op dat moment zal Europa dus, in culturele zin, een vazalstaat worden van het Midden-Oosten.

In deze hele discussie moet men een goed onderscheid maken tussen islamieten (ofwel moslims) en islamisten. Islamieten zijn gewoonweg mensen die de islam als hun geloof aanvaarden. Islamisten zijn moslims die geen scheiding van kerk en staat willen, die de wetgeving op de sharia willen baseren, die de islam zien als oplossing voor ongeveer alle problemen en die vaak ook ernaar streven om in niet-moslim landen de islam tot de bepalende religie te maken. Wat hierbij helder voor ogen moet worden gehouden is dat er dus ook leiders van moslimlanden zijn die te kampen hebben met islamisten. Zo kent Turkije bijvoorbeeld een scheiding van kerk en staat en de politiek en het leger hebben daar te kampen met groepen islamisten die deze scheiding ongedaan willen maken. Dit is dus één van de redenen waarom islamisten niet alleen strijden tegen het westen, maar ook tegen collega-moslims. Vooral in het westen zien moslims democratie en de scheiding tussen kerk en staat als een belangrijke verworvenheid.

Het zijn dus met name islamisten die een Eurabië-streven hebben. Wat is nu het gevaar van dit Eurabië-streven van de islamisten? Net zoals extreem-rechts een kleine en dus ongevaarlijke groep in directe zin is, is ook de groep islamisten klein en dus ongevaarlijk in directe zin. Zij zijn eenvoudig gezegd te klein en bekleden geen positie in onze parlementen en kabinetten. Een gevaar kan er wel bestaan in indirecte zin. Wanneer de politiek en maatschappelijke groepen hun oor al te gewillig te luister leggen bij deze kleine groepen, kunnen zij een onevenredig grote invloed verkrijgen.

Zo bestaat een revolutie vaak voor 90% uit mensen zonder echt extreme ideeën. Zij volgen gewoon een leidende groep die hen aanspreekt. Deze leidende groep bewaakt het revolutionaire karakter van de strijd en is in zijn kern vaak zeer extreem. Hier bepaalt dus een kleine groep wat de grote groep doet, doordat deze laatste zich ideologisch aan hen overgeeft.

Iets soortgelijks zou zich theoretisch ook in Europa met de islam kunnen voltrekken. Een kleine groep islamisten kan een grote groep aanhangers verwerven die op deze manier invloed uitoefent op de besluitvorming en daarmee een islamistische agenda uitvoert. Theoretisch dus.

Maar wie zouden deze aanhangers dan zijn? Zeker geen atheïsten. Die waren al vies van het christendom en zullen logischerwijs niet minder vies zijn van de islam. Mijn inschatting is dat het eventueel in de smaak zal vallen bij christenen die in de islamisten een bondgenoot zien om meer ‘waarden en normen’ in Europa te (her-)introduceren. Daarnaast zal ook een kleine groep gewone moslims zich aangesproken kunnen voelen bij een te groot gevoel van onthechting van de westerse samenleving.

Al met al zal deze groep naar mijn idee niet groot worden. Een bijkomend gevaar is wel het gebrek aan ruggengraat bij de Europese leiders. Sinds de Tweede Wereldoorlog is Europa niet meer bereid om de nek uit te steken voor de waarden die wij hier belangrijk vinden. Zelfs 65 jaar na dato prefereren onze leiders, vaak al op voorhand, een futloos compromis boven een verbale, politieke  strijd waarin men zichzelf op het hakblok legt voor de zaken die zij belangrijk zeggen te vinden. Deze zwakte van onze leiders kan onder meer leiden tot toegevingen, ook naar de islamisten, die uiteindelijk de fundamenten van onze samenleving aantasten. Deze zwakte kan echter net zo goed ten faveure van de islamisten uitwerken als ten faveure van links- of rechts-extremisten.

Het probleem van Europa is dat wij onze nek zouden moeten uitsteken om zowel islamisten te bestrijden, als even radicale christenen. Zij streven allen een ziek wereldbeeld na. Deze waarheid-pretendenten zien per definitie geen ruimte voor andere invalshoeken hebben niets te zoeken in een politieke of maatschappelijke arena waar mensen een gezonde en open discussie met elkaar voeren. Maar wanneer ieder volk de leiders krijgt die het verdient, dan zijn wij als volk vanzelfsprekend ook zwak en roepen wij sowieso problemen op ons af.