Rock na je Veertigste

Ach de jeugd..

We komen aan in Nederweert en volgen de bordjes naar P NLOA, oftwel Nederweert Live Open Air. Bij de P gearriveerd staan er enthousiaste vrijwilligers in de leeftijd van toen men het vrijwilligerschap nog serieus nam. Zij zwaaien en wijzen naar waar de auto moet staan en als mijn partner en ik uitstappen worden we diverse keren een plezierige avond toegewenst. We lopen richting geluid en komen aan in het centrum van Nederweert. Daar blijkt het hele dorp te zijn uitgelopen. Opa’s, oma’s, kinderen, kleinkinderen, iedereen is er.

Het programma van het dit jaar jubilerende festival is verdeeld over twee dagen. Op dag 1 was er Boris, Stereo en Troublemanagement. Op dag 2 DeWolff, Nikki, Miss Montreal, Triggerfinger en Kraak&Smaak.

We banen ons een weg langs de vele rijen fietsen en lopen via de bonnenkraam naar de drankstand. Wij komen voor Triggerfinger. Na alle commotie op Studio Brussel willen we zelf wel eens zien hoe deze drie Belgen live spelen.
We zoeken een mooi plaatsje vrij ver vooraan uit, gewoon omdat het kan, en bevinden ons daarmee tussen de Nederweertse jeugd.

De Belgen doen hun soundcheck op een serieuze, geconcentreerde manier. Triggerfinger bestaat uit Paul Van Bruystegem (bas), Ruben Block (zang/gitaar) en Mario Goossens (drums). Deze mannen bezitten een schat aan ervaring en hebben in bands gespeeld als Hooverphonic, Novastar en Arno. Het zijn stuk voor stuk markante types.

De band begint en de jeugd gaat uit zijn dak. Drummer Mario staat een aantal keer op om het duivelsteken te maken, pink en wijsvinger omhoog, welbekend in metalkringen. Zanger Ruben  rockt erop los met heel zijn lichaam en alle gezichtspieren. Bassist Paul staat imposant te staan met zijn zonnebril, kaal hoofd en sigaret tussen de lippen (in een interview vergelijkt hij zichzelf met Fester van de Addams Family). Binnen no time ontstaat er rechts voor ons een heuse moshpit. Dit had ik niet verwacht. En het irriteert me, een waarlijk teken van mijn ouderdom. Ook vliegen er vele lege bekers bier door de lucht, evenals de drankkartonnetjes.

Ik concentreer me weer op de band en word meegenomen door de vuige rock ’n roll die deze heren uitstekend verstaan. Nummers als “is it”worden ruiger dan ze op radio klinken en uitgebreid met snoeiharde gitaarsolo’s.

De grijze lokken van Ruben wapperen mee met het ritme van zijn gitaar. Mario slaat zijn handen stuk en Paul hapt met open mond net genoeg zuurstof voor zijn basbartijen.

De jeugd rondom ons heeft inmiddels gedeeltelijk zijn concentratie verloren. Velen zijn overgegaan naar het spel tussen jongens en meisjes en zijn daarmee Triggerfinger alweer een beetje vergeten. De rest rockt nog stevig mee en het publiek wil dan ook graag een toegift na het laatste nummer.

Uiteraard komt de band terug en Ruben vertelt ons dat wij een “beetje waanzinnig”zijn. En zij houden wel van een beetje waanzinnig naar het schijnt. Hij stelt de technici aan ons voor, de verkopers van de Triggermerchandise (eerste band die ik dat zie doen) en de bandleden. Dan geeft de band ons nog een  ruig nummer kado en doet wat aan losse impro.
Triggerfinger is wat Studio Brussel me ervan heeft beloofd, en meer. Dit heerlijk avondje ouderwetse rock heeft mijn hart goed gedaan.

We wachten niet meer op Kraak&Smaak en slepen onze middelbare leeftijd lichamen richting auto. Geen bier gehad, gepast enthousiast geluisterd, en braaf op tijd naar huis. Rock na je veertigste.