Dans. De kunstuiting waar ik heel erg van kan houden, maar tegelijkertijd helemaal niet kan begrijpen. Soms vind ik het zelfs niet leuk. Dans. Het doet vanalles met me en ik kan nooit vooraf zeggen hoe ik me aan het einde van de avond voel.
Vorige week kreeg ik de mogelijkheid om een dansvoorstelling te zien van Dansgroep Amsterdam in Parkstad Limburg Theater Heerlen. De choreografie was een samenwerking van Ann van den Broek en Krisztina de Châtel. Over laatstgenoemde heb ik veel gehoord de afgelopen jaren, maar ik had nog nooit werk van haar gezien.
Domestica. Thuis. Voor mij is een theaterbezoek thuiskomen. Ik neem plaats op de eerste rij van de Limburgzaal en kijk rond over het podium. Wat zal er vanavond op deze dansvloer gebeuren? Mannelijke en vrouwelijke dansers laten hun robuuste, maar welgevormde spiermassa tekeer gaan. Om beurten spreken ze woorden ( soms niet helemaal verstaanbaar ) door een microfoon. De woorden geven de dans een verhaal.
Het verhaal is donker. Rauw. Thuis is niet altijd warm. Menselijke emoties en eigenschappen als liefde, lust, agressie, angst, gehoorzaamheid, seks, zelfverdediging en wat je maar kunt bedenken, gaan hand in hand. Ik merk dat ik niet naar de woorden wil luisteren, dus focus me op de bewegingen. Wanneer alle dansers als levenloos en half ontbloot op de grond liggen, zit één van hen nog aangekleed in de hoek van het podium. Hij kijkt genoegzaam over de menselijke stillevens op de grond en werpt een blik in het publiek. Er is geen emotie meer zichtbaar.
Mijn gezelschap en ik zijn het erover eens. De choreografie was mooi, maar het verhaal eigenlijk heel akelig. “Loop je dadelijk nog even mee naar mijn auto?” vraag ik voor de zekerheid nog maar.
(Domestica door Dansgroep Amsterdam i.s.m. Ward/waRD – Parkstad Limburg Theater, Heerlen – 31-10-2012)
Meisje/vrouw, groot hart voor cultuur, bourgondiër, hartelijke levensgenieter, organisatie culturele evenementen, krullenbol met een eigen willetje :)
