Tijdens mijn vaste latte machiato (nergens zo lekker te krijgen als bij Ginelli) bezwoer ome Lex het ons. Deze jongens, deze Canards, waren de nieuwe belofte! Ze kwamen uit de buurt van Wassenaar, of Leiden, of daar ergens in die buurt. Ze waren absoluut de moeite waard!
Aangezien een vriendin ook al gevraagd had of ik meeging en na de lofuitingen van Lex besloot ik dan maar te gaan. Tenslotte hoefde ik maar de hoek om en was de entree 7 euro. Je hoeft het er niet voor te laten.
Er kwamen zo’n man of twintig opdagen en samen togen we naar het gezellige zaaltje waar alles hoorbaar is, ook dat wat je niet wilt horen. Het huiskamergevoel zat weer goed en vol verwachting nestelde ik me in mijn stoel.
Les Canards bestaat uit twee mannen, Hugo en Frank. Ik had hun website eerder die dag al bekeken maar was er niet wijzer op geworden waar het hun humor betrof… De titel van hun try out verklapte ook al weinig: lekker naar. Afwachten dan maar
Er kwam een typische kleinkunstvoorstelling op ons af. En ik zeg het maar alvast, over het algemeen ben ik daar weinig dol op. Eerlijkheidshalve, ik ben geen professional, ik ben geen opgeleide kleinkunstkenner, ik beoordeel gewoon dat wat ik naar mijn smaak zie.
En ik zag twee mannen die echt wel grappig zouden kunnen zijn. Het uitbeelden van twee vreemde vogels werd prima gedaan. Het Canards-gedeelte zat wel goed zou je kunnen zeggen.
Alleen, wat is dat toch met cabaretiers en hun liedjes? Waarom voelt bijna elke cabaretier zich geroepen om net zo vals te zingen als Paul de Leeuw? Natuurlijk, je kunt niet een uur aan het stuk zitten lachen. Gooi er dan maar eens een lied doorheen. Of een gedicht. Of zo. Maar doe het origineel. Toegegeven, het lied over de kriebelende tepeltjes was in het eerste refrein geinig. Maar ook niet meer dan dat. Het Stef Bos nummer dat omgetoverd werd tot “ome Joop” in plaats van “papa” was goed bedacht. Maar het bezorgde me allemaal alleen een glimlach, geen schaterlach.
Dat zouden de sketchets c.q. dialogen dan moeten doen. Maar ten eerste werden er zoveel liedjes in het uur gepropt dat er nauwelijks tijd over was hiervoor. Ten tweede vielen de dialogen in een vervelende herhaling. De eerste sprak nog van Merel en haar Arend. Waarop zich een dialoog ontspon in een serie vogels en aanverwante artikelen die symbolisch in de zinnen werden gebruikt. Leuk bedacht. De twee latere dialogen echter deden precies dat zelfde principe alleen dan met een ander thema.
Tekenend voor deze avond, de leukste sketch die ik zag was die van een piemel in een bankschroef. Hugo en Frank beeldden dit briljant uit! Wat het dan weer jammer maakte was de anticlimax. Toen de bankschroef niet meer verder kon zou ik hebben gekozen voor een echte uitsmijter. Maar niets van dat alles.
Ach, en de laatste versie van “wat is er mis met mij” werd door de jongens samen op 1 gitaar gespeeld. Aardig bedacht, goed uitgevoerd.
Na afloop van de voorstelling ging ieder nog iets drinken aan de theaterbar. Daar kwamen Hugo en Frank nog wat nakletsen en maakten van alle toeschouwers foto’s. Gelukkig voor hen was het merendeel van de mensen wel te spreken over hun show. Er was 1 mevrouw die had nog gelachen als we Piet Paulusma met de weersvoorspelling op het podium hadden gezet maar allez. Mensen kwamen voor een leuke avond en die hadden ze gevonden.
Ook ons groepje moest geloven aan de foto en de mannen speelden handig in op mij toen ik mijn ogen van de flits probeerde te wenden. Hugo bleef nog even plakken en bleek eigenlijk gewoon erg grappig en gevat te zijn. Misschien een volgende keer op het podium ook eens proberen.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
