In december vorig jaar was ik op een feestje waar iemand tegen mij zei “Goh, ik dacht dat jij na jouw studie naar het westen zou trekken… Daar is toch veel meer te doen qua kunst en cultuur.” Noem het luiheid of slimheid… maar ik heb nooit de drang gehad om naar het westen / noorden of oosten te trekken. Want er is hier in het zuiden van het land zoveel te doen op gebied van kunst en cultuur… Dat de dagen echt meer dan 24 uur moeten bevatten om van alles iets mee te kunnen krijgen.
Trots… was ik toen ik donderdagochtend de Volkskrant opensloeg en het flinke stuk op de voorpagina van de kunstkatern aanschouwde. Die heren en dames van Dutch Mountain Film Festival hadden een vet programma opgezet en het hele land kon nu zien dat er weer een evenement in het zuiden tot stand is gekomen, waar de Limburgers retetrots op kunnen zijn. Zaterdagavond begaf ik mij naar het Parkstad Limburg Theater in Heerlen om lekker te gaan smullen van het festival. In een festivalprogramma is het altijd moeilijk om te kiezen… want kies je wel het leukste/ beste / mooiste programmaonderdeel ?!
Ik besloot om mij het eerste gedeelte van de avond te zetelen in de ING –zaal. Het eerste filmpje dat we te zien kregen was een zeer fanatieke wethouder van cultuur van gemeente Heerlen, die in het naastgelegen Landgraaf indrukwekkend de indoorpiste van Snowworld af komt gesnowboard. Hij heet ons allen welkom bij DMFF. Vervolgens komt een sportieve dame van Respect the Mountains nog een klein praatje houden over hoe we duurzaam met de bergen om moeten gaan. Dit wordt nog eens versterkt door een filmpje, waarin 7 tips worden gegeven over hoe je met kleine aanpassingen “grote (duurzame) bergen” kunt verzetten. Dit thema zullen we ook in de films die volgen langs zien komen.
Amongst Giants
De ‘redwood’ wouden in Californië worden bedreigd door Green Diamond Resource Company, dat in hoog tempo woudreuzen kapt en hele ecosystemen vernietigt. De film volgt het leven van de milieuactivist Farmer die in het gebladerde van de oeroude bossen leeft. Alle touwtechnieken uit de bergsport worden gebruikt om een bezoek te kunnen brengen bij andere bewoners van het boomdorp, terwijl storm en regen de wilskracht van de activisten op de proef stellen.
Deze korte film over de activisten hoog in de bomen, vond ik indrukwekkend. Zelf dachten ze er maar een jaar te zitten. Inmiddels ( bij maken van de film) wonen ze er al drie jaar. Uit pure principes om de wouden te redden, leven ze een leven waarbij ze vaak hun familie en vrienden lang niet zien. Want op zondag “even” binnenvallen (klimmen in dit geval) is er niet bij.
All.I.Can
Je denkt niet direct aan een duurzame filmproductie wanneer je de spectaculaire beelden van deze skifilm ziet die over de hele wereld is opgenomen. Helikopterskiën is niet erg milieuvriendelijk zou je zeggen. Toch claimen de makers dat de film 100% CO2 neutraal is geproduceerd. De dilemma’s waarmee elke natuurbewuste off piste skiër mee te maken krijgt komen verrassend aan bod in deze mix van Edward Burtynsky, Koyaanisqatsi en extreme powder.
Bij de introductie van de film werd aangegeven, dat deze ook de boodschap van natuurbewustheid en duurzaamheid met zich meedroeg. Op vier kleine momenten na, kwam dit bij mij niet heel erg naar voren. De beelden van de off piste skitrips op extreme hoogte waren magnifiek. Stiekem kriebelt het een beetje om eens op de latten te staan en een beginnerslesje in Snowworld te volgen.
Na de pauze schoof ik gezellig naast vrienden aan in de Limburgzaal.
Il Capo
‘Il Capo’ biedt een onverwachte blik ‘in’ de bergen. Deze prachtige shortfilm van Yuri Ancarani uit 2010 over het werk in een marmergroeve in Italië is een parel die al op veel festivals in de prijzen is gevallen. Zware graafmachines worden gedirigeerd alsof het om een klassiek concert gaat.
Wow! Een absolute aanrader. Met veel bewondering heb ik gekeken naar de discipline en concentratie hoe het werk in de marmergroeve eraan toe gaat.
Winter Nomads
Deze film van Manuel von Stürier ( Zwitserland) is een lesje in nederigheid. De schaapsherders Carole en Pascal zijn in het Franstalige deel van Zwitserland met 800 schapen onderweg. Door sneeuw en regen. Langs snelwegen en bospaden, door buitenwijken, velden en wouden. Ze slapen in een zelfgemaakte tent en koken op een houtvuurtje. Maar de film is geen nostalgische blik op een idyllische buitenleven. De spaarzame dialogen zijn direct en indringend. De film maakt pijnlijk duidelijk hoe wij in deze tijd vervreemd zijn van natuur en hoe we vechten om een beeld ervan in stand te houden dat misschien helemaal niet (meer ) bestaat.
Een bijzondere film over kou en warmte. Kou komt uit de natuur door regen, sneeuw en wind. Warmte vind je terug in de passie voor het leven als herder dat Pascal al 32 jaar leeft. Het grootste gedeelte van de film was de verhouding tussen Pascal en Carole niet duidelijk voor mij. Je ziet weinig genegenheid… tot op een bepaald moment een veelbetekende blik naar elkaar …. Gevolgd door de verlossende scene. Een fondue-etentje met vrienden, waar de brandende vraag van velen in het publiek wordt beantwoord. De herder en herderin zijn een koppel.
Toen ik om middernacht mijn bedje opzocht, had ik niet het Assepoester-syndroom dat het een mooie droom was. Mijn nachtrust begon met een glimlach en een gevoel van trots ! DMFF, see you next year!
Meisje/vrouw, groot hart voor cultuur, bourgondiër, hartelijke levensgenieter, organisatie culturele evenementen, krullenbol met een eigen willetje :)
