Alweer voor de 18e keer wordt het Schrit_tmacherfestival georganiseerd op diverse lokaties in Heerlen en Aken. Een internationaal festival, die plaatsvind in Nederland en Duitsland, op het gebied van dans. Van 21 februari t/m 20 maart wordt er gedanst in verschillende stijlen met diverse gezelschappen. Uiteraard is onze “eigen” Joost Vrouenraets ook present, met zijn nieuwe show Charlie maar ik koos voor een ander stuk, namelijk dat van Crystal Pite, in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.
Pite woont en werkt in Vancouver, Canada. Deze dame is niet alleen choreograaf maar danst zelf ook en heeft flink wat achter haar naam staan. Ze is verbonden geweest met het Ballet British Columbia en Ballet Frankfurt. Ook schreef ze voor diverse gezelschappen stukken. In 2001 richtte ze haar eigen gezelschap op; Kidd Pivot. Deze avond werkt ze echter met het Nederlands Dans Theater.
De avond is opgesplitst in twee delen. Voor de pauze danst men het stuk “Parade”. Hiervoor heeft Crystel samengewerkt met decorontwerper Jay Gower Taylor en kostuumontwerper Nancy Bryant. En dat werkt fantastisch, zo blijkt. Het decor bestaat uit een sterrenhemel en een levensgrote maan. De dansers zijn verdeeld in twee groepen. De eerste groep bestaat uit een soort tragi-komische clowns. Zij schijnen een feestje te hebben, dat uiteraard clownesk chaotisch verloopt. De lampjes worden maar niet opgehangen, de stoelen worden steeds onhandig verschoven, de borden vallen op de grond. Toch zijn de clowns niet in bonte kledij gestoken. Alles bestaat uit een vage blauw/grijstint. Dan komt een groep soldaten het podium op. Voorop gegaan door een soort fanfare. Ze oefenen in parade lopen. In eerste instantie lijken de groepen zich niet aan elkaar te storen en doen beiden hun ding op het podium. Maar dan ontstaat er een soort gevecht met elkaar. Mijn ogen wisten niet meer waar te kijken. Overal op het podium gebeurde iets! Een kakafonie die ergens toch klopte. Een chaos die in prachtig vloeiende bewegingen werd verbeeld. Ik genoot intens en stootte mijn 13 jarige nichtje aan, met wie ik naar de voorstelling was, om er iets van te zeggen. Ze knikte alleen maar en leek verder compleet onder een soort danshypnose.
Dan is er pauze en we gaan even een glaasje drinken halen. We zijn heftig onder de indruk. Mijn nichtje danst zelf ook, maar in een compleet ander genre. Zij volgt les bij Benito Dean, en doet daar aan streetdance. Ze vindt het echter interessant om zich te verdiepen in andere soorten dans en deze avond lijkt een succes. Na de oproep om terug naar onze plaatsen te gaan zijn we dan ook erg nieuwsgierig naar deel twee.
Deel twee heet “Frontier”. Een totaal ander stuk dan deel een, zo blijkt. Het decor is zwart, de muziek is gereduceerd tot soundscape en gaat later over in klassieke zang. Crystel beschrijft het stuk zelf als de grens tussen het bekende en het onbekende. Dit wordt uitgebeeld door solo of duo dansers die begeleid worden door een danser volledig in het zwart gekleed. Het lijken schaduwen. De dansers lijken in gevecht met hun eigen schaduw, misschien wel met hun eigen ik. Er wordt gewerkt met schaduwen op het decor, wat een versterkend effect heeft. Mijn nichtjes aandacht is echter verslapt. Haar duurt het te lang, dit sobere stuk. Aan het eind echter volgt nog een prachtig deel. Alle dansers zijn nu in het zwart gekleed en dansen samen. Het geeft een bijna surrealistisch effect. Zwart decor, dansers zonder gezicht, en een spotlight. Soms lijken ze bijna te zweven en aan helemaal aan het einde rollen, kruipen, vallen ze van het podium.
Al met al zeer indrukwekkend dit stuk van Crystel Pite. Zelf heb ik me geen minuut verveeld en zat soms op het puntje van mijn stoel. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het stuk in me heb opgezogen.
Wil je nog iets van het Schrit_tmacherfestival zien, dat kan nog tot 20 maart. Ga naar: Schrittmacherfestival.de en bekijk het programma.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
