Crisistijd in praktijk

Vrijdag. Argeloos stop ik mijn pinpas in een betaalautomaat gelegen in een winkel.
Even wat geld pinnen, dacht ik nog.  Ook in tijden van crisis moet er immers gekocht worden.
De automaat zei hap, slik, en weg was mijn pas. Daarop volgde de tekst: automaat in storing. Of: storing in automaat. Of iets met dezelfde strekking.
Verdorie, dacht ik, nu moet ik naar een andere automaat. En onnozel als ik was stak ik mijn hand uit naar de gleuf waar het pasje eruit moest komen.
Geen pasje.
Voor de zekerheid controleerde ik mijn portemonnee of ik het pasje niet per ongeluk toch erin had laten zitten en eigenlijk een beetje preseniel dementerend voor die automaat stond te pantomimen.

Maar neen, ondanks mijn bijna 40 jaar was dit niet het geval.
Ik toog naar de klantenservice van de winkel. De mevrouw van de service keek me medelijdend aan en zei dat mijn pasje dan waarschijnlijk beschadigd was. Dat leek me niet waarschijnlijk aangezien het nog een redelijk nieuw betaalpasje was. Haar blik werd nog meelevender en het was duidelijk dat ze zich inhield (Misschien heeft u gewoon zoveel schulden dat u niet meer mag pinnen). Ze verzekerde me dat er dan toch echt iets mis was met mijn pasje en ik me tot mijn bank moest wenden.
Op naar de bank dus. Aldaar werd ik te woord gestaan door een vriendelijke mevrouw die druk in haar computer ging zoeken en tikken. Nee, er was niets mis met mijn pasje. Het lag dan waarschijnlijk aan de automaat. Die was dan defect. Helaas kon ze nu niets anders doen dan een nieuw pasje voor me aanvragen. Kosteloos natuurlijk. Ze belde het hoofdkantoor en ik kreeg de hoorn aangereikt. Ik beantwoordde alle hoofdkantoorvragen en toen die mevrouw constateerde dat ik was wie ik was en ze concludeerde dat het nu geregeld was, verbrak ze de verbinding. Het zou vijf werkdagen duren voordat ik een nieuw pasje ontving.
Ik liep terug naar de winkel en de servicemevrouw want als die automaat kapot was, ja dan kreeg ze die dag misschien nog een bende mensen aan haar balie.
De vrouw bleek echter totaal niet onder de indruk van mijn bankverhaal. Dat kon die bankmevrouw nu wel zeggen maar het lag toch echt aan mijn pas! Dat wist de baliemevrouw omdat ze dat in een cursus had geleerd. Het lag ALTIJD aan de pas. Dus.

Vanaf dat moment vond ik het niet meer dan redelijk dat de baliemevrouw overspoeld zou worden met boze foutepashouders.

Vrijdag een week later.
Mijn nieuwe pasje arriveerde. Ik blij, want keurig ook nog mijn zelfontworpen model opnieuw ontvangen. Goed, service.
Een paar dagen later ging ik voor mijn werk tanken. Met de dienstauto (een dierenambulance) tankte ik wat bij en liep naar de balie om af te rekenen. Ik toetste mijn pincode in en kreeg de vermelding: onjuiste pincode. Hm, wellicht op een verkeerd toetsje gedrukt. Nog maar een keer, heel voorzichtig, nummertje voor nummertje…Onjuiste pincode.
De mevrouw van het tankstation (alweer een mevrouw) keek me medelijdend aan (waar had ik dat eerder gezien). Ze zei: nu moet u goed nadenken anders is uw pas geblokkeerd.
Mijn tegensputterend: ja maar, dit IS mijn pincode, werd met een onhoorbaar “tuuuurlijk” ontvangen.
Ik trok mijn zakenpasje maar tevoorschijn en kon daar de rekening mee voldoen.

Een dag later.

Terug naar de bank. Dezelfde mevrouw als de vorige keer vertelde me dat er 14.000 nieuwe betaalpassen niet goed waren geactiveerd. Dikke kans dat dit bij mij ook het geval was. Het zou die dag nog worden opgelost maar voor de zekerheid moest ik de volgende dag nog maar eens pinnen. Dan zou het geen probleem meer moeten zijn.

De volgende dag.
Vol goede moed ging ik naar een betaalautomaat. Die van mijn eigen bank nog wel, want ik werd al voorzichtig.
Pasje erin, pincode getikt. Onjuiste pincode. Dit is de derde poging met een verkeerde code. Uw pas is nu geblokkeerd.

Een tiental minuten later.
Uiteraard maar weer naar mijn bank. Dit keer werd ik ontvangen door een meneer. Ik vertelde hem het hele verhaal en wat zijn collega tegen me gezegd had.
“neeeee, dat van die 14.0000 passen, dat is een ander verhaal hoor.  Dan zei de automaat: onbruikbare pas namelijk”.
O.
Tja, het enige dat meneer kon doen was een nieuwe code voor me aanvragen. Dan kreeg ik een afhaalbericht en kon ik met legitimatie terugkomen om mijn code af te halen.
Ach, zei ik, krijg ik dan dus een nieuwe code? Nee, dat was niet nodig, volgens de meneer.

Verward liep ik naar huis. Ik moest dus weer een week wachten. Kreeg een nieuwe code, die eigenlijk gewoon mijn code was, maar kon intussen niet meer pinnen, met mijn eigen code.

Dinsdag, anderhalve week later.
Geen pincode, geen afhaalbericht. Dan maar de klantenservice bellen.
Ik legde het hele verhaal weer eens uit. Intussen kreeg ik het gevoel een vreemd spelletje “ik ga op reis en ik neem mee” te spelen. Het verhaal werd steeds langer en lastiger uit te leggen.
De meneer van de klantenservice hoorde mij aan en zei dingen als “ach jee” en “goh u heeft al heel wat achter de rug met dit pasje”. Ongetwijfeld had hij dit geleerd in zijn introductiecursus. Meeleven met de cliënt zorgt ervoor dat ze je niet door de telefoon willen sleuren.
Ik durf te stellen dat deze these moet worden aangepast.
Maar goed, hij ging even overleggen met een andere collega. Wellicht had hij de basiscursus nog niet gehad (in tegenstelling tot de baliemevrouw in de winkel).
Na een paar minuten wachttoon kreeg ik zijn collega aan de lijn. Een mevrouw dan maar weer. Zij vertelde dat de code wel al verstuurd was. En ook het afhaalbericht. Dat had ik echter niet ontvangen. En ik wist haar nog te melden dat het postkantoor waarin mijn bank gelegen was ook intussen zijn deuren had gesloten.
Ze meldde dat het dan naar een vervangend postagentschap was doorgestuurd. Ze zou wel even een nieuw afhaalbericht maken voor me.
Ik toetste mijn mobiel weer op vergrendeling en toog alvast naar dat postagentschap. Zonder afhaalbericht kreeg ik de code vast niet mee maar dan wist ik in ieder geval dat het daar zou liggen.

De vriendelijke eigenaresse van het postagentschap annex tijdschriftenwinkel annex loterijverkooppunt annex sigarettenverkooppunt riep verbaasd: je bent al de tweede vandaag! Maar neen, zij kreeg de bankzaken niet doorgestuurd. Die gingen toch echt naar de bank zelf.

Thuis gekomen maar weer de klantenservice opgebeld. Ik zag het al voor me, wachten op de afhaalcode voor het foute adres, dan weer bellen, dan weer wachten op een afhaalcode en dan weer een week verder zijn.
Uiteraard kreeg ik een ander aan de lijn zodat ik het verhaal nog een keer mocht uitleggen.
Het duurde even want deze mevrouw zei: ja maar dan kunt u het toch bij de bank gaan halen?
Nee mevrouw, ik heb namelijk GEEN afhaalbericht!!
Na een stuk of drie herhalingen drong het toch door. Ook zij ging weer overleggen.
Toen ze terug aan de lijn kwam zei ze zoiets als; “mevrouw, ik doe het zelf wel even opnieuw, anders gaat het weer mis”.
Daarna hielp ze me nog aan een nieuwe, verbeterde spaarrekening.
Ik was te murw om te schreeuwen: GA NIET ZITTEN ZEVEREN OVER SPAARREKENINGEN, IK WIL GEWOON KUNNEN PINNEN!!!

Dik drie weken ben ik inmiddels bezig met mijn pasje en mijn pincode. En ik ben benieuwd met hoeveel weken het hele verhaal daadwerkelijk is afgerond.
Zou dit een manier zijn van de bank om mij als consument te behoeden voor teveel aankopen in deze slechte economische tijden?
Of zou het bankpersoneel zo enorm van slag zijn door alle kredietcrisistoestanden dat zij gezamenlijke therapiesessies houden. Zodat er natuurlijk geen tijd meer is om codes aan te maken en goed te versturen.
Of zou er een medewerker zijn die zichzelf al boventallig heeft gerekend en denkt dat hij/zij de boel nu eens goed kan saboteren?

Ik voel me in ieder geval arm.

Wordt vervolgd…