Alan Parsons Project

Vier decennia geleden werkte Alan Parsons als geluidstechnicus aan het Beatles album ‘Abbey Road’ en knutselde hij met Pink Floyd aan ‘Atom Heart Mother’ en ‘The Dark Side Of The Moon’. In 1975 richtte hij zijn eigen Alan Parsons Project op, waarmee hij tot 1990 actief was en grote successen behaalde. Na een minder geslaagde solo-carrière grijpt Parsons de laatste jaren terug naar de gouden tijden van weleer met The Alan Parsons Live Project. Onder die naam toert hij alweer een paar jaar de wereld rond met een Greatest Hits tour, die hem afgelopen vrijdag voor de tweede keer naar de Limburgzaal bracht. Foto’s: René Bradwolff

Alan Parsons beleefde zijn artistieke hoogtepunt in de periode 1976-1977 met de albums ‘Tales Of Mystery And Imagination’ en ‘I Robot’. Die eerste was sfeervol, duister en spannend, de tweede futuristisch en beïnvloed door zowel Star Wars als Kraftwerk. ‘I Robot’ flirtte ook opzichtig met disco en de destijds gecreëerde sound doet het ook in 2013 nog altijd erg goed. Dat blijkt wanneer de titeltrack van die plaat als eerste nummer wordt ingezet en de show lanceert op een pompende beat. De rocksong ‘Damned If I do’ houdt de vaart er vervolgens lekker in waarna de hitsingle ‘Don’t Answer Me’ voor een feest van herkenning zorgt. Voorlopig hoogtepunt is echter het opvallend heavy uitgevoerde ‘The Raven’ dat is samengeklonken aan ‘Breakdown’ alsof het in 1976 al zo bedoeld was.

Na de veelbelovende start slaat de sfeer met ‘Time’ jammerlijk om. Te braaf en vrijblijvend voortkabbelend. Het blijkt een opmaat voor het volledige ‘The Turn Of A Friendly Card’ epos, bestaande uit vijf tracks van het gelijknamige album. Ondanks dat het stuk dynamischer klinkt dan op de gladgestreken plaat weet het mijn aandacht niet over de volle lengte vast te houden. De weinig fantasievolle AOR van ‘Psychobabble’ maakt het vervolgens alleen maar erger en als zelfs het doorgaans frisse ‘Lucifer’ een teleurstellend matte vertolking meekrijgt wordt de lokroep van de naastgelegen bar steeds luider. Het funky ‘I Would Want To Be With You’ zorgt als enige voor een beetje pit in het middenstuk van de set dat er met ‘Don’t Let It Show’ en ‘Prime Time’ niet bepaald spannender op wordt.

Aan de band ligt het niet. Parsons heeft zich namelijk omringd met zes puike muzikanten die elk uitblinken in hun eigen discipline en ook nog eens heel aardig kunnen zingen. Drie van hen nemen met De bandleider om beurten de leadzang voor hun rekening zodat elk nummer de juiste feel meekrijgt. Gitarist Alastair Greene weet bovendien het grootste gaapnummer ver boven de middelmaat uit te tillen met zijn imposante bluesy gitaarwerk en strooit kwistig sterke solo’s in het rond. Nee, het is duidelijk de setlist die me parten speelt, de zeven op het podium scoren namelijk een dikke voldoende.

Dan ineens klinken de verlossende klanken van ‘Sirius’ als inleiding op ‘Eye In The Sky’. Parson’s grootste hit, die 32 jaar na dato nog steeds fris en krachtig klinkt en op de valreep voorkomt dat het reguliere deel van de set als een nachtkaars dooft. Gelukkig wordt de energie doorgetrokken naar de toegift. ‘(The System Of) Dr. Tarr And Professor Fether’, één van de toppers van het debuut, zorgt meteen na terugkomst voor een nieuw hoogtepunt. Een tijdloze song, perfect en krachtig uitgevoerd voor een publiek dat inmiddels volledig aan de voeten van de band ligt… En dan is het vervolgens makkelijk om met ‘Old And Wise’ het genadeschot af te vuren.

Old And Wise? Da’s toch belegen Top 2000-meuk in zijn gladste vorm? Dat dacht ik ook. En zodra iemand als Anita Meyer met haar vingers aan een song heeft gezeten is alleen dát al een reden om hem voor altijd te negeren. Maar verdorie, uitgevoerd zoals het hoort en door dit stel muzikale toppers, kan zelfs de grootste scepticus niet om deze klassieker heen. En wie toch nog twijfelt wordt door saxofonist Todd Cooper aan het einde van het nummer alsnog van zijn geloof geblazen. Heerlen zingt mee, Heerlen gaat plat. En Heerlen waagt zich daarna voor het eerst deze avond aan een paar voorzichtige danspasjes want afsluiter ‘Games People Play’ beëindigt de avond opzwepend en met een vette discobeat.

The Alan Parsons Live Project sluit de show af zoals ze begon: stevig en waar mogelijk swingend. Dat het middenstuk naar mijn smaak af en toe wat inkakte had ik gezien de discografie van de band eigenlijk ook wel een beetje verwacht. Maar hey, het had achteraf allemaal veel erger gekund. Zoals iedereen die de laatste drie Project-albums ooit heeft beluisterd zal kunnen beamen. En zolang tegenover elke ‘Prime Time’ en ‘Psychobabble’ ook een ‘Dr. Tarr’ en ‘I Robot’ staat hoor je mij niet klagen. Zeker niet als ze zo overtuigend worden uitgevoerd als vanavond.

Op weg naar huis neurie ik de melodie van ‘Old And Wise’, het moet toch niet veel gekker worden…

(The Alan Parsons Live Project – Limburgzaal, Heerlen – 29-03-2013)