Mijn hoofd is af en toe net een harde schijf. Vooral als ik me moet voorbereiden op een avondje muziek draaien of op een artikel voor de Afgrond. Dan schieten me muziekjes of dingen door het hoofd die ik niet mag vergeten. Als er iets gebeurt of ik iets leuks zie voor een artikel. Tja… dan beginnen de problemen, want als je hoofd al zo’n harde schijf is past er soms gewoon even niks meer bij.
Maar waar sla ik het op als ik geen pen en papier bij me heb? Ik zit dan ’s morgens net zo wazig als de rest van het treingezelschap met mijn mobiele telefoon in de handen. Maar ik aai niet met een glimlach op mijn gezicht mijn Samsung, ik maak notities. En ik vraag me af waarom de mensen glimlachen bij het sms’en of wat ze al niet uitspoken op hun multimediasystemen. Wat zit daar achter? Sex? Of denk ik nu te ver? Schat, schil jij de aardappelen alvast? Nee, sommige glimlachjes zijn duidelijk anders….
Ondertussen aaien de meisjes met hun foute Uggs en de jongens, met soms duidelijk geëpileerde wenkbrauwen, er vlijtig op los. Praten met anderen is zo uit… Nee, zo’n scherm tegen je mond houden terwijl je je mascara op doet, dat is hip! En nog hipper is het om je mobiel dan ook nog als make-up spiegel te gebruiken. En als je dan al denkt dat mensen met elkaar converseren heb je het mis. Terwijl ze met elkaar praten aaien ze vlijtig hun scherm. Elkaar in de ogen kijken tijdens een gesprek is er niet meer bij. Zouden ze nog wel merken tegen wie ze eigenlijk aan lullen?
Je vraagt je af hoe mensen vroeger zonder telefoon op zak konden overleven. Wat deden we toen de hele dag? Waren we minder gelukkig? Wij zijn nog van de generatie die naar een telefooncel moest lopen om te bellen. De weg moest vragen als je niet meer verder wist. Onaangekondigd ergens op bezoek ging. Uren in de rij stond voor een concertkaartje. Platen in een échte platenzaak kocht….
Ik ben trouwens wel blij dat vinyl weer goed in opkomst is! Weet je wel: zo’n zwart rond ding met een gat er in. Er gaat toch niks boven muziek op vinyl. Beter dan als DJ duf op een knopje drukken en wachten tot de teller op nul staat. Of nog erger, je laptop meenemen en op de automatische piloot zetten. Maar goed, hoe moet je anders nog tijd vinden om met je armen in de lucht te zwaaien en misschien ondertussen je iPhone te aaien….
Ook zoiets vreemds; waarom zwaaien de Van Buurtjes en Co altijd met hun armen in de lucht? Zet mij maar in een donker hoekje en zolang er genoeg licht op die platenspelers valt ben ik een tevreden mens. En let vooral níet op me. Muziek draaien is één van de mooiste dingen die er is. Sfeer creëren, mensen blij maken, mensen raken, feestje bouwen.
Dankzij Poppodium Nieuwe Nor heb ik me de afgelopen zes jaar weer geweldig kunnen uitleven en magische momenten mogen meemaken. De eerste keer plaatjes draaien na jaren van aardappels schillen was echt onvergetelijk en staat ook met heel veel liefde op mijn harde schijf opgeslagen. Je verleert het niet. Het zit in je bloed en vooral in je hart. Als je na al die jaren eenmaal gewend bent aan cd-spelers die uitzien als UFO’s. Platenspelers zijn gelukkig hetzelfde gebleven!
En als je dan ook nog regelmatig de muziek mag verzorgen bij live-optredens van je helden van vroeger, hoor je mij niet klagen. Op 26 april is het weer zover: RePost festival in Poppodium Nieuwe Nor met Red Lorry Yellow Lorry en voor de tweede keer The Chameleons Vox (Electric Electric is een band van nu, dus geen helden van vroeger). Heerlijk. Ik geniet al van de voorbereidingen. Het huis hangt weer vol met kleurige post-it’s, bij de PC liggen briefjes, de telefoon staat net als mijn agenda vol met notities en ondertussen maakt mijn harde schijf overuren.
Tomorrow, remember yesterday…
Vaste DJ van VJV Inpoet en het New Wave Café in de jaren tachtig/begin jaren negentig. Weet de meest obscure platen af te wisselen met toegankelijker werk en doet haar eretitel als vinylkoningin van Heerlen eer aan tijdens haar draaisessies in Poppodium Nieuwe Nor.
