Koffie Verkeerd

Zo nu en dan lunch ik met de redactie van De Afgrond. Tevoren wordt per sms een horecagelegenheid uitgekozen waarna we ons meestal te goed doen aan in willekeurige volgorde: koffie, warme chocomel met slagroom, vegetarisch belegd brood, cappuccino, cola en sorbetijs. Tijdens de lunch nemen we de stand van zaken van ons leven door met alles wat erbij en er niet bij hoort. Meestal wordt er van alles bijgesleept, zoals dat gaat tijdens een lunch waar de warme chocomel met slagroom rijkelijk vloeit.

De ober van dienst kan mij niet nederig genoeg zijn. Een nederige ober is een goede ober. Al bekruipt mij wel eens de gedachte: ook een dode ober is een goede ober. Wat lastig is want een dode ober kan mijn bestelling niet noteren laat staan komen brengen. Tussen het maken van aanstalten om onze bestelling te noteren en het bezorgen van de bestelling kom ik erachter dat bedienen in een horecagelegenheid niet voor iedereen is weggelegd. Ondanks het weidse panorama van het eetcafé op het dak van het Glaspaleis werd ons een jongeman met een geheugenstoornis voorgeschoteld.

Ooit was oberen een vak. Sinds de horecaschool studenten voortijdig laat botvieren in restaurants krijgt het serveren een andere dimensie. Het gaat er in de horeca niet om wat je bestelt maar hoe je het bestelde bezorgd krijgt. Als je het al bezorgd krijgt.
Eerst vergat de zenuwachtige stagiair lepeltjes en suiker bij de koffie. Het bestek moesten we later zelf ophalen. Ongewild maakte hij van het restaurant een zelfbedieningszaak. Had dat even gezegd. Dan hadden de twee gasten die nadien bij ons aanschoven zich een hoop ergernis gespaard omdat meneer de jongeheer de aanstormende ober hen volkomen negeerde. Zijn gelaatsuitdrukking was veelzeggend: ik weet ook niet wat ik hier doe, gooi mij gerust uit het raam.

Nog een hele geruststelling dat de fanatieke fooigevers van De Afgrond hun rare gewoonte dit keer achterwege lieten. Men praat wel eens over de Heer en zijn wegen die ondoorgrondelijk schijnen te zijn. Welnu, de beweegreden om horecapersoneel te fooien is voor mij eveneens een groot raadsel. Waarom in godsnaam? Wie het weet mag het zeggen.

Wat me ook opvalt en dat is nog het allerergste: je wordt nooit meer bediend door wat men in de volksmond noemt een ‘lekker wijf’. Ik kan het weten want ik let er met nadruk op. Telkens wanneer ik ga lunchen is het ‘lekkere wijf’ in geen velden of wegen te bekennen. Dan tuur ik maar weer naar mijn tosti Hawaii. De rest moet ik er bij verzinnen. Lunchen in de horeca is genoegen nemen met wat het leven op dat ogenblik te bieden heeft. Veel is het niet. Voor hen die niet veel vragen echter meer dan genoeg. Warme chocomel met slagroom, cappuccino, koffie, sorbetijs.

Ook te zien op Harry Prengers weblog.