Vijverparkfestival Brunssum

De onvermijdelijke bekertjes

In 2002 startte voor de eerste keer een heus festival in Brunssum. Mede dankzij ondernemer Pascal Gorissen, die zijn nek uitstak voor deze onderneming. In het begin was het nog een klein festival. Een enkel podium, een bar en voor de rest een open park waar mensen gezellig bij elkaar kwamen. Het bijzondere aan dit festival was de line-up. Op het vijverparkfestival komen alleen maar tribute bands. En dat levert leuke posters op. Zo lijkt het alsof wereldsterren aan de bescheiden Brunssumse vijver voor een vriendenprijsje staan te spelen.

In de loop van de jaren is het festival gegroeid. Was het eerst een festival waarbij je zelf je picknickmand meenam en voornamelijk heen ging omdat er in de bands iemand speelde die je kende, tegenwoordig is het een volwassen festival geworden. Een festival waar mensen echt naar toe gaan omdat er goede coverbands zijn te vinden. Uiteraard spelen er nog steeds bekenden, vloeit het bier rijkelijk en kom je er oude klasgenoten tegen.

Relaxed kletsen hoort op een festival

Op de poster dit jaar prijkte vrijdags; dj Armin van Buuren en dj Tiësto. Hoe de optredende dj’s echt heten vind je niet op de poster. Daar gaat het ook niet om. De jongeren van Brunssum en omstreken konden voor € 7,50 los gaan op deze dance. Zaterdag was er een ander genre aan de beurt: Byoncé, Rihanna en Waist of Time waren live te bewonderen. Gratis nog wel. Zondag weer een andere line-up, meer het rockgenre: Venom, Volbeat, Greenday, Triggerfinger, Blur, Kaiserchiefs, Evanescence (deze viel op de dag zelf uit), Metallica en Rammstein. Op deze dag nam ik zelf een kijkje.

De zon scheen, het leven was goed en de entree gratis. Dus rond half twee liep ik het terrein op (het programma startte om twaalf uur). Bij de ingang werd streng gecontroleerd. Alle busjes deo moesten in de prullenbak en zelfs pakjes shag werden nagekeken. Alhoewel het later een beetje steekproefsgewijs bleek want terwijl de bewaking mensen controleerden liepen er aan alle kanten andere bezoekers gewoon langs. Het terrein oogde al meteen gezellig. Gekleurde wegwijzers naar de gewenste plekken, verschillende eetkramen, tenten, een Londens bus en twee podia.

Ik stevende meteen op het linkerpodium af omdat Venom daar speelde. De lokale jongens, die zichzelf heel toepasselijk Vergif noemen. Leuk om te zien en te horen,een strakke set en heel veel plezier! De 40+ mannen gingen tekeer alsof ze twintig jaar jonger waren en na afloop renden er spontaan mensen naar voren om de mannen een hand te geven.

Na dit optreden had ik dorst en liep naar de bar. Uiteraard moest ik eerst bonnen halen die in de Londense bus te koop bleken. Daar bleek maar één kassa open, wat een rij opleverde. Maar ik treurde niet om de rij. Hoogstens om het feit dat de bonnen € 2,40 per stuk kostten.

Na afloop poseren

De volgende band werd aangekondigd en ik haastte me naar het rechterpodium. Greenday deed haar ding. De mannen speelden het prima na en het klonk ontzettende Greenday-ig. Maar net als de echte band doet het mijn aandacht wat verslappen na een tijdje. Leuk detail wel; men speelde de eerste akkoorden van het oasis nummer; wonderwall, wat naadloos leek over te gaan in een Greenday nummer. Na dit poppiepunk gebeuren kwam Volbeat. Ik bleef een beetje bij de eetkramen hangen en genoot van afstand. Ook hier weer een prima imitatie van het origineel.

Chillen

Na Volbeat volgde Triggerfinger. De muziek werd uitstekend vertolkt door deze Brabantse jongens. Dezelfde passie en rock werden over het podium gesmeten. De zang deed me echter in de verste verte niet aan Ruben Block denken, wat voor mij als fan van Ruben dan toch de pret wat drukte.

De band erna was Blur. Maar mijn maag rommelde, want dat bakje gebakken champignons voor € 4,50 (!!) bleek genoeg voor een holle kies. Ik sloot dus in de lange rij aan voor een bakje friet. Nog een keer 4 euro later ( het geld vloog uit mijn portemonnee) stond ik te kauwen op een friet speciaal.  Van Blur heb  ik dus niet veel gehoord. Wel van de Kaiserchiefs en daar kon ik niet echt gelukkig van worden. Muzikaal zat het wel goed met deze band maar de zang was op zijn vriendelijkst gezegd niet altijd geheel zuiver.  Na de Kaiserchiefs was het tijd voor Metallica. Ik was intussen op een van de vele sofa’s neergeploft (wat een heerlijk idee is dat trouwens, superrelaxed festivallen op die manier) en genoot van de typische Metallica sound, op de bank, in de zon.

Helaas moest ik toen naar huis want voor mij zou de wekker op maandagochtend om half zes weer rinkelen. Zodoende mistte ik de laatste band van de avond; Rammstein.  Mijn zusje stuurde me wel nog foto’s. Zo te zien in vol ornaat en alle toeters en bellen werden uitgepakt. Ik vrees dat ik toch nog iets gemist heb.

Venom drummer rust uit