Pinkpop 2013

Dit verslag gaat niet over het programma in zijn geheel. Dit verslag gaat ook niet over de invloed van 3FM en het bijbehorende publiek. Dit verslag gaat ook niet over welke bands wel hadden moeten komen. Dit verslag gaat over muziek, want er was genoeg leuks te zien en te horen in Landgraaf dit jaar. Foto’s: Sascha Teschner

Dag 1: vrijdag 14 juni

De Handsome Poets hadden  de eer om de mainstage te openen dit jaar. Eerdere optredens (in clubs) waren redelijk goed bevallen, maar dit was duidelijk andere koek voor de Poets. Met een aantal hitjes op zak was het goed te pruimen.  De eerste bescheiden danspasjes werden gespot, maar echt een feest werd het niet. Daar is het oeuvre van de band toch net iets te mager voor. Next up:  Paramore. De band rondom frontvrouw Hayley Williams pakte uit met een stevige set. De spaarzame ballads en rustige nummers van de recente cd Now, werden overgeslagen. Aan enthousiasme en energie geen gebrek bij deze “redhead”. Muzikaal was  het van een afstand echter niet echt overtuigend. Toch even een paar meebrulmomentjes bij Now, Decode en Brick by Boring Brick. Genoeg om een voldoende te scoren in ieder geval.

Jimmy Eat World kan teren op een flinke verzameling albums. Het werd dan ook een greatest-hits show. Alleen jammer dat het merendeel van  het opgekomen publiek niet verder kwam dan meezingen bij The Middle. Dat deed echter niks af aan het fijne optreden. De vrolijke, melodieuze, emorock viel goed in de smaak. De band speelde strak en had er zelf ook wel zin in. De interactie met het publiek verliep moeizaam. Oudere songs als Big Casino en Lucky Denver Mint doen het nog steeds goed, maar ook de nieuwe nummers klinken erg lekker. Een bescheiden hoogtepuntje op deze 1e dag.

Queens of the Stone Age stond natuurlijk op het verkeerde podium. Het veld bij de 3FM stage stond dan ook bomvol. Josh en zijn mannen hadden er duidelijk zin in en het gas ging er dan ook meteen vol op. Met knallers als No One Knows en festivalanthem My God is the Sun in het begin van de set barstte het feestje al snel los. Het geluid werd gedurende de set ook beter. De nieuwe nummers klinken prima en in afwisseling met het oude werk was dit een uitstekende rockshow. Handjes op elkaar voor de band die had mogen headlinen.

Er kan echter maar 1 headliner zijn per avond en op vrijdag waren dat Brandon Flowers en zijn Killers. De meningen lopen altijd erg uiteen als een band eenmaal een paar hits heeft gescoord. Net alsof bekendheid iets lelijks is? Ik heb de Killers al een aantal keren gezien en de shows worden steeds beter. Brandon Flowers heeft zich ontpopt tot een echte frontman, die het publiek op de wenken weet te bedienen, zonder geforceerd over te komen. Laat de muziek maar vooral zijn werk doen. Oké, de nieuwe nummers zijn misschien nog niet zo geland, maar wat doet het ertoe?  Dit is een band waarvoor je naar een festival gaat!

Dag 2: zaterdag 15 juni

Bij aankomst duik ik meteen de tent in, want sixties-rammel-rock band Palma Violets mag de dag openen. De heren hebben zelf blijkbaar ook goed geslapen, want ze vliegen van links naar rechts over het podium. De muziek klinkt lekker rommelig en wordt eigenlijk gedragen door de samenzang en de toetsen, die de muziek voorzien van het nodige stukje melodie. Een perfecte opener. Tijdens afsluiter Brand New Song gaan de zangers even helemaal uit hun dak en dat wordt overgenomen door de voorste rijen van het publiek.

Onderweg naar het trefpunt pikken we de opening van La Pegatina mee. De Catalaanse “feestband” lijkt meteen het juiste recept te vinden om de mensen bij de mainstage wakker te maken. Helaas gaat het trucje na 3 nummers vervelen. Er zit te weinig afwisseling in de songs. Dus worden er wat covers van stal gehaald. Er staat een paard in de gang zorgt voor een mix van gefronste wenkbrauwen en zingende mensen.  Maar wie ben ik om te zeuren? Het publiek pikt het op en de handjes gaan de lucht in. IK hou het liever bij een koud biertje op dat moment.

Douwe Bob heeft door zijn winst bij het tv-programma van Giel Beelen een plek op Pinkpop gekregen. Omdat we heel grappen hadden gemaakt over Douwe besloten we hem een kansje te geven. Muzikaal is het allemaal voldoende, maar deze act heeft hier niks te zoeken. 13 in een dozijn, emotieloos, singer-songwriter-gedoe. You don’t have to stay zingt Douwe. Goede tip, we maken dus snel dat we wegkomen.

Terug naar de mainstage, waar het volume helemaal weggevallen is en op het podium 1 meneer met een akoestische gitaar staat te spelen. Passenger was de Gouden Tip dit jaar. Met 1 hit “Let Her Go” op zak staat hij voor een enorme uitdaging. Sympathiek is het, maar de mainstage is écht te groot voor deze kleine muziek. De anekdotes zijn prima en de songs worden met applaus ontvangen.

De dag lijkt een beetje in te kakken, dus tijd voor een beetje Fun. Het zoveelste middelmatige bandje met 2 hits. Dat was de mening van de self-proclaimed muziekkenners. Niks bleek minder waar. Het werd een heel aangenaam optreden van deze Amerikaanse band. Met de hits We Are Young, Some Nights en Carry On, mooi verdeeld over de set werd het geen moment saai. Oké, het was geen spektakel en misschien waren we ook al snel tevreden na al het depri-gedoe van de 2 vorige acts, maar daarmee zou ik Fun tekort doen.

Door naar het platte feestje van the Opposites (zie foto onder). De afwisseling tussen sterke eigen songs (Licht Uit, Slapeloze Nachten en Hey DJ) en Thunderdome beats kwam op het perfecte moment voor het lamgeslagen publiek. Er was duidelijk behoefte aan een uitbarsting van energie. Die kwam dan ook. Wall of Death bij Warp 1.9, massaal springen bij Faithless. Waarom? Omdat het kan. nJammer alleen dat het nogal vrij oppervlakkig bleef, maar who cares?

Jared Leto en  zijn 30 Seconds to Mars mochten vandaag het hoofdpodium naar hun hand zetten. Twee jaar geleden was dit het absolute dieptepunt van Pinkpop. 7 nummers in 1,5 uur spelen is echt te weinig. Herkansing dan maar? Nee, en terecht. Want ook nu werd weer alles uit de kast gehaald om het publiek te temmen. Toegegeven, het werkt, maar we willen ook zo nu en dan een liedje horen. Ik hou het dan toch gewoon bij de albums.

Muzikaal werden we deze dag nog steeds niet verwend, maar het venijn zat gelukkig in de staart. Phoenix werd mijn hoogtepunt van de dag en eindigt in mijn top 3 van dit jaar. Uiterst dansbare electro-pop-rock, uitstekende interactie met het publiek en gewoon een prima setlist. Naast de hitjes 1901 en Lisztomania werden vooral nummers van het nieuwe album gespeeld. Prima keuze! Het optreden verveelt geen moment en blijft muzikaal prima overeind. Voetjes van de vloer en handjes op elkaar voor deze Franse heren!

Over slot-act Kings of Leon (foto boven) is een hoop gezegd en geschreven. Conclusie: het is allemaal waar. Geen verrassingen tijdens deze show. Veel muziek, weinig bullshit. Geen feestje, maar een degelijke show. De Kings hebben gewoon een ijzersterk live-repertoire. Een verademing tussen alle middelmatigheid deze zaterdag. Wij gaan tevreden naar huis!

Dag 3: zondag 16 juni

Opener van de onze slotdag Tom Odell valt ook in de categorie singer-songwriter. Giel Beelen maakt dit nog eens goed, maar compleet overbodig, duidelijk in de aankondiging. Jullie weten dat ik van dit genre hou! Ja Giel, dat weten we… nen nu optyfen. Tom Odell blijkt een erg prettige opener. In de stralende zon lijken de songs een stuk vrolijker. Waar de gemiddelde collega van Tom uitblinkt in middelmatigheid, laat hij blijken een extra laagje emotie in de songs te kunnen gooien en dat is wel zo prettig. Another Love en Can’t Pretend zijn gewoon ijzersterke songs. Het podium lijkt dan ook soms iets te klein, maar als het dreigt te ontploffen schakelt hij weer een tandje terug. Daardoor wordt het net niet spannend genoeg om de hele show af te kijken.

Kensington heeft al een aantal hitjes weten te scoren en zij krijgen dan nu ook hun terechte vuurdoop op het hoofdpodium. Het publiek is goed opgewarmd door de zon en bij het eerste nummer is het dan ook meteen raak. De band lijkt vleugels te krijgen en blijkt onder de indruk van de reactie. Deze zomer mag voor altijd duren schalt het over het terrein. Heren, prima optreden!

Ik duik vroegtijdig de tent in om een goed plekje te veroveren bij Bastille. Als laatste act toegevoegd aan het affiche, maar daarmee heeft Jan Smeets wel een goede zet gemaakt. De Britten hebben met Bad Blood een uitstekend album afgeleverd en zij weten de vibe ook live goed te brengen. Jammer dat zij zo vroeg op de dag speelden, want dat kwam de sfeer in de tent niet ten goede. Dit zou een perfecte act voor de latere uurtjes zijn geweest. De tent puilt desondanks uit, maar het lijkt alsof iedereen staat te wachten op Pompeii (1 van de beste nummers van dit muziekjaar). De cover van Rythm of the Night laat de tent dan ook bewegen om daarna helemaal te ontploffen bij de bovengenoemde hit. Hoogtepuntje wat mij betreft!

Will and the People: kort maar krachtig. Compleet overschat. Muzikaal rammelt het aan alle kanten. Maar met Lion in the Morning Sun hebben de heren een festivalhit in the pocket. Al weten ze dit nummer ook live nog te verprutsen. De rest van de set zullen we maar snel vergeten.

The Vaccines kregen vandaag een 2e kans. Na hun middelmatige optreden op Sziget ’12 mochten ze het vandaag op de mainstage in Landgraaf proberen. Toegegeven, het geluid was beter en de eerste nummerss kwamen dan ook lekker binnen. Probleem van de band is dat er te weinig afwisseling zit in de nummers. De band heeft net iets te weinig uitstraling om het publiek voor zich te winnen. De reacties zijn dan ook lauw en dat verdienen the Vaccines niet. Nog een 3e kans dan maar? Dan wel graag in de tent.

Ben Howard mag het avondeten (een lauwe kroket) opluisteren. Mijn aandacht voor de kwaliteit van de kroket was groter dan die voor de muziek. Sorry Ben, ik heb niet opgelet. Maar volgens mij heb ik niet zo veel gemist.

Mijn absolute hoogtepunt van dit jaar was Alt-J. Muziek hoeft niet altijd te knallen. Ingetogen, mooie, intelligente songs. Sfeervol podium. Na de eerste nummers vielen mijn ogen langzaam dicht en heb ik me mee laten sleuren in een muzikale ontdekkingsreis. Vreemde geluidseffecten, a-capella stukjes, een geweldige Dr.Dre cover, maar bovenal steengoede, perfect uitgevoerde nummers. Na afsluiter Breezebocks gingen mijn ogen weer open en constateerde ik dat dit festival eigenlijk nu 2 uur te lang ging duren. An Awesome Wave!

Green Day herhaalde het bekende trucje. Het blijft leuk, maar toch kreeg ik al snel het gevoel dat het weer een herhaling van de vorige keer zou worden. Genoeg hits voor een lekker feestje, dus de voetjes gingen dan ook achter de geluidstoren van de vloer. Met het concert van Alt-J in mijn hoofd en het bier in mijn bloedbaan heb ik toch kunnen genieten van Green Day.

Conclusie

Qua sfeer, gezelligheid, bewegingsvrijheid, wachttijden bij drank- en eetkraampjes, was dit een perfect jaar. Tel daarbij het perfecte festivalweer op en je hebt gewoon een fijn festivalweekend! Muzikaal zijn we niet verwend dit weekend, maar al het geklaag en gezeur vooraf was niet terecht. Pinkpop gaat met zijn tijd en met zijn doelgroep mee. Voor oude rockers en muzikale ontdekkingsreizigers zijn er andere festivals. Pinkpop is en blijft een feestje!

(Pinkpop 2013 vond op 14, 15 en 16 juni plaats op Megaland in Landgraaf)