Martijn zingt de sterren van de hemel en ontroert het publiek
Voor de tweede keer strijkt het ‘theatercircus’ Avenue Panache neer op het terrein achter Cultuurhuis Heerlen aan de Sittarderweg in Heerlen. Een programma vol muziek, cabaret, dans en theater. Door Sandra Israel
De zon schijnt volop en het is warm. Zeker in de tenten die over het terrein verspreid staan opgesteld. Kleine festivaltenten, waarbinnen zich korte programma’s afspelen. Wie een voorstelling wil bezoeken betaalt een panache, net zoals voor een consumptie. Panaches zijn per vijf te koop aan de kassa.
Om één uur is het is nog rustig op het terrein, waar Marc Charlier als spreekstalmeester de eerste voorstellingen aankondigt en waar Janusch Hallema met zijn muziekcaravan zorgt voor uiteenlopende muziek. Als eerste gaat het naar de Heerlense Merlijn Huntjens die samen met Joey van Doesburg de voorstelling Tomboëzie brengt in de festivaltent met de naam Alcazar. Poëzie op de klanken van de trombone, een ongewone maar heel verrassende combinatie. Snelle staccato zinnen wisselen zich af met rustige voorgedragen poëzie, woorden en zinnen met betekenissen die je als toehoorder even moet laten bezinken. De voorstelling is kort, maar krachtig. Het aantal bezoekers aan het festival is ondertussen iets gegroeid.
Na een glaasje gaat het naar Elysees, de tent waar de in Amsterdam woonachtige Martijn Mulders zijn voorstelling zal laten zien. Mulders heeft al wandelend over het terrein de aanwezigen nieuwsgierig gemaakt. In zijn hand een koffer, want hij gaat zijn publiek meenemen op een muzikale reis naar zijn Vaderland. Meteen bij de eerste tonen van zijn lied is duidelijk dat hier een talent aan het werk is. Zijn stemgeluid dringt krachtig hoofd en hart binnen. De teksten van zijn liederen, over onder andere eenzaamheid, beroeren de aanwezigen. Iedereen staart star naar het podium, omdat de tranen hoog zitten of in sommige gevallen spontaan beginnen te stromen. Even is hij tijdens een lied de tekst kwijt, pakt dat heel professioneel op en het stoort de toehoorders niet. Een uitbundig applaus valt hem ten deel. Menigeen veegt buiten de tranen van de wangen en heeft tijd nodig om zich te herstellen.
Ludique brengt je terug naar de jaren 50.
De Kerkradenaar Roger Lataster bevolkt de Lexortent waar hij als ‘het Zöampje’, het spermazaadje, de mensen meeneemt op reis naar zijn einddoel. Eigenlijk ontmoet men hem tijdens zijn pauze; de daad laat nog even op zich wachten en Lataster neemt daarom met zijn publiek de zin en onzin van het leven door. De ongeveer vijftien minuten tellende voorstelling is hilarisch. Dat komt voor een groot deel door de show zoals die al vaststaat, maar ook door de gevatte opmerkingen en antwoorden die Lataster spontaan uit zijn mouw schudt. Uit zijn onderhemd in dit geval en lange witte onderbroek. Aan het eind van de show moet ‘het Zöampje’ aan de slag, zijn tijd is gekomen. Samen met Lataster luchtzwemt het publiek de tent uit.
Buiten worden de mensen opgewacht door Rik Rikken die samen met zijn poppen een muzikaal poppentheaterstuk brengt. Onder andere met een enorme baby en dat zorgt weer voor grote hilariteit onder hen die net bij Lataster als spermazaadje naar buiten zijn gezwommen. Rikken breidt zijn podium zelfs uit en speelt korte stukken bij de mensen die op het terras aan de picknicktafels genieten van een drankje en hapje.
Roger Lataser in zijn rol als “zaadje”
Het bezoekersaantal neemt nog steeds toe en aan het eind van de middag mag een groot deel van de artiesten zich verheugen op een volle tent. Zoals in de tent waar Katja Heitmann uit Tilburg, samen met Celine Werkhoven en Sander van der Schaaf, de voorstelling ‘Kraud-fun-ding’ speelt. De voorstelling kan alleen maar bij de gratie van het publiek uitgespeeld worden. Bij inlevering van één panache krijgen de toeschouwers een muntje. Al snel wordt duidelijk dat als de voorstelling stopt iemand uit het publiek een muntje in de daarvoor bestemde spaarpot moet deponeren. Dan gaat het spel verder, tot het volgende muntmoment. Het is moeilijk om in deze tijd als jonge, pas afgestudeerde theatermaker aan het werk te komen, weet Katja Heitmann. Van alle kanten klonk het: ga crowdfunden! Heitmann stak dat idee in een eigen artistiek jasje. Tijdens voorstellingen in andere theaters zijn er geen muntjes, maar betalen de toeschouwers met geld. ‘Neem vooral twee euro muntstukken mee’, staat er op de website van de voorstelling te lezen.
Voor de laatste panache valt de keuze op de voorstelling van Ludique, een eigenzinnige androgyne verschijning uit Amsterdam, die zijn publiek meeneemt op reis door zijn wonderlijke gedachtewereld. Ludique wordt net als Martijn Mulders op piano begeleid door Paul Tijink. De combinatie tussen de muziek en het theaterspel geeft het gevoel in een nachtclub in de jaren vijftig beland te zijn.
In dit rijtje van opvallende artiesten missen er nog een paar, zoals het Trio George Janssen, Leonard de tovenaar en Canick Hermans die ook hun voorstellingen deden op het festivalterrein. De tijd ontbrak, de panaches waren op, maar wellicht zien we hen terug op de derde Avenue Panache in 2014 bij Cultuurhuis Heerlen.
Foto’s: Anita Hondong
Ik schrijf geen artikelen, maar onderhoud enkel de website!
