Pinkpop Classic

Tegenvallende bezoekersaantallen, een weinig aansprekende line-up en een aantal forse regenbuien konden niet voorkomen dat Pinkpop Classic een geslaagde en sfeervolle editie beleefde. Dat bleek al vroeg in de middag na de show van Rick Nolov, toen ineens Sjef Diederen uit de PA klonk en jong en oud gezamenlijk zijn ‘Geneet Van ‘t Laeve’ meezong. ‘Maak sjpas en plezeer, doe laefs toch mèr ins / Want sjtraks es ‘t te laat is hubste sjpiet dervan.’ Zo is het maar net, dus fuck de regen en let’s rock! Foto’s: René Bradwolff

Jan Smeets’ stokpaardje dat het op Woodstock ook regende bleef dit keer achterwege maar was ook niet nodig. Het gros van de aanwezigen herinnerde zich vast nog wel de diverse Pinkpopjaargangen die ondanks de regen uitgroeiden tot top-edities. Eenmaal nat en wrapped in plastic ontstaat er op een festivalwei blijkbaar een gevoel van saamhorigheid. Iets met gedeelde smart en het beste er van maken. Desondanks was het jammer voor de organisatie die het terrein had afgestemd op betere omstandigheden: Een flink stuk gras om te liggen, diverse banken, ligstoelen en hangmatten… alle ingrediënten voor een zomerse picknick waren voorhanden.

Rick Nolov (Pinkpop 1984) deed met Band en Friends zijn best om een zomers geluid te creëren met vrolijke ska maar klonk te braaf om de vroege aanwezigen écht in beweging te krijgen. Pas aan het einde van de rit brak tijdens de klassieker ‘White Shoes’ daadwerkelijk de muzikale zon door.

CCC inc. (Pinkpop 1971) zocht ook naar de muzikale zonnestralen maar een uur lang country, folk en hippie singalong bleek na een leuke frisse start toch wat veel van het goede. Al was het wel leuk om de halve bezetting van Doe Maar in een meer relaxte muzikale omgeving te zien.

Band Of Friends eerde Rory Gallagher (Pinkpop 1974) op waardige wijze. Met Gallagher-bassist Gerry McAvoy als enthousiaste gangmaker, de eveneens oudgediende Ted McKenna stevig meppend achter de drumkit en de Nederlander Marcel Scherpenzeel in de rol van de in 1995 overleden bluesgigant.

Colin Blunstone (Pinkpop 1973) was voor velen onbekend, totdat hij een blik wereldhits open trok die hij als zanger van diverse bands ooit de hitlijsten in zong. Een feest der herkenning, ondanks dat de vocale kwaliteiten van de sympathieke man jammerlijk aan slijtage onderhevig bleken.

Uriah Heep (Pinkpop 1976) rockte alsof het nog daadwerkelijk 1976 was maar klonk geenszins belegen. Ongunstig tijdstip, slecht weer noch de tegenvallende opkomst weerhielden Mick Box en co ervan om een vurige set af te leveren. Een set vol hardrock-klassiekers en verrassend vitaal nieuw werk. The Heep wist als enige band daadwerkelijk te knallen en kreeg mede dankzij de energieke frontman Bernie Shaw tot achteraan de handjes omhoog.

Saybia (Pinkpop 2003, 2005, 2008) was en klonk het mist classic van alle acts en trakteerde de fans op een integrale uitvoering van haar debuutalbum ‘The Second You Sleep’. Prima songs, sterke uitvoering maar weinig onderscheidend. File under Coldplay.

Afsluiter The Waterboys (Pinkpop 1986) kweet zich prima van haar taak en kreeg met de hitjes ‘A Girl Called Johnny’ en ‘The Whole Of The Moon’ ook de niet-fans in beweging al klonk het soms een beetje plichtmatig. Op basis van de publieksrespons, klassieke songs, power, inzet en spelplezier had de organisatie er dan ook beter aan gedaan om Uriah Heep als slotact neer te zetten.

Terugblikkend was Pinkpop Classic 2013 een natte maar erg gezellige editie vol vrolijke gezichten, zonder gemopper en muzikaal beter dan vooraf gedacht. Blijkbaar zijn enkel de die-hards over die hun jaarlijkse classic feestje in Landgraaf door niets of niemand laten verpesten. Het is voor hen te hopen dat het festival ondanks alle tegenslag een vervolg krijgt. Er is blijkbaar een stevige basis van 3.000 trouwe bezoekers en dat aantal kan met een meer aansprekende programmering alleen maar oplopen. Go for it Jan!

(Pinkpop Classic – Megaland, Landgraaf – 24 augustus 2013)