Als je van Tarantino houdt moet je naar de Young Gangsters gaan kijken, zei iemand tegen me. Ik had dus een groot bloedspektakel verwacht. En dat kreeg ik ook, maar toch zat daar nog een draai aan. Foto’s: Anita Hondong
We arriveerden op tijd, fotografe Anita en ik, omdat we ons moesten melden bij de projectleider.De instructies voor fotograferen werden duidelijk gemaakt; op de stoel blijven zitten en niet rondlopen.We zetelden ons dus op de plastic tribune stoeltjes en keken naar de warming up van de acteurs.Die bestond voornamelijk uit opdrukken. Maar ook werd er “the Prayer” gedaan, waarbij de acteurs in een kring stonden en samen leken te bidden, op zijn Young Gansters.
Toen werd het tijd voor het publiek. Dat werd ontvangen door twee dames in militair kostuum, maar dan net iets te sexy, waarbij Amerikaanse vlaggetjes werden uitgedeeld. Intussen stond een militair in hoed en poncho klaar om de mensen welkom te heten.We waren gearriveerd bij een ceremonie, zoveel was duidelijk.
In een helikopter arriveerde een bejaard stel. De oudere heer van dat stel hees zich vanuit de helikopter in een scootmobiel, behangen met Amerikaanse vlaggen.Het bleek te gaan om een onderscheiden veteraan die een standbeeld mocht komen onthullen.
De veteraan werd aan het woord gelaten om een kleine speech te houden maar daar was niets van te verstaan. Hij mompelde allerlei dingen terwijl de anderen op zoek gingen naar de microfoon. Toen deze gevonden was bleek de veteraan aan het eind van zijn speech wat resulteerde in twee laatste helder uitgesproken woorden.De toon was gezet. In dit stuk, ruimte voor humor.
De veteraan onthulde het standbeeld, een beeld van een gevallen Vietnamsoldaat.De veteraan schrok zich een ongeluk en de rest van het stuk werd één grote flashback.
We werden teruggeworpen naar de Vietnamoorlog. En alhoewel het stuk geïnspireerd is op de films “Rambo” blijkt dat de jongens ook goed gekeken hebben naar allerlei op t.v. verschenen oorlogsseries zoals Tour of Duty en Band of Brothers. Nee, ik moet zeggen dames, want de regie is in handen van Lotte Bos en Annechien de Vocht.
Een groep soldaten zit bij elkaar en als de karakters duidelijk worden zit er één leider bij, één soldaat die stottert en van Poolse afkomst is, één macho soldaat die nergens bang voor lijkt te zijn, één stoere soldaat die zijn Darlene van thuis mist, en één soldaat die eigenlijk heel angstig overkomt.
Mijn eerste indruk was; deze soldaten zijn nog erg jong! Totdat ik besef dat de jongens in die oorlog vaak ook echt nog erg jong waren. Jonge jongens die zomaar gedropt waren in een vreemd land, vreemde cultuur en met het idee dat alle Vietnamezen “fout”waren.
De soldaten kwamen natuurlijk terecht in allerlei gevechten waarbij ze beurtelings de Amerikaanse soldaat speelden, of de Vietnamese vijand (dan droegen ze een Oosterse hoed met het hengsel onder hun neus). Het bloed vloog in het rond! En daarbij werd geenszins verhuld dat het bloed uit flesjes kwam. Op een gegeven moment werden de gevechten zelfs absurd doordat één soldaat alle Vietnamezen doodschoot, deze vervolgens allemaal opstonden en riepen: AGAIN!
Toen werd het volledig absurd en werd iemand uit het publiek een camera gegeven (in dit geval ik) om foto’s te maken van poserende Amerikaanse soldaten die een Vietnamees martelden. En om het nog gekker te maken haalden ze daarna iemand uit het publiek om samen met hen te poseren (in dit geval onze fotografe).
De jongens gaven hier op een mooie manier een draai aan de realiteit. Soms lijkt de realiteit te absurd om waar te zijn. De beroemde foto’s van Amerikaanse soldaten die poseren bij gemartelde gevangen zijn een trieste realiteit. En de Young Gangsters zetten met dit stuk een komisch, totaal overtrokken, en toch zeer reëel beeld van oorlog neer.Wie Restrepo heeft gezien weet dat soldaten die ergens ver weg worden gedropt om voor onzinnige dingen te vechten op een gegeven moment doordraaien van de spanning en absurditeit van het geheel. Soldaten die zich afvragen hoe ze ooit weer moeten meedraaien in de maatschappij. Soldaten die tijdens hun missie veranderen van professionele, ietwat naïeve, beroepssoldaten, in macho mannen die blij zijn met elke afgeschoten vijand.
Het verhaal ontwikkelde zich verder zoals verwacht. De een na de andere soldaat sneuvelde op eigen heroïsche wijze. Behalve de bange soldaat, die het overleefde. En hij werd de veteraan die het standbeeld kwam onthullen. Maar er zat nog een leuke draai in het stuk, die ik hier nog niet zal verklappen.
De jonge acteurs praatten in het gehele stuk goed Engels (of moet ik zeggen Amerikaans) en bleken over een uitstekende conditie te beschikken.De vechtscènes logen er niet om en sommige klappen leken haast echt aan te komen.Maar het meest indrukwekkend vond ik dat ze een stuk in elkaar wisten te zetten die zowel komisch als triest was. De karakters zelf bleven voornamelijk lachwekkend en ik kon dus ook niet meehuilen met de soldaat die een afscheidsbrief van zijn Darlene voorlas. Maar wel was ik stil van de gedachte dat alle rare, komische dingen die deze Young Gangsters uitbeeldden precies de absurditeit weergaf van wat een oorlog is. Chapeau!
(The New Rambo Generation speelt nog tot en met zaterdag 31 augustus bij C-Mill in Heerlen in het kader van Cultura Nova. Meer info hier.)
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
