Geen idee wat ik kon verwachten toen ik naar het theater in Heerlen vertrok. Ik had me niet “ingelezen” (managersjargon) en dus geen enkele info eigen gemaakt over het stuk. Sceptisch zei ik naar een vaag stuk te gaan op een dinsdagavond waar ik toch niets beters te doen had. Iets té sceptisch, zo bleek achteraf.
Het stuk verhaalt over een chirurg die een fout maakt met ernstige complicatie voor patiënt en haar ongeboren kind. In paniek vlucht de man uit de operatiekamer en rijdt naar het zuiden, om zich daar in het carnavalsgedruis te storten. Drie dagen zwerft hij rond in een hallucinante trip, op weg naar zijn eigen ondergang.
Kees Hulst speelt dr. Kleibeukers. Een chirurg van middelbare leeftijd die er keurig bijloopt, een keurig leven leidt en keurige taal bezigt. Zijn taal is trouwens niet alleen keurig, maar ook zeer bloemrijk. Prachtige zinnen die soms in een rijm worden gebezigd. Een monoloog van enorme tekst met bijna poëtisch uitgesproken woorden en zinnen. Het gaat niet alleen om de letterlijke woorden, maar ook om de klank en het ritme.
Dr. Kleibeukers beland in vreemde, warrige situaties. Hij belt zijn louche collega en samen gaan ze op stap. Ze gedragen zich als zatte kleine jongens, die een grap uithalen met een andere collega. Een dr. A van der M. en waarvan iedereen weet dat hij een “matennaaier” is. Ze stelen zijn grasmatten en rijden er mee vandoor, in een Lexus met aanhanger. Ze drinken, gebruiken pillen uit het dashboardkastje en zijn vrijmoedig en onverschrokken. Totdat de politie achter hen aan komt, een heuse achtervolging vindt plaats, compleet met hobbelende aanhanger vol grasmatten.
Ze belanden in de berm en in een louche nachtclub. Veel drank en dans later springt dr. Kleibeukers in een scootmobiel en rijdt terug naar het ziekenhuis, naar de patiënt.
Het hele stuk vindt plaats in een decor van saai grijs en metalen verrijdbare karren. Twee acteurs beelden de vreemde wereld uit waar dr. Kleibeukers zich in bevindt. Zij spelen afwisselende de verplegers of de nachtelijke types die hij tegenkomt. Ze zeggen niets maar hun gedrag zegt des te meer.
Door de avond heen wordt dr. Kleibeukers een paar keer gebeld door zijn vrouw; zij heeft duidelijk genoeg van haar man. Terwijl hij zichzelf voorhoudt nog heel veel om haar te geven. Ook zijn dochter is hij “kwijt”. Ze groeit zo snel op en hij weet te weinig van haar leven. Hij meent haar dan ook twee keer onderweg te herkennen, waarbij hij zijn eigen angsten onder ogen ziet.
Drama en komedie wisselen elkaar af in een prachtige zinnenbrij, een monoloog die je aan de stoel gekluisterd houdt. Het ziekenhuis belt dr. Kleibeuker omdat hij is weggevlucht en te vragen waar hij is. Waarop de man tegen zijn denkbeeldige mobieltje zegt: Mooi, houd mij op de hoogte.
Vette Dinsdag van Wittenbols & Ligthert en Kees Hulst – Parkstad Theater, Heerlen (12-11-2013)
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
