Sabrina Hage – Leaving Footprints in Ghana

Een parkstedeling die een boek schrijft over Ghana. Waarom? Ik wil het graag weten en maak dus een afspraak met Sabrina Hage. Foto’s: Anita Hondong

Bij binnenkomst wordt me al meteen de liefde voor Afrika duidelijk. Beeldjes van olifanten, Afrikaanse vazen, kunst… het komt allemaal voor in het interieur van haar zorgvuldig ingerichte woning. De koffie wordt ingeschonken, de laptop aangezet. Tijdens het gesprek glijden een uur lang foto’s voorbij van het land waar Sabrina zo door is aangetrokken.

Het begon allemaal al in haar jeugd. Samen met een vriendinnetje droomde  ze van het kopen van een motor en van ontwikkelingswerk doen in Afrika. Later was het niet Sabrina maar haar zusje Angelina die als eerste naar Ghana vertrok. Angelina werd daar verliefd. Daarna vond Sabrina het echt tijd om Ghana te bezoeken. Zo kon ze het beleven van een Afrikaans land combineren met een check of de man serieus verliefd was op haar zusje (wat al vrijwel meteen bleek), of op zoek was naar een “green card”.  In 2010 vertrok Sabrina dan ook samen met haar man Bart naar Afrika.
Ze reisden naar Accra, een stad met zo’n 2 miljoen inwoners en kwamen terecht in de wijk Dansoman. Vandaar uit werd er rondgereisd. Sabrina en Bart kwamen daarmee trouwens op de Ghanese radio, want zij bleken zo ongeveer de eerste blanken in deze wijk. Dansoman beleefden ze als een oude volksbuurt. Iedereen weet alles van iedereen. De buurtbewoners bleken allemaal uiterst behulpzaam maar men vond het wel heel vreemd dat blanke vrouwen  hun man zelf de was lieten doen. Bij dat fenomeen kwamen alle vrouwen uit de buurt even een kijkje nemen. In deze buurt was ook maar één tv. Daar stond het nieuws op, of voetbal. Iedereen kon dus gewoon op straat tv staan kijken.

Tijdens het rondreizen kwamen ze terecht in een natuurpark. Daar stond ergens middenin het park een helikopter. De kogelgaten waren duidelijk zichtbaar in de romp. Maar nee, volgens de bevolking was de helikopter helemaal niet neergeschoten, die was gewoon uit de lucht komen vallen. En dat bleek een veel voorkomend fenomeen. In Ghana praat men niet graag over dit soort dingen. En als ze het doen is het “een reminder”. Net als bijvoorbeeld autowrakken die gewoon langs de weg blijven liggen. Dat is een reminder to drive carefully, en dus worden de wrakken nooit opgeruimd. Dat bleek trouwens wel een goede tip, uitkijken in het verkeer, want in Ghana zijn maar twee regels: rijdt rechts en toeter hard tegen alle ander wegverkeer zodat niemand tegen elkaar aanbotst.
Sabrina kwam meer tegenstellingen tegen. Een groot gebouw, een bank, hagelwit, mooi onderhouden, fijn groen gras eromheen, en 50 meter verderop alleen maar zand, volle prullenbakken, smerig. Overheidsgebouwen worden prima onderhouden, maar voor de bevolking is het  zelf maar uitzoeken hoe men de boel schoonhoudt.

Een van de dingen die Sabrina bezocht en die diepe indruk maakte was het Slavenfort in Cape Coast, officieel genaamd; Cape Coast Castle. Het was een Nederlander die in 1650, in opdracht van de Zweedse Afrika Compagnie, bevel gaf tot de bouw van het fort. Het diende als gevangenis voor slaven die in afwachting van hun verscheping soms maandeling in het fort verbleven. Toch merkte ze tijdens haar reis dat de Ghanezen op een of andere manier meer wroeging hebben naar de Denen, Franssen en Engelsen. De Nederlanders waren ook kolonisten, maar blijkbaar meer geaccepteerd dan de anderen.

Sabrina zou me de hele dag nog verhalen kunnen vertellen over Ghana. Zoals dat stomme voorbeeld; het ging op een dag regenen. Sabrina en haar man waren blij, lekker naar buiten in de regen staan, afkoelen. De Ghanezen snapten hier niets van, wie was er nu blij met regen. Sabrina kwam er na een tijd achter waarom. Als het in Ghana regent, dan regent het ook goed. Na een aantal uren regen overstroomde het open riool. En vanwege de regen was er ook geen stroom of water in het hotel. Het zijn deze dingen die haar lieten zien wat Ghanezen dagelijks meemaken.
Het is voor een westerling dan ook niet eenvoudig om een reis naar Ghana te ondergaan. Sabrina noemt het daarom ook geen vakantie, maar een levenservaring. Zij en haar man gingen bijv. één keer per week naar een ander, sjieker hotel, om gebruik te maken van het zwembad. Even jezelf schoon zwemmen. Het bleek soms moeilijk om de Ghanezen te snappen. Zoals de vrouwen op de markt, die groenten verkochten. Sommigen lagen gewoon te slapen naast hun tomaten. Voor ons westerlingen is dat onvoorstelbaar. Je wilt toch zeker actief verkopen om aan geld te komen? En dus je eigen eten te kunnen kopen?
En dat is wat Sabrina zo boeit, een land vol tegenstrijdigheden. Daarom besloot ze er een boek over te schrijven. Een persoonlijke reisgids, vol met belevingen, dingen die men in Ghana tegenkomt, waar men op kan letten enz. Ze stuurde het naar diverse uitgevers maar de meesten wilden dat ze het veranderde in een meer algemene reisgids. Dat wilde ze nu juist niet. Het moest echt een persoonlijk verslag blijven. Uiteindelijk bleek Drukkerij “Druk het nu” bereid het boek voor haar te drukken.

Leaving footprints in Ghana kost 15 euro. Daarvan gaat 2,50 per boekje naar een goed doel in Ghana. Sabrina twijfelt nog over twee projecten: een tehuis voor gehandicapte kinderen, of een project voor schoolboeken. Het boek is simpelweg te bestellen door een mailtje te sturen naar: sabrina.hage@home.nl

Noot: Ghana heeft zo’n 25 miljoen inwoners. Tussen de 8^e en 11^e eeuw was het een belangrijke regionale economische macht. In 1076 kwam het in handen van Abu Bakr Inb Umar. Dat zorgde voor emigratie van diverse volkeren binnen het land. Er werden ook meerdere staten gesticht. Vanaf 1470 kwamen de Europeanen zich met het land bemoeien. Uiteindelijk werd het een Britse kolonie en Gold Coast genoemd. In 1957 was Ghana het eerste land dat zijn zelfstandigheid terugkreeg. Er volgden regeringen en staatsgrepen. In 1992 ontstond democratie in Ghana. Jerry Rawlings werd de eerste gekozen president. Diezelfde Rawlings, die in 1979 een staatsgreep had gepleegd.  De huidige president is John Dramani Mahama.