Popstad Heerlen: divers en excentriek

Als muziekliefhebber in Heerlen beleef je de laatste jaren gouden tijden. Limburgzaal, Nieuwe Nor, Cultuurhuis, Bluff, vier platenzaken… Een volle agenda, een lege portemonnee. En wie er klaagt krijgt de wind van voren. Zoals afgelopen vrijdag, toen ondergetekende zich tegenover een bijdehante programmeur tussen twee optredens door gekscherend liet ontvallen dat er té veel te doen zou zijn in de stad: “Ga toch naar Maastricht!” Foto’s: René Bradwolff

Afgelopen weekend was het weer raak: De concertagenda puilde niet alleen uit, ze gaf ook nog eens blijk van muzikale diversiteit en excentriciteit. Met name op donderdag en vrijdag. Een goede reden om maar weer eens de stad in te lopen.

De aftrap vond plaats in Schunck* met de opening van Graukunst. Een aan het Amsterdamse Grauzone-festival gelieerde tentoonstelling over New Yorkse punk-kunst. Met werk van bekende pioniers en jonge artiesten, verbonden aan de muzikale underground van de jaren tachtig. Het motto: ‘anti-everything.’ Van street art tot lichtinstallaties, spannende foto’s en een nog spannendere film van Richard Kern en Lydia Lunch, wiens titel ‘Fingered’ de lading volledig dekt. Zozeer zelfs dat de film in de openbare ruimte van het glazen cultuurpaleis alleen te zien is via een peephole op kindonvriendelijke hoogte. Er is een performance van Rosie Garland (The March Violets) en DJ Kitty draait passende muziek op een voor Schunck* ongekend volume. Lydia Lunch uiteraard en Alan Vega, de zanger van Suicide, die ook met werk vertegenwoordigd is op Graukunst. Eindelijk weer eens een expo die niet high brow is en ander publiek dan de vaste Schunck* incrowd trekt.

Als we ons na afloop naar de Nieuwe Nor spoeden treffen we daar Attrition op het podium. Electronica-pioniers uit Coventry. Met een hoogblonde dame in een spannend pakje achter de laptop, naast een in verentooi gehulde operazangeres en spil van de band Martin Bowes, die naast zijn grunt-achtige zangpartijen vooral in de weer is met wierook en papieren propjes. Bjjzonder om te zien maar de mix van donkere electro en opera beklijft niet. The March Violets oogt vervolgens bijna net zo opzienbarend maar heeft wél voldoende songmateriaal in huis om me bij de les te houden. De band uit Leeds staat voor het eerst in 30 jaar weer op Nederlandse bodem en met name de songs uit de vroege jaren ’80 doen het nog goed. Rake beats, zwaar aangezette zweverige gitaren en een bijzondere presentatie van de vocalisten Rosie Garland en Simon Denbigh. De laatste oogt als Dikke Deur uit de kinderserie Pipo de Clown maar dat maakt de Sisters Of Mercy- en Southern Death Cult-achtige muziek er niet minder serieus om. De muzikále gekte zou echter pas een dag later losbarsten in dezelfde zaal.

Gruppo di Pawlowski is de nieuwe band van Mauro Pawlowski. Die is vooral bekend als gitarist van dEUS en Evil Superstars. En La Strada, de coverband die in de 90’s geregeld optrad in de Heerlense dancing de Diligence waarvan Mauro gitarist was. „Ja ik weet wel hoe ik vrienden moet maken in Heerlen, ik noem gewoon de Diligence” Tegenwoordig echter geen ‘Hold The Line’ of ‘Boogie Wonderland’ voor Mauro maar stevige rockmuziek die alle kanten op stuitert en altijd zwaar wordt aangezet. Mauro zelf ontpopt zich daarbij als het Belgische neefje van Captain Beefheart die zijn voorgeschreven dosis ritalin is vergeten. Hij rolt over het podium, praat tegen een monitorspeaker of loopt verdwaasd rond met een floortom over zijn hoofd. En al die tijd beukt zijn band feilloos en strak door en blijft de muzikale spanningsboog intact. Alle gekheid ten top geeft Gruppo di Pawlowski een indrukwekkend optreden dat zowel doet denken aan Teenage Party als aan The Mars Volta. En uiteraard The Magic Band. Diens Nieuwe Nor-optreden werd vorig jaar op De Afgrond door muziekminnend 045 uitgeroepen tot concert van het jaar en Gruppo di Pawlowski zou zomaar eens in haar voetsporen kunnen treden.

Krap een half uur na het spektakel van Mauro en co zit ik in Kunstencenrtum Signe op een Perzisch tapijt met een koptelefoon op mijn oren. Geluidskunstenaar Mike Kramer presenteert er zijn Core Shift project en dat betekent Ambient. Sferische klanken, schaarse doch doeltreffende beats. Core Shift neemt de luisteraar mee naar de toekomstige aarde, miljoenen jaren van hier. Een interessant concept, al vind ik het zelf prettiger om zonder deze informatie mijn eigen fantasie op dit soort spannende geluiden los te laten. Spannend én rustgevend. „Ik zweefde boven een oceaan”, vertelt een van de aanwezigen na afloop. „Totdat híj daar begon te snurken.” Het contrast met Gruppo di Pawlowski had niet groter kunnen zijn.

Na deze vliegende start moet het weekend in Parkstad Popstad voor menigeen nog beginnen. Op zaterdag staat de Nieuwe Nor onder de noemer Altrnate in het teken van kwaliteitshouse en techno, met De Sluwe Vos als grootste trekker. In Café Bluff graaft tegelijkertijd het DJ collectief WhoEst zes uur lang in de modder. Zondag komen in dezelfde kroeg de hardcore-punks aan hun trekken bij de Engelse bands Protect Ya Neck en Dogfight en doet Novastar braaf zijn ding in de Limburgzaal, waar een dag later Riverside de liefhebbers van progressieve rock zal bekoren. Dinsdag presenteert het Cultuurhuis bluessoldaat Doug MacLeod. Kortom, het is nog wel even onrustig in Heerlen. Maar gelukkig is er donderdag even Geen GeDonder.

En wie het niet bevalt… die gaat maar naar Maastricht.

Opening Graukunst (Schunck*, 10 april), Attrition en The March Violets (Nieuwe Nor, 10 april), Gruppo di Pawlowski (Nieuwe Nor, 11 april), Core Shift (Kunstencentrum Signe, 11 april). De tentoonstelling Graukunst is nog te zien tot 10 mei in Schunck* en zal worden afgesloten met het RePost festival, met o.a. Clan Of Xymox. Op Zwart Goud gaat Harry Prenger, voor de liefhebbers, dieper in op deze tentoonstelling.