Director Samuel Maoz neemt de kijker mee op weg door de hel. De hel die hij ooit doormaakte als Israëlische soldaat in Libanon.
We schrijven 1982 en stappen meteen in een tank. Vier soldaten bevolken deze kleine, bedompte ruimte waarin een laagje water staat. In het laagje water drijven blikjes en sigaretten. Het is meteen duidelijk, deze mannen zitten niet bij elkaar voor hun plezier. Als aangewezen vrijwilligers zijn ze commandant, bestuurder, lader en “the new guy”.
Ook is meteen duidelijk dat de commandant niet opgewassen is tegen zijn taak. Hij wordt regelmatig overschreeuwd door zijn soldaten en vervolgens door zijn pelotonscommandant.
De anderen zijn stil, opstandig en angstig. Als publiek kun je alleen maar meekijken in de tank, en naar buiten via het vizier van de tank. Je gezichtsveld is even beperkt als dat van de soldaten. Denk aan de film Das Boot maar dan nog drie keer beklemmender.
Het wordt steeds meer duidelijk dat het kleine peloton zo’n beetje aan zijn lot wordt overgelaten. Als hulp krijgen ze wel twee falangisten (christelijke Arabieren) gestuurd maar de vraag blijft of deze betrouwbaar zijn.
In de tank wordt het steeds smeriger en benauwder. De soldaten krijgen te maken met een lijk, een haperende motor, een granaatinslag en een Syrische gevangene
De paniek sluimert in de vorm van steeds meer zweetdruppels op de gezichten van de mannen die in deze hel zijn terecht gekomen. De angst is altijd zichtbaar aanwezig. Niemand zit in deze tank voor zichzelf. Niemand houdt zich bezig met de politiek. De enige gedachte is overleven.
Een zeer akelige film. Zoals het ook hoort te zijn, deze weg door de hel. Zien is beleven!
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
