Everlast

We beginnen met het doornemen van de huisregels. Everlast loopt samen met zijn toetsenist het podium op. Het publiek begint te juichen. Een glimlach verschijnt op het gezicht van de voormalige House Of Pain-frontman die in het dagelijks leven Erik Francis Schrody heet. Hij settelt zich op het podium en spreekt het publiek toe: “Niet kwebbelen of praten onder de show. Als je je buurman of vrouw iets te vertellen hebt over je werk of iets anders dat je vandaag hebt meegemaakt, dan ga je maar naar buiten.” De toon is gezet. Foto’s: René Bradwolff

Tijdens het eerste nummer ‘Broken’ staan er twee vrouwen naast me die het erg druk hebben met elkaar. Ze kletsen en bevinden zich net als mij vlak bij het podium. Tijdens het tweede nummer zie ik Everlast behoorlijk geïrriteerd in hun richting kijken en werpt ze blikken toe die laten zien dat hij het gekwebbel niet kan waarderen. Ik zie hem zonder geluid en alleen bewegend met zijn lippen “shut up” zeggen. Na het nummer spreekt hij de vrouwen aan: “Listen lady’s! No chitchat in here. Ik ben hier om mijn show te doen en wil daar respect voor.” Het publiek lacht. De vrouwen zijn zo dronken dat ze maar de helft meekrijgen en niet doorhebben dat er best wel een grote artiest zo tegen ze praat en zich zelfs duidelijk aan ze irriteert.

Everlast gaat verder met het volgende nummer. De vrouwen praten luidruchtig verder. Dan is hij het zat. Hij kijkt naar de vrouwen en zegt: “Lady’s! This world doesn’t evolve all around you two, your daddies should have told you that. They should have spankend your asses harder!” Hij is boos. De vrouwen roepen van alles terug. Everlast is het nu helemaal zat en vraagt de beveiliging om ze uit de zaal te verwijderen. Hij is behoorlijk assertief, op het randje van beledigen. Het publiek begint boe te roepen. Dan zegt Everlast tegen de beveiliging dat de vrouwen achter in de zaal mogen blijven staan. Ze hoeven niet weg, als ze maar hun mond houden. Dit was vrij intens en het lijkt nu alsof Everlast een erg kort lontje heeft, maar dan legt hij openhartig uit waarom hij zo temperamentvol reageert: “Ik ben een artiest. Hier steek ik mijn hart en ziel in. Mijn hele leven heb ik gewijd aan het maken van muziek. Dit is mijn werk. Ik laat mijn ernstig zieke kind thuis achter. Daar ben ik erg bezorgd over.” Ik sta een meter van hem af en zie duidelijk zichtbaar de emotie op zijn gezicht. “Mijn vrouw moet ik ook achterlaten. Have some respect, thats all I ask. Daarnaast heeft iedereen hier betaald voor zijn of haar kaartje en daarom recht op een goede show. Ik sta hier mijn akoestische set te spelen en mensen praten er doorheen. Thats really annoying.” Vervolgens roemt hij de Nieuwe Nor, onder anderen vanwege haar warme geluid, geeft props aan de local boy’s (de geluidsmannen) en vraagt aan het publiek om voor ze te klappen. Zij zijn óók aan het werk dus “have some respect”. Tussen de nummers door mag er wel gewoon gepraat worden. “Dan kun je ook meteen je biertje halen”, zegt hij lachend.

Het publiek reageert wisselend. De één vindt het grappig en lacht. De ander begrijpt hem serieus. Sommigen lopen de zaal uit omdat ze het niet cool vinden hoe Everlast het publiek voorschrijft hoe ze zich moeten gedragen. De show gaat verder. Het klinkt erg goed allemaal. Nummers zoals ‘Sad Girl’ en ‘Stone In My Hand’ komen voorbij. Een setlist, daar doet hij niet aan. Hij vertelt ook aan het publiek dat hij een toetsenist uit Los Angeles bij zich heeft. Bryan Velasco is van Mexicaans-Koreaanse afkomst en zeer talentvol, aldus Everlast. Het samenspel tussen de twee is mooi. De toetsenist vult de gitaar en zang goed aan. Bryan vraagt meerdere malen aan het publiek om mee te klappen. Dit werkt goed en de vibe zit er lekker in.

Interactie tussen het publiek en podium is er genoeg. Grapjes gecombineerd met de geluiden van plaatklassiekers vliegen je om de oren. Everlast heeft een heerlijke rauwe stem. Dit komt door de whiskey vertelt hij. Dat is dan weer het mooie van mijn werk: gratis whiskey. Hij vult en heft zijn glas. “Ik drink het uit een glas, al die andere artiesten die jullie whiskey uit de fles zien drinken… dat is nep. Dat is gevuld met Ice-T en dat is zonde van Ice-T. Hij speelt verder en ik hoor het nummer ‘Put Your Lights On’ met het zeer prettige geluid dat Carlos Santana kenmerkt. Everlast heeft met veel grote artiesten samengewerkt en dat is ook duidelijk te horen. Hij vertelt over Snoop Dogg en het nummer ‘My Medicine’. Hij vindt het zo mooi hoe hij het nummer zo verdraaid heeft dat het over een ander “medicijn” gaat. Hij vertelt lachend dat hij zijn sound heeft gestolen van Johnny Cash en Neil Young.

Na twee uur muziek en interactie lopen Everlast en Bryan van het podium af. Het publiek blijft klappen en vraagt om meer. Ze komen terug en Bryan speelt Dr Dre’s beat van het nummer ‘Still’… Lekker! De afsluiter is uiteraard ‘Jump Around’, de bekende hit van House Of Pain en even is het feest. Hetgeen niet wil zeggen dat het verder een saai optreden was. En die opmerkelijke start? Ach, zoals Everlast zelf zegt: “Art is not always meant to be friendly.”

Everlast speelde op 5 mei in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen.