Vooraf vertelde ik aan diverse mensen dat ik naar de show zou gaan van Wim Helsen. “Wie?” was het antwoord steevast. Ik was dan ook verbaasd te zien dat de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater goed vol zat!
Helsen komt op met een “stel dat” verhaal. Stel er is een man die in een café komt en niets uitgeeft. Zo iemand zouden we een gierigaard noemen. Stel hij is ook nog een perverse kerel, een hufter, een moordenaar. “Mag ik dan ook eens mijn kant van het verhaal vertellen?”
De toon is gezet. Dit wordt een verhaal van een onzekere, egocentrische man die voortdurend in rare situaties terecht komt, zonder te begrijpen dat het zijn vreemde manier van denken is die ervoor zorgt dat hij in die situaties terecht komt. Een loner en een loser die in de kroeg komt, een leuke vrouw ziet, daar diverse foute opmerkingen tegen plaatst (over haar neusgaten) en naar het toilet gaat. Vervolgens speelt zich bijna de gehele voorstelling op dat toilet af. Hoe hij zijn gedachten laat gaan als hij staat te wachten bij het urinoir terwijl er een man na hem binnenkomt die zegt; “zo, staat u ook in de wachtrij?”.
Helsen gaat over de top in zijn gedachten, absurdistisch, surreëel soms. Hij bewandelt een hoofdweg, mooi belegd met asfalt en duidelijke lijnen, maar verdwaalt voortdurend in zijweggetjes met niet meer dan losse kiezels. Is dat verwarrend? Ja en nee. Het publiek moet blijven opletten. Maar eigenlijk gaat dat als vanzelf. Je gaat mee in alle rare gedachtekronkels en betrapt jezelf er soms op dat je enkele van die rare gedachtes ook wel eens gehad hebt. Tot op zekere hoogte dan wel. Afneembare penissen, hoeren, hyena’s, wachtrijen in het bos, pratende herten, je kunt het zo gek niet bedenken of het komt voorbij.
De fantasie van Wim Helsen lijkt op een achtbaan waarbij je in moordend tempo naar beneden gaat, vol adrenaline, om vervolgens weer even op adem te komen bij het naar boven takelen.
“Wilt u een mop horen over een hoer, een pyromaan en een pratend hert?”. Tijdens dit verhaal komt er opeens een andere hoer voorbij. Per ongeluk wijst Helsen naar een vrouw in het publiek en verontschuldigt zich meteen. “Nee u niet, sorry! Weer een andere hoer bedoel ik” Om zich vervolgens weer te moeten verontschuldigen.
Zijn verhalen op het toilet zijn absurd, maar het leven is uiteindelijk ook absurd. Hoe onze vooroordelen ons soms in de weg zitten. Hoe wij vaak invullen hoe anderen denken. Hoe onze fantasie met ons op de loop kan gaan. Het zit allemaal gevangen in deze voorstelling. Een serieuze ondertoon? Dat mag iedereen zelf bepalen. En hoewel ik zelf de ondertoon wel gevoeld heb en er wellicht nog een keer mijn eigen gedachten over zal laten gaan, heb ik gewoon ook ouderwets keihard kunnen schaterlachen.
Spijtig spijtig spijtig dat ik nooit eerder naar een show van Wim Helsen ben geweest.
Wim Helsen stond met Spijtig Spijtig Spijtig op 23 mei 2014 in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
