The Crimson ProjeKCt is een spin-off van de Engelse progrock-gigant King Crimson. De band die het genre en zichzelf sinds 1969 blijft heruitvinden. Inmiddels evolueerde de band van symfonische rock naar een op zichzelf staand genre dat alle uithoeken van het muzikale spectrum verkent. Terwijl heel het land zich afgelopen zaterdag in oranje hulde, kleurde de Limburgzaal karmijnrood. Foto’s: René Bradwolff.
Eigenlijk is The Crimson ProjeKCt een combinatie van twee bestaande trio’s. Stick Men, met drummer Pat Mastelotto en Tony Levin op Chapman Stick en bas, en het Adrian Belew Power Trio rondom de gelijknamige zanger/gitarist. Het ene gezelschap staat links op het podium, het andere rechts. Oprichter en roerganger Robert Fripp heeft deze keer voor de eer bedankt maar gaf wel zijn nadrukkelijke goedkeuring aan het project.
Belew kiest voor de stevige aanpak en scheurt er stevig op los. Levin is de man van subtiliteit en improvisatie. Beiden vullen elkaar prima aan en spelen af en toe eigen werk dat niet misstaat. Toch gaat het pas écht goed los zodra de trio’s samensmelten en de unieke Crimson-sound de Limburgzaal vult. Hoewel elk nummer duidelijk de signatuur van King Crimson draagt, schiet de boel dan diverse kanten op. Soundscapes, loodzwaar gitaargeweld, proto-techno, new wave, muzikale gekte, aanstekelijke ritmes, hemelse melodieën en zo nu en dan een kakofonische bak herrie.
Fripp wordt geëerd met een gepassioneerde uitvoering van zijn solo-track ‘Breathless’ maar opvallend genoeg nauwelijks gemist. Behoudens een ietwat magere uitvoering van ‘Larks Tongue in Aspic’ nemen Belew en Levin de honneurs overtuigend waar. Stick-man Markus Reuter lijkt gaandeweg bijna ongemerkt in de voetsporen van de gitaríst Fripp te zijn getreden terwijl de inspirator zelf in de Verenigde Staten werkt aan een nieuwe King Crimson incarnatie (waar ook Mastelotto en Levin deel van uitmaken).
Tijdens de show in Heerlen ligt de nadruk op de jaren ’80 met een hoofdrol voor het album ‘Discipline’, waarop King Crimson een onmogelijk geachte brug sloeg tussen progrock en post-punk. Verder komen uiteraard de nodige andere klassiekers voorbij en is er veel aandacht voor ‘Thrak’, het comeback album uit 1995. Die plaat werd als enige ook daadwerkelijk in een dubbele trio bezetting opgenomen en past The Crimson ProjeKCt dus als de spreekwoordelijke handschoen.
Hoe virtuoos en intens de muziek ook is, de lach van Belew verdwijnt nooit. Net als de spielerei van Mastelotto en de pretoogjes van Levin. Terwijl op momenten zes topmuzikanten hun vingers dingen laten doen die je als gewone sterveling nooit voor mogelijk had gehouden, is het eindresultaat vaak spannend én luchtig tegelijk. Misschien schuilt daarin wel de grootste kracht van dit gezelschap. Bovendien staat de kwaliteit van de composities te allen tijde voorop zodat technisch vernuft en virtuositeit nooit verzanden in oeverloos gepiel of egotripperij. En… er kan gedanst worden. Met name het afsluitende supertrio ‘Indiscipline’, ‘Elephant Talk’ en ‘Thela Hun Ginjeet’ krijgt het publiek in beweging en zorgt voor een net zo spectaculaire als feestelijke finale. Tijdloos én subliem.
Na afloop gaat het feestje nog even door. Dankzij het Nederlands Elftal en haar eigenzinnige coach. Even zie ik de overeenkomst maar zelfs de uiteindelijke zege zorgt, hoe groots ook, niet voor de euforie van enkele uren daarvoor. Fuck Orange, Crimson is King!
The Crimson ProjeKCt speelde op zaterdag 5 juli jl. in de Limburgzaal, Heerlen de volgende nummers: Soundscape / B’Boom / THRAK / Dinosaur / Frame By Frame / Sleepless / B / Neurotica / Crack in the Sky / Larks’ Tongues in Aspic, Part Two / Three of a Perfect Pair / Matte Kudasai / E / Open / Breathless / One Time / Red / Indiscipline / Elephant Talk / Thela Hun Ginjeet.
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
