Ik zag ze eerder op Pinkpop 2012 en herinner me dat dit in de middag was. En dat ik het vet vond wat er allemaal op het podium gebeurde. Het klonk soms ontzettend goed maar af en toe ook ontzettend kut. Met dit in mijn achterhoofd ging ik naar de Limburgzaal en vroeg me af hoe het zou zijn in een zaal. Een andere beleving, dat was mijn verwachting. Foto’s René Bradwolff
De band komt op zonder zich voor te stellen en begint direct te spelen. Links van me staan vier trompettisten, daarachter een pianist met naast zich twee drummers en een bassist in het midden. Rechts zie ik drie violisten en een contrabassist. Ik zie synthesizers, een MC en achterin een sampler. De eerste geluiden die we horen zijn piano en viool. Wat mij direct opvalt is de uiterste concentratie. De muzikanten hebben onderling allemaal oogcontact en communiceren non-verbaal. Ze voelen elkaar aan en sturen elkaar een richting op. Ik ben onder de indruk van hun toewijding. Colin Benders (a.k.a. Kyteman, de componist/dirigent/trompettist van The Kyteman Orchestra) staat met de rug naar ons toe. Ik zie met hoeveel overgave hij erin zit. Zijn bewegingen vloeien onberispelijk samen met de tonen van de band. Magistraal.
Na een half uur pakt Kyteman de microfoon en wendt zich tot het publiek. Zijn stem is trillerig en onzeker. Hij heet ons welkom en vertelt dat de muziek die we net hoorde niet is ingestudeerd en dat het hele concert een live jam is: “Er wordt niks opgenomen en alles is ter plekke voor jullie verzonnen.” Wanneer hij hierover vertelt, struikelt hij vaak over zijn woorden (“Ik kan niet eens meer praten”) en verontschuldigt hij zich voor zijn introvertie. Hij wenst ons een fijne avond en zegt dat we goed moeten onthouden wat we mooi vinden omdat ze het hierna waarschijnlijk nooit meer zullen spelen. “Geniet van jullie avond, wij gaan lekker verder trippen.”
Het muzikaal genieten gaat bij mij op en neer. Eigenlijk ook heel logisch bij een jam. Er zijn momenten dat ik het extreem lekker vind klinken. Met name de energieke stukjes die mij zelfs soms een beetje aan Daft Punk doen denken. Op andere momenten heb ik het gevoel dat ik me in een kerkachtige omgeving bevind. Soms klinkt het heel tragisch, ook in combinatie met de teksten van de MC. Het einde is erg dramatisch. Maar het valt binnen de jammende band wel allemaal precies op zijn plaats. Kyteman en zijn orkest schieten heen en weer van dramatisch en tragisch naar energiek en fel maar klinken soms ook rustig en klassiek. Soms geniaal, soms saai maar er is altijd wel iets om naar te kijken en te luisteren.
Het was een bijzonder concert. Heel afwisselend en verre van standaard. Zo’n zoektocht naar uitersten en uitdagingen kan verrassend sterk maar soms ook minder goed uitpakken. Net als twee jaar geleden op Pinkpop dus. Daarom vergt deze werkwijze naast een uitstekend improvisatievermogen een grote dosis durf en ook dat is een kenmerk van The Kyteman Orchestra.
The Kyteman Orchestra – The Jam Sessions speelde op 13 december jl. in de Limburgzaal, Heerlen.
Nieuwsgierig naar veel. Groot muziekliefhebber. Houdt van expressieve, creatieve mensen en situaties. Verbetert graag de wereld. Schrijft gevoelig met een ouderwetse pen. Cynisme is een manier van overleven. Liefde zie je overal! Keep on Rocking in a free world.
