Op bezoek bij Mescaliner

Mescaliner is een “reclusive band” uit Parkstad die een mix speelt van post- en psychrock en deze stijlen laat samensmelten in het ongewone. Soms met wiskunde-achtige structuren, dan weer vol emotioneel geladen soundscapes of harde gitaarriffs. En dat liefst allemaal in één liedje. Foto’s: René Bradwolff

Samen met Rene ga ik naar “Lokaal 4”, de repetitieruimte van Mescaliner  in de Landgraafse Oefenbunker. We zijn aan de vroege kant. Vanaf de parkeerplaats zien we Mescaliner met hun instrumenten naar binnen lopen. Ze halen hun kooi met apparatuur leeg om vervolgens alle tools te installeren. Er hangt een relaxte sfeer maar ineens ontstaat er enige grappige onrust. Bastiaan is zijn gitaar vergeten: “Sorry mensen, ik ga even op en neer naar Maastricht en ben over drie kwartier terug.” Drummer Rob reageert lachend en zegt: “serieus? Ik kan ook even mijn gitaar halen, ik woon vlakbij.” “Ja, maar die klinkt kut,” zegt Bastiaan. ”Ik ga toch maar even naar Maastricht.” Hij excuseert zich meerdere malen. Ludo, de andere gitarist, en bassist Lowie beginnen te lachen en pesten Bastiaan met een vriendelijke knipoog. Ik geef geamuseerd aan dat het ons niet uitmaakt. We vinden het nu al gezellig, dus geen probleem. De rest gaat verder met installeren en René vertelt dat hij Mescaliner voor het eerst zag op Booch 2008. “Jaaa”, zegt Bastiaan, “de gouden oude tijd. Toen zaten we nog op stoelen.”

Waarom doen jullie dat niet meer? Dat was erg cool en niet standaard.
Bastiaan: “Dan kreeg je na elk optreden tien of twintig vragen.”
Rob: “Ja, mensen schilderden ons meteen af als arrogant.”

Omdat je op een stoel zit?
Bastiaan: “Ja, heel raar”
Rob: “Terwijl de achterliggende gedachte was dat ze met twee voeten de pedalen konden bedienen.”

Heb je dat nodig dan voor de effecten?
Bastiaan: “Ja. Nu heb ik dat allemaal geregeld. Dat je het zo doorlust en combinaties kunt aanzetten. Toen moest ik steeds zo’n dansje doen, weet je wel. Moest ik dát weer aan zetten en dít weer uit. Dat was gewoon niet te doen. Nu gaat het goed.”

Wat jammer dat jullie daarmee gestopt zijn. Het maakte het wel af in mijn ogen. Het paste erbij en maakte jullie anders. Eigenlijk hebben jullie je laten intimideren door anderen?
Rob: “Dat vond ik eigenlijk ook. Ik vond dat ook cool.”
Bastiaan: “Misschien moeten we dat ook weer gewoon doen.”
René: “Maar ik begrijp het wel. Je hebt te maken met mensen die de muziek niet kennen en dan heel snel oordelen.”
Rob: “Of juist mensen die het wel kennen en je gaan vergelijken met Godspeed. Die zitten ook op stoelen.”
Bastiaan: “Maar dat kent hier niemand. Dat kennen alleen de coole mensen. Haha, grapje. Nee maar dat is een soort orkest en die zitten allemaal in een kringetje en spelen zo on stage. Een beetje fuck het stage performance statement. Vind je het leuk dan is het oké. Zo niet… ook goed. Dan ga je gewoon lekker wat anders doen. Maar het oog wil ook wat hebben we gemerkt.”
Rob: “Ja, we zijn niet zo van heeeey hier zijn we. We willen eigenlijk alleen lekker spelen.”
Bastiaan: “We gebruiken nu voornamelijk beelden en doen het licht uit tijdens het spelen. Ik moet wel zeggen dat ik mijn mening een beetje heb bijgesteld, ik vind bij sommige bands dat hun performance echt een soort kunstvorm is. Hoe ze inspelen op de mensen. Dat kan ik best waarderen. Ik ben er zelf alleen niet zo goed in. Ik heb gewoon echt zoiets van vind je de muziek mooi dan vind ik dat echt cool. Soms komen er mensen achteraf naar je toe en zeggen dat ze genoten hebben. Dat maakt dan wel je dag. Maar als ze het niet mooi vinden, dan vind ik dat ook goed. Ik heb niet die ambitie dat ze ons cool moeten vinden. Wij  hebben dat allemaal niet.”

Ik geef aan dat dit ook wel een reden voor mij is waarom ik een beetje fan van ze ben. De oprechtheid van de muziek is erg voelbaar wanneer je staat of zit te luisteren naar een concert van Mescaliner.
Ludo: “Dus je ook onze cd’s geluisterd en gekocht?”
Ik heb ze gekregen.
Ludo: “Ja, zo worden we nooit rijk.”
Bastiaan: “We hebben een “pay what you want” systeem op de cd-verkoop.”
Rob: “Al het geld dat binnenkomt gaat in de band-pot. Daar maken we weer nieuwe cd’s van.”
Bastiaan: “De illusie dat we er rijk van worden is allang gevlogen. Wat er eigenlijk gebeurt is dat als mensen onze concertkaartjes of de cd kopen ze daar eigenlijk weer een nieuwe cd mee financieren.”
Rob: “De beamer voor de beelden die we nu gebruiken hebben we ook gekocht van geld uit de cd-verkoop.”

Zoals ik jullie ken denk ik wel dat het goed is om de show iets extra’s te geven. Het past wel bij jullie muziek denk ik. Maar ik vind ook dat je muziek moet voelen.
Bastiaan: “Ja,  dat is inderdaad zo. En als je thuis zit kan dat ook maar op een podium willen de mensen toch ook wat zien. Kijk, ik ben niet echt de knapste. De rest van de band wel. Lowie is de knapste. En we zijn nog zoekende. Wat willen we nou? Wat willen we overbrengen? Willen we dit überhaupt? Het ligt ook een beetje buiten onze comfortzone, die stage performance. Mensen willen toch iets te kijken hebben. Daarom bedenken we wel eens iets dat een extraatje zou kunnen geven aan de show. Zo hadden we het idee om zitzakken in de zaal zetten. Of glow in the dark-verf en andere vette ideeën. Maar meestal doen we er niks mee.”

Waarom maken jullie eigenlijk muziek?
Bastiaan: “Euhh, ik weet niet, het zit in mijn familie of zo.”
Rob: “Anders kan ik niet normaal functioneren denk ik.”
Bastiaan: “Ja,  precies.”
Rob: “Anders ontplof ik.”

Waarom?
Rob: “Het is een soort ontlading voor mij. “Ik kan me ook geen leven zonder muziek voorstellen.”
Bastiaan: “Nee,  ik ook niet.”
Rob: “Ik ben of muziek aan het draaien of het zelf aan het spelen. En zo niet, dan hoor ik het in mijn hoofd.”

Waar komt de bandnaam Mescaliner vandaan?
Bastiaan: “Dat is Lowie schuld.”
Lowie: “Dat kwam doordat Jens (vorige gitarist – red.) en ik een passende naam zochten voor bij onze psychedelische muziek. We zochten wat psychedelische drugs op en kwamen uit bij een cactus: Mescaline. Daar ga je van spacen. Wij maken spacemuziek. Je schijnt er een hele heftige trip van te krijgen. Ik heb het alleen zelf nog nooit gedaan. Een Mescaliner is dus eigenlijk iemand die dagelijks en constant aan het trippen is.”
Bastiaan: “Maar eigenlijk slaat het dus nergens op.”
Lowie: “Het beestje hoeft maar een naam te hebben.”
Bastiaan: “We hebben wel nog gekeken naar andere namen, maar die waren meestal al bezet.”
Rob: “Maar je kunt het ook dieper bekijken, het is een vervanging voor de drugs. Het werkwoord van Mescaline, een Mescaliner.”
Ludo: “Nee, dat denk jij alleen.”
Rob: “Ja, zo interpreteer ik dit.”
Bastiaan: “Het rolt zo lekker over de tong he.”

Laats was ik bij een akoestische set van jullie bij Geen Gedonder in het café van de Nieuwe Nor, dat was niet echt psychedelisch. Hoe kwamen jullie daarbij?
Bastiaan: “Dat was wat nieuws. We hadden wat nummers liggen en soms heb je het gevoel bij een nummer dat het niet hard hoeft te zijn en dan blijft het een beetje rustig. Dan weet je dat Rob ook goed is met percussie en gaan we daar iets mee doen. Ludo had een akoestische gitaar en dan  ga je wat repeteren en klinkt het leuk en besluit je een setje in elkaar zetten.”
Ludo: “Dat kwam vooral door Utrecht toch? Omdat we daar voor gevraagd waren om een akoestische set te spelen?”
Bastiaan: “O ja, klopt.”
Ludo: “Dat was eigenlijk de aanleiding, omdat we daar twee dagen konden spelen.”
Bastiaan: “Dat was voor festival De Bestuiving. Echt een hele leuke locatie. Een soort kunstgalerij. Erg cool.”

Hebben jullie veel optredens gedaan?
Bastiaan: “Nee, valt wel mee.”

Na, wat filosofische en muzikale gesprekjes, speelt Mescaliner voor ons een nummer, daarna kletsen we verder. Ik vraag hoe ze op de titels van hun nummers komen en het gesprek gaat ineens over het leven, gevoel en hoe songs ontstaan.
Rob: “Het maakt niet uit, gewoon vooral blijven doorgaan.”
Bastiaan: “Ik vind ook dat je in het leven gewoon altijd door moet blijven gaan. Jezelf blijven ontwikkelen, wat er ook gebeurt. Trek er je lessen uit en ga gewoon verder. He, Rob?”
Rob: “We hebben in ieder geval geen standaard verhaaltjes klaarliggen voor nummers, iedereen voelt er iets anders bij.”
Bastiaan: “We hebben vaak ook meer met het gevoel van letters. Klinkt heel dom he? Nu hebben we bijvoorbeeld een nieuwe titel. Lucid Vessel. Waarom? Gewoon omdat dat lekker klinkt en lekker over de tong rolt, je er leuke beelden bij krijgt en het past qua sfeer.”
Ludo: “Ik had het idee eigenlijk omdat we die sample hebben van een dude die praat over LSD en die heeft het dan over zo’n soort droomwereld. En toen ging ik op zoek naar synoniemen en alles klonk kut. En Bastiaan kwam met dreamgrinder. Dat was wel vet maar paste weer niet bij de sfeer. Toen kwam ik op lucid en dan zo’n random woord erbij. Vest. Dan krijg je een droomschip. Hmmm, nu klinkt het wel gay eigenlijk… Zullen we het veranderen?”
Bastiaan: “Ja man, klote-plaat.”
Ludo: “Klote-plaat over een droom.”

Hebben jullie verder nog ambities of een plan?
Bastiaan: “We willen qua optredens gewoon graag met coole bands samen spelen. Voor mij is dat echt een toppunt. En als je feedback krijgt van mensen die het te gek vinden en écht iets aan je muziek hebben, dan is dat te gek. Zo had een vriend van een vriend van ons de cd meegenomen naar Afghanistan. Gewoon in de fucking frontlinies met onze cd op. Daar werden we wel even stil van. Dan is dat niet echt een doel maar voor ons  wel een reden om door te blijven gaan. Als het zo blijft dat mensen er iets aan hebben dan is het voor mij gewoon goed.”
Rob: “Dit is ook leuk, we hebben ook zo’n global map space en daar kun je zien waar vandaan ze je allemaal je cd kopen. Dat is voornamelijk midden-Amerika, maar we hebben ook cd’s verkocht in Australië. Dat is wel cool.”

Met welke bands zouden jullie samen willen spelen? En denk je dan aan een voorprogramma of gezamenlijke show of een jam?
Rob: “Nee dat maakt me niks uit.”
Bastiaan: “Nee, mij ook niet.”
Rob: “We denken niet in termen van een voorprogramma, dat maken andere ervan. Dat ligt aan de populariteit van de band.”
Bastiaan: “We zijn niet zo marketing minded.”

Ik begrijp het, marketing is ook…
Bastiaan: “Zelfs in de muziek moet je dat doen ja. Er zijn zoveel bands. Tegenwoordig heeft iedereen goede gear, vette opnames. De kwaliteit is heel hoog. Dat is ook niet erg en hoort erbij. Maar als je dan zelf muzikant bent en graag wilt spelen, dan is het gewoon moeilijk en hoor je andere kwaliteiten erbij te hebben en die hebben wij gewoon niet. Dat is ook al heel lang bekend. Wij zijn niet zo van hey, hier zijn wij, ik ga nu mijn vuist in je…”
Ludo: “Anus steken…”
Bastiaan: “Totdat je me leuk vindt… Zet dat trouwens er maar niet in.”
Ludo: “Jawel, dat is een statement.”

Jullie geven aan graag met andere muzikanten te willen werken. Als je dan kijkt naar Parkstad. Wat vinden jullie dan van de scene hier?
Bastiaan: “Het gaat goed hier, heb ik het idee.”
Ludo: “Volgens mij leeft het nu veel meer dan tien jaar gelezen.”
Bastiaan: “Van Metalcore gegroeid naar heel veel verschillende stromingen. Want tien jaar geleden was er echt alleen maar Metalcore.”
Ludo: “Dat was echt kut. Als het nu goede metal was, maar het was voornamelijk Metalcore.”
Rob: “Daar kwam je ook helemaal niet tussen.”
Bastiaan: “Nu heb je hele vette blackmetalbands hier. Bijvoorbeeld “Dood” waar Jens nu inzit. Dat gaat erg goed. Dance is er nu bij gekomen. Hiphop dat gaat erg goed. Dat komt allemaal uit de eigen regio, daar ben ik heel trots op. Waar ik vooral inspiratie uithaal is wat er hier allemaal getolereerd wordt. Je kan hier gewoon ergens naar binnen lopen en meedoen. Welk genre dan ook. Die interactie tussen de muzikanten hier dat is gewoon heerlijk.”
Rob: “Ja, soms sla ik een hele generatiekloof over en kan gewoon aanschuiven.”

Dit is dus niet standaard onder muzikanten?
Rob: “Nee in het verleden niet, dan moest er echt geen oudere bij in een band.”
René: “Vroeger dacht men meer in hokjes.”
Bastiaan: “Ik heb er wel een theorie over. Alle mensen die geld willen verdienen gaan weg hier uit Parkstad. En dan hou je een stel creatieve mensen over die het goed met elkaar kunnen vinden en samenwerken. Het begint hier gewoon te leven en je merkt echt dat er iets broeit. Het is nu echt een mooie tijd hier.”
Rob: “Vroeger was het hier veel stijver en werd je al snel belachelijk gemaakt als je iets anders deed. Dat is nu echt in positieve zin veranderd. Mensen zijn meer open-minded hier in de regio.”
Bastiaan: “En dan kom je weer bij dat geld he. Wat maakt het uit dat je niks verdient als je allemaal creatieve mensen om je heen hebt en samen iets moois kunt maken?”
Ludo: “Het mooie aan muziek maken is dat het ook een sociale gelegenheid is en daar besteed je gewoon veel tijd aan net zoals andere mensen met hun hobby’s. Dat heb je ook met bloemschikkers.”
Bastiaan: “Hey Ludo, niks over bloemschikken he, dat is een mooi beroep jonge.”

Ik vond het erg gezellig hier, is er zelf nog iets wat jullie kwijt willen?
Bastiaan: “Nou Ludo, sla je slag.”
Ludo: “Euhm, misschien kun je vragen wat ons lievelingseten is?”
Bastiaan: “Sushi toch?”
Ludo: “Ja ik maak inderdaad af en toe Sushi, maar of dat mijn favorieten eten is?”
Bastiaan: “Ik hou van paardenvlees… nee ik ben een vegetariër.”
Lowie: “Een semi-vegetariër!”
Bastiaan: “Ja oké, dat is een lang verhaal.”

Waarom ben je dan vegetariër?
Bastiaan: “Ik ben een flexitarier heet dat geloof ik.”
Ludo: “Dat betekent dat je wel een broodje shoarma mag eten als je bezopen bent.”
Bastiaan: “Nee, dat mag ik ben een flexitatier! Jongens lach niet, dat heb ik opgezocht op Google.”

Na nog wat leuke gesprekken, bedank ik Ludo, Lowie, Rob en Bastiaan voor het interview. Mescaliner is een hele coole band. Het zijn lieve jongens die nuchter in het leven staan en muziek maken als passie en uitlaatklep. Niet omdat ze zo graag beroemd willen worden en of veel geld willen verdienen. Ze willen mensen een goed gevoel geven en verblijden zichzelf doordat ze iets voor een ander hebben kunnen betekenen. Heel mooi.