Kabinetsdeformatie

Aan de oever ligt een bootje aangemeerd. Het is leeg, op een treurend persoon na die zich krampachtig aan de rand van de boot vasthoudt omdat hij er niet uit wil. Het is echter tijd, nu mogen andere mensen instappen. Er is sowieso maar plaats voor enkele mensen.
Iets verderop ligt een groot schip aangemeerd dat met touw aan het bootje is vastgebonden. Op die grote boot zitten 16.000.000 mensen. Te wachten op de degenen die nu in het bootje mogen gaan zitten en het grote schip moeten voorttrekken in de juiste richting. Zij horen het grote spektakel in de ring, maar zien het niet. Zij hebben 150 man geselecteerd die het voor hen gaan bekijken. De geselecteerden begeven zich naar het toneel, met daarop een boksring.
In de ring staren de verliesleidende winnaar, de winnende underdog en de gedoodverfde toch-niet elkaar wantrouwend aan. Zo hoort dat, men staart elkaar wantrouwend aan. Het is een goede show. Af en toe wenden zij hun blik op de man-met-de-pot-stroop die als koerier fungeert en kijken elkaar vervolgens weer wantrouwend aan.
Langs de zijnlijn staan de verloren verliezers, de miniwinnaars en het zwarte schaap. Zij willen graag meedoen, maar zij mogen niet. Of in ieder geval nog niet. Ook dat hoort zo.
De man-met-de-pot-stroop rent zich een ongeluk van ene staarder naar de andere. En van daaruit naar de derde en weer terug. Om de beurt mogen zij een slogan roepen, waaropheen de man-met-de-pot-stroop goedgemutst de blijde korte boodschap verder verteld. Het is niet zomaar een baan, het is een erebaan. Die krijg je alleen als je zelf 20 jaar hebt meegedaan zonder op te vallen en zonder iets toe te voegen aan het gevecht in de ring. Anders zouden de staarders en het 150 man tellende publiek zich aan je gaan storen.
Inmiddels zijn er ongeveer 335 slogans uitgewisseld. Er is een doorbraak!
Nee toch niet.
Er is zelfs ontevredenheid. Wat een wending in het plot. Wie had dat kunnen denken? De man-met-de-pot-stroop kijkt verwilderd om zich heen. Deze wending stond natuurlijk allang in het plot en iedereen wist ervan, maar toch schrikt iedereen. Hij gooit ineens 40 voorgeselecteerde slogans weg. De drie staarders kijken nog een paar tellen beledigd voor zich uit totdat iedereen hun gezichtsuitdrukking voldoende heeft kunnen zien en zetten dan alsnog een vrolijk gezicht op. Iedereen haalt opgelucht adem. Op degenen naast de zijlijn natuurlijk. Zij volharden in hun verontwaardiging.
De man-met-de-pot-stroop heeft zijn gewone tempo weer hervonden. En rent  nog enkele malen van de ene naar de andere. De eindstreep is in zicht. De eindstreep is zelfs nog niet weg geweest. Het was een zware klus voor alle betrokkenen, maar het zoveelste handboek voor oeverloos dobberende stuurlui is af. Het is geschreven in een stijlloze grijze letter zonder schreef, zonder allure en zonder specifieke richting.
De man-met-de-pot-stroop zal daar niet om malen, hij is nu klaar. De staarders gaan nu samen in de boot zitten, pakken de riemen en roeien ieder hun eigen kant op. Zonder het midden van de vijver te verlaten zwabberen zij van links naar rechts. Zoals het hoort.
Het 150 man tellende publiek gaat weer verveeld naar de wal en begint als vanouds verongelijkt allerlei dingen te roepen naar de 3 in het bootje. De 16 miljoen die niet mochten meekijken gaan weer aan het werk en kijken niet meer naar het bootje.
Af en toe horen zij vanaf het schip nog wat gemurmel uit het bootje en dan kijkt een verlaten ziel nog even achter zich naar het bootje om te kijken of er nog iets gebeurt is. Dat is nooit zo en dat is ook nu niet zo. Wezenloos slaakt de verlaten ziel een diepe zucht en gaat zijns weegs. Iedereen ziet het en kijkt gelaten voor zich uit.

Het bootje zou het grote schip moeten trekken naar goed vaarwater, maar is vooral druk met zichzelf bezig. Het schip komt nauwelijks van de plaats. De hoop op ruim vaarwater heeft allang plaats gemaakt voor wantrouwen en desinteresse jegens degenen in het bootje en de 150 man aan wal. De mensen ondergaan het dobberen met de gelatenheid van een vestgemest kalf dat niet weet dat het niet naar een andere weide gaat, maar naar de jachtvelden. Zo vervult iedereen braaf zijn rol en wachten we rustig af tot dit muffe epos opnieuw begint. En ja, ook dat hoort zo.