Wat iech vrui-jer, sjpieëder weëde wool

Ben je geworden wat je wilde worden? Waar je altijd al van gedroomd hebt? En zo niet, wordt het dan niet tijd om te doen wat je eigenlijk wilde doen? Dit zijn de vragen die Roger Lataster ons stelt in zijn derde solovoorstelling “Wat iech vrui-jer, sjpieëder weëde wool”. Foto’s: Luc Lodder

De voorstelling start met een heuse uitvaartdienst. De uitvaart van Roger zelf. Hij start dus met een terugblik op zijn leven: is het geworden zoals hij het graag had gewild? Roger behandelt niet het makkelijkste thema en ontziet zichzelf geenszins. Zijn gevoel is het nooit eens met zijn verstand en andersom. Er woedt dus altijd een innerlijke strijd, er is zelden balans. En tegelijkertijd is deze worsteling misschien wel datgene wat het leven juist interessant maakt. Dat aanvoelt als “je leven leven”.

In de voorstelling zitten liedjes van Solid verweven. Zij maken deel uit van de show, vertellen het verhaal muzikaal en vullen Roger aan. Er is ook dans. Door een soort Penny de Jager, die een symbolische functie heeft. Zelf kan ik er niet warm van worden, hetgeen trouwens niks afdoet aan de kwaliteiten van de danseres. Het publiek wordt trouwens ook aan het werk gezet. Het moet nadenken over gemaakte keuzes. En alhoewel het allemaal luchtig en lacherig wordt behandeld – men is tenslotte naar een cabaretvoorstelling gekomen – zit er bij alles een serieuze ondertoon en zal het me niet verbazen als mensen afgelopen nacht toch even wakker hebben gelegen. Of dat enkelen vandaag op hun werk uit het raam kijken en zich afvragen waarom ze zitten waar ze zitten.

Roger gaat voor zichzelf nog verder. De beroepskeuzetest die hij ter plekke invult is eigenlijk niet nodig. Hij weet wat hij wil worden. Hij doet al wat hij wil. Roger wil op het podium staan. En dat is niet eens omdat hij er goed in is, maar omdat het moet. Het voelt als een drang, een must. Op het podium is hij het meest zichzelf. Op het podium is hij veilig. Op het podium heeft hij controle. Daar is de balans.

Ondanks al deze serieuze vragen en bedenkingen valt er heel wat te lachen. Roger weet feilloos mensen (inclusief zichzelf) op een erg leuke manier te kakken te zetten. Een lachende meneer in rolstoel van repliek dienen met “ik heb ook een handicap hoor” is gedurfd. Maar geen moment denk je aan “discriminatie” of  “zielig”. Verder wordt een werkloze meneer aangepakt, ikzelf met mijn bril, een mevrouw omdat ze lacht terwijl er eigenlijk even niks te lachen valt, de fotograaf met zijn beroep, het voltallige publiek met het algehele gebrek aan interactie, en ga zo maar door.

Uiteraard speelt hij zijn typetjes weer met verve. Alhoewel ik denk dat hij de “brandweerman” en ”blinde Peter” niet meer nodig heeft. Dat is veilig en een garantie voor succes maar Roger is dit eigenlijk ontgroeit. Hij zou ze kunnen uittrekken en weggooien, want zijn voorstelling scoort meer dan voldoende zonder.

Een “applicatiemedewerker 4”. Dat is ook een beroep. Dat is ook wat je zou kunnen worden. Maar laat Roger gewoon op dat podium, in die spotlight. Laat hem hard werken en bijna doodgaan op die plek maar laat hem daar vooral leven!

De première van Wat iech vrui-jer, sjpieëder weëde wool van Roger Lataster & Solid vond op 28 maart plaats in Cultuurhuis Heerlen en is daar ook te zien op 30 en 31 mei. De voorstelling op 19 april in Theater Landgraaf is uitverkocht.