Intellectueel eigendom of vrijheid?

De strijd tussen intellectueel eigendom en copyright enerzijds en vrijheid anderzijds woedt nog steeds op en rond het internet. Waar moet de lijn worden getrokken en waarom dan precies daar? Het lijkt erg arbitrair om überhaupt ergens een lijn te trekken. De lopende ACTA-besprekingen over intellectueel eigendom neigen naar een oplossingsrichting waarin de bedenker van, onder andere, liedjes verder beschermd worden. Dit moet dan afgedwongen worden met allerlei controle maatregelen en sancties.

Dit lijkt allemaal redelijk. Degenen die iets illegaal kunnen worden beboet en misschien zelfs van het internet worden geweerd omdat deze persoon de bedenker van mogelijke inkomsten beroofd. De consequentie hiervan is echter dat allerlei apparaten op de meest vreemde plaatsen kunnen worden gecontroleerd. Op vliegvelden, op terrassen, op school, op het werk en noem maar op. En wat is dan een redelijke aanleiding voor een controle? Ben je verdacht wanneer je een headset draagt? Of ben je alleen verdacht wanneer die aanstaat en hoe weet je dat dan? Wordt al je internetverkeer gecontroleerd op illegale downloads? Wanneer weet je zeker dat het illegaal is? Moet je dan ook bekend maken wat er allemaal op je laptop geïnstalleerd is?

Wie hier allemaal goed over nadenkt komt al snel tot de conclusie dat je een soort STASI nodig hebt om een voldoende functionerend controleapparaat te hebben. Mij dunkt dat alleen de romantische communisten hier nog heil in zien. En wellicht een groep politici met een doorgeschoten veiligheidsfetish. Zowel mijn instinct als mijn verstand gaan hiertegen op de barricaden.

Vreemd detail is ook dat de besprekingen in het geheim worden gevoerd. het Europees parlement stoort zich hieraan zozeer dat het een resolutie heeft aangenomen dat transparantie in de ACTA-besprekingen afdwingt. Zij willen ook dat auteursrechten buiten de discussie worden gehouden. Mij lijkt dit een zeer goede actie van het Europees Parlement dat hiermee blijk geeft van realiteitszin en van een koers die onafhankelijk is van het dogma dat de VS en de platenindustrie hanteert in deze discussie.

Dit leidt dan tot de vraag hoe we er voor kunnen zorgen dat de componisten meer geld verdienen. Beter gezegd, dit leidt tot de vraag hoe vooral de platenmaatschappijen meer geld verdienen. Eigenlijk zouden we ons moeten afvragen waarom er meer geld moet worden verdiend. Er zijn mij immers geen gevallen van hongersnood in de platenindustrie bekend. Het gros van de muzikanten zal er sowieso nooit rijk van worden en gelukkig is het zo dat zij daar ook niet echt om zitten te treuren. De beroemdere bands verdienen er toch al genoeg aan en de platenbazen roken er geen cubaan minder om.

In het zoeken naar een antwoord op de vraag wie er gebaat is bij striktere copyrightwetgeving kom je dan toch bij de platenbazen uit. Daar blijft het overgrote deel van de extra inkomsten hangen. En daarvoor moet de bestaande wetgeving op de helling, moeten er dure controlemechanismen komen en gaat er weer een stuk privacy naar de slachtbank. In het kielzog hiervan wordt het leven nog gecontroleerder, kunstmatiger en onnatuurlijker dan het vaak al is.

In plaats daarvan zou ik willen pleiten om het internet vooral een plaats te laten zijn waar nieuwe ideeën ontstaan en uitgroeien tot concepten die het leven kunnen verrijken. Misschien niet in euro’s of dollars, maar duidelijk wel in termen van levenskwaliteit.