Nits: Hotel Europa

Afgelopen jaar bestond Nits 40 jaar, een jubileum dat werd bekroond met de lijvige verzamelbox ‘NITS?’ en ‘Hotel Europa’, een verzameling live-opnames uit de laatste 25 jaar van haar carrière. De gelijknamige tour bracht de band ook naar Heerlen, waar de klok nog een stukje verder werd teruggedraaid. Foto’s: René Bradwolff

In Hotel Europa blikt Nits terug op haar leven als toerende band. De drie projectieschermen achter de band fungeren als hotelramen waarop we steden als Parijs, Barcelona, Berlijn en New York voorbij zien trekken. In veel gevallen daadwerkelijk uit het hotelraam gefilmd door Henk Hofstede, zanger/gitarist en verteller van mooie verhalen. Over avonturen met Herman Brood in Berlijn en een optreden in het roemruchte CBGB’s. En over de show in Huy, een dag eerder, waar hij zijn stem verloor. Daarom zit ie nu aan de gemberthee en toonde hij zich tijdens het openingsnummer niet toonvast.

Hofstede maakt van de nood een deugd en meet zich gedurende de rest van de set een Bob Dylan-achtige sneer aan die opvallend goed matcht met de muziek. Bovendien blijken zijn muzikale kompanen ook begenadigde zangers. Die kompanen zijn toetsenist Robert Jan Stips en drummer Rob Kloet. Nits opereert sinds 2005 als trio maar klinkt dankzij deze twee alleskunners als een meerkoppige band. Stips en Kloet zijn namelijk net zo veelzijdig als avontuurlijk ingesteld. Ze zijn geluidsbepalend en ondersteunen de zang- en gitaarpartijen maar óók de teksten van Hofstede op imposante wijze. Kloet schildert met zijn ‘brushes’ kunstwerkjes en laat geen onderdeel van zijn drumstel onbenut. Stips drapeert sfeervolle klanktapijten en grossiert in aanstekelijke deuntjes. Beiden houden ze van een vrolijke kwinkslag. En daar ligt misschien wel de grote kracht van Nits.

In de handen van menig andere hogeschoolmuzikant zou muziek gebaseerd op onderwerpen als kunst, literatuur en oorlog verzanden in pretentieus geneuzel en topzware composities maar Nits blijft, hoewel zeker intellectueel, veelal lichtvoetig met geregeld een verrassing of vrolijke noot om de hoek. Kloet en Stips weten hun muziek gedoseerd van humor te voorzien. Instrumentale grapjes zonder lollig te zijn, een kunst die bijvoorbeeld Igor Stravinsky maar ook Frank Zappa beheerste. Bovendien zingt Hofstede na een lied over een Engelse beeldhouwer of de bloederige Spaanse burgeroorlog net zo makkelijk over een Amsterdamse amateurvoetbalclub of de bezorger van de Panorama.

Tijdens de show in Heerlen zoekt en vindt het trio de balans tussen albumtracks en publieksfaviorieten, waarbij de nadruk ligt op de periode van 1983 tot mid jaren ’90. De beginjaren worden nagenoeg genegeerd, al blikt het uit 2012 stammende ‘Schwebebahn’ opzichtig terug naar de elektronische new wave van weleer. Even wanen we ons terug in de tijd van de Deutsche Welle. En dat misstaat geenszins. Als ik de stijl van Nits in één woord zou moeten omschrijven is dat namelijk Europees. Angelsaksische pop met uitstapjes naar Frankrijk en Scandinavië. En Duitsland dus. Maar altijd met een Hollandse ondertoon.

Een unieke sound. Plezier op het podium. Drie staande ovaties van een enthousiast publiek. Henk Hofstede mag zijn stem dan wel in Huy hebben achtergelaten, in Heerlen bewijst Nits nog altijd op haar eigen unieke wijze tot de absolute top van de Nederlandse popscene te behoren. Met speels gemak, zonder spatjes of 3FM polonaise. Een verademing.

Nits speelde op 25 april in de Limburgzaal, Heerlen.