Pinkpop 2015

Net als voorgaande jaren blikt Barry Hodiamont voor De Afgrond terug op zijn bezoek aan Pinkpop. Vooraf was het enthousiasme over het programma niet al te groot en achteraf blijkt dat terecht. Toch was er het een en ander te genieten en waren het weer drie toffe dagen.

Vrijdag
Op een vrij leeg terrein barst het feest meteen los als Body Count de mainstage opent. Ice-T en zijn mannen komen, zien en overwinnen. Vanaf de eerste minuut is er een moshpit en worden de songs keihard meegezongen door de mensen vooraan. ‘Copkiller’ en ‘Disorder’ (samenweking met Slayer te vinden op de filmsoundtrack van ‘Judgement Night’) vormen de sluitstukken en hoogtepunten van de set. Na afloop barst een noodweer van jewelste los. Message!

Op naar de 3fm stage waar het volgende hoogtepunt zich aan zou gaan dienen. Een zee van bloemen en stijlvolle witte decoraties versieren het podium. Faith No More heeft inmiddels een aardig genre aan hits en ook het nieuwe album ‘Sol Invictus’ is erg goed. Helaas is de opbouw van de set niet geweldig en blijft het allemaal wat vlakjes. De band speelt strak en Mike Patton was en is een geweldige frontman en uitstekende zanger, maar de vonk slaat niet over op het publiek. Gemiste kans?

Inmiddels is Elbow aan het optreden op de mainstage begonnen. Ik heb de band inmiddels al enkele malen mogen aanschouwen. Er klinkt geen valse noot en de muziek is heel sfeervol en voor “Elbow-begrippen” soms erg energiek. Netjes.

Afsluiter van de dag is Muse. Zonder drones, maar met een nieuw album. Natuurlijk kun je heel veel over Muse zeggen (either you hate them or you love them), maar dit optreden is gewoon beresterk. De nieuwe nummers klinken vol en hard. De band heeft er ook duidelijk zin in. Gelukkig is de overdosis aan electronica niet meer prominent aanwezig bij de nieuwe nummers. Een terechte afsluiter!

Zaterdag
70.000 Mensen, warm, lange wachtrijen bij drank en wc’s? Ik heb er weinig tot niks van gemerkt. Zaterdag liet ik main- en 3fm stage bijna letterlijk links liggen en heb ik mijn dag doorgebracht bij Stage 4 en de Brand Bier Stage. Een goede keuze achteraf. De door muziekkenners gevreesde zaterdag werd mijn topdag.

Causes opent Stage 4. De Britse band speelt voor een uitpuilende tent. De band kondigt dan ook al meteen aan dat ze het fijn vinden dat iedereen naar hun hit ‘Teach me how to dance’ komt luisteren. Muzikaal is het een ideale opener op deze warme dag. Mooie, gevoelige luisterliedjes, met net genoeg energie om de mensen tot een voorzichtig dansje te dwingen.De inbreng van het publiek wordt gewaardeerd en de twee singles zorgen voor mooie samenzang. Dikke voldoende!

Twin Atlantic speelt als  tweede op Stage 4. De Schotten hadden met ‘Heart and Soul’ een 3fm megahit en heeft verder al een reeks sterke album sop hun naam staan. In Nederland zijn ze echter nog niet echt doorgebroken en dat zal na hun Pinkpop show ook niet anders worden. De mix is erg slecht, waardoor de melodieuze songs af en toe verdwijnen in een muur van geluid. Heel erg jammer, want mijn eerdere live-ervaring met deze band was erg overtuigend. Desondanks reageert het publiek goed op de bekendere nummers en is de energie van de band lekker aanstekelijk. Kan beter!

Op naar John Coffey. Het verhaal over het biertje en de band die tussen alle popbands de orde kwam verstoren. De Brand-tent staat helemaal vol als de rockers van Nederlandse bodem hun bulldozer starten. Vlammend, energiek en keihard. De interactie met het publiek is geweldig en er ontstaat dan ook al snel een mega-moshpit. De band heeft pijlsnel een uitstekende live reputatie gekregen en deze wordt meer dan waar gemaakt vandaag. Rock ’n roll!

Om de drukte te vermijden blijf ik in de tent hangen om een stukje van Sheppard mee te pikken. Eén van de bands, die vanwege één hitje op het festival terecht zijn gekomen. De nieuwe single ‘Let me down easy’ en Wheatus-cover ‘Teenage dirtbag’ gaan er nog redelijk in. De rest klinkt erg zoet en is niet echt aan mij besteed. Next!

Op Stage 4 mag Lonely the Brave deze zaterdag afsluiten. Zij maakten mijn favoriete album van 2014, dus dit stukje van het verslag is een beetje extra subjectief. De hoge verwachtingen worden volledig ingelost. Vanaf de tweede rij was het genieten. Het geluid is prima en de band speelt strak. Opvallend is dat zanger David Jakes achter de rest van de band staat en van daaruit met gesloten ogen zijn  songs zingt. Stage 4 is half gevuld. Jammer, want deze band verdient een groter publiek. Check it out!

Vanaf de trappen pik ik nog de eerste songs van Robbie Williams mee en dan is het op naar de Oefenbunker voor de Nacht van Pinkpop. Jick Munro and the Laserbeams, Bleeche, Judy Blank en Green Lizard vullen de avond muzikaal. Omdat er geen verdere bands kwamen opdagen voor deze afterparty, is het vooral een gezellig onderonsje met bekenden uit de Parkstedelijke muziekscene. Gezellig einde van een leuke festivaldag. De foto’s vind je onder dit artikel.

Zondag
Deze zonnige dag wordt extra vrolijk gestart met het optreden van Typhoon. Zijn carrière is als een raket gegaan en nu staat hij (met zijn band) voor een vol veld op de 3fm stage. Het recept: blazers, gitaartje, percussie en swingen maar. Tussen alle vrolijkheid door wordt er wel nog aandacht besteed aan de diepere thematiek van de teksten. Het publiek is enthousiast en Typhoon is een prima zanger/rapper en entertainer. Een fijne start van de dag!

Triggerfinger volg ik vanaf het midden van het veld. Al vaak live gezien en ook deze keer niet slecht. De driekoppige formatie weet hoe het zijn publiek kan inpalmen. Plezant!

Rise Against krijgt een derde kans om mij te overtuigen. De Amerikanen wisten mij eerder niet te overtuigen. Ook de deze keer blijkt het voor mij weer teveel van hetzelfde. Het merendeel van het publiek voor me gaat wel helemaal los. Flink wat crowdsurfers komen langs en er zijn zelfs drie circle-pits te bewonderen. Het lijkt erop dat er toch nog wat rockers op het festival zijn afgekomen en die slikken elke gitaar als zoete koek. Na een paar nummers slaat bij mij de verveling weer toe. Het geluid is niet goed en zanger Tim McILrath is niet goed bij stem. Ik hou het gewoon bij de cd’s. Jammer!

Van een afstandje bekijk ik de opening van de set van OneRepublic. Gewoon hits, meer hoeft dat niet te zijn. Frontman Ryan Tedder is de drijvende kracht achter de band. Na vijf nummer houd ik het voor gezien en loop ik naar de 3fm stage.

Placebo moet deze matige muziekdag dan gaan redden. De band is uitgebreid met een violiste, een extra gitarist en pianist. Dit komt het geluid ten goede. Zanger Brian Molko begint wat voorzichtig aan de set, maar de band groeit naarmate het optreden vordert. De band heeft genoeg materiaal om een uur lang bekende nummers te spelen en dit gebeurt dan ook. Prima optreden! Chapeau!

Pharrell Williams mag dit jaar afsluiten, na het ongelukje van Dave Grohl. Er is al veel gezegd en geschreven. Ja… het is niet allemaal live. Ja…. Adidas wordt flink gepromoot. Ja… Amsterdam ligt niet in Limburg. Ja…. de set was te kort. En zo kan ik nog even doorgaan. Ik heb me echter prima geamuseerd bij deze greatest hits-show van één van de iconen van de moderne R ‘n’ B-scene. Vond ik het een waardige afsluiter? Nee, maar ik heb er geen moment wakker van gelegen.

Afrondend en terugkijkend komt mijn 19e editie van Pinkpop niet in mijn top 10. Daarvoor was er (naar mijn smaak) gewoon teveel middelmatige muziek op dit festival. Gelukkig maken vrienden, bekenden en het lekkere weer alles weer goed. We worden oud…

Pinkpop 2015 vond van 12 t/m 14 juni plaats op Megaland Landgraaf. Foto’s: Buro Pinkpop | Pharrell williams (Bart Heemskerk), Faith No More (Hub Dautzenberg), Causes (Sascha Teschner), Lonely The Brave (Sascha Teschner), Typhoon (Saskia Bosch). Foto’s Nacht van Pinkpop: René Bradwolff.

Club OOR’s Nacht van Pinkpop