Als razende reporter voor Parkstad Popstad heb ik van het Theater Heerlen zo’n beetje mijn tweede thuis gemaakt. Maar dit weekend werd ik even uit mijn comfortzone gehaald voor het ParkCity Live festival. Gelukkig was ik snel geacclimatiseerd dankzij de gemoedelijke sfeer en interessante line-up. En verslag doen vanuit de ‘persput’ vlak voor het podium, en tijdens de korte regenbuien vanonder de speciaal voor ons persmuskieten ingerichte partytent, had ook z’n charme. Foto’s: René Bradwolff
Zaterdag. De Heerlense band Arvee had de eer het hoofdpodium te openen. Een studentengroepje dat niet onaardig speelt en waarvan de nummers niet slecht in het gehoor liggen, maar niet echt een verpletterende indruk maken. “Vooral doorgaan”, zou Barry Stevens hebben gezegd.
“Fuck. Bitch. Klootzak. Kut. Penis.” Zie hier, een gemiddelde songtekst van de rapper Fresku. Althans zo leek het gedurende de eerste drie nummers. Toen hij eenmaal begon aan de nummers met (iets) meer diepgang was ik al afgehaakt.
Mister & Mississippi uit… Utrecht. Een Nederlandse folkband die ik internationaal nog wel eens succes zie boeken. Meeslepende doch ingetogen nummers. Prachtig.
Wie kent het nummer “Parijs” niet?! De enige hit van de Surinaams-Nederlandse zanger kenny B staat voor mijn gevoel al een jaar op nummer 1 in de hitlijst. Op PCL wist hij met dit wapenfeit en zijn andere nummers incl. een cover van “Could You Be Loved” (origineel door zijn grote held Bob Marley) zelfs de meest chagrijnige festivalganger in een vrolijke stemming te krijgen.
The Gentle Storm. ‘Niet bepaald een kalm briesje dat voorbij kwam’, schreef ik direct op Instagram. Ik wil niet als een verbitterde bejaarde overkomen, maar het geluid van deze band was zo oorverdovend dat ik na het eerst nummer naar mijn oordopjes greep. Volgende!
Roger Hodgson. Ja, van Supertramp! De meest sympathieke artiest van het festival. Zijn klassiekers “Give a Little Bit”, “Take The Long Way Home” en “Breakfast In America” werden zelfs door de allerjongsten meegezongen!
Geen festival lijkt compleet zonder Kensington. Op dit moment dé rockband van Nederland. Het optreden dat ze gaven op PCL bevestigt dit. Zowel de humor als de muziek is aanstekelijk. Daarbij zijn het podiumbeesten pur sang.
Toen de decorstukken eenmaal op de juiste plek stonden en de special effects nauwkeurig waren geprepareerd was het tijd voor de laatste act van de dag, niemand minder dan Within Tempation. Voor mij jeugdsentiment; toen ik 13 was heb ik voor het laatst iets geluisterd van deze band… Nu, 13 jaar later, moet ik bekennen dat ik het optreden zowel visueel als muzikaal indrukwekkend vond en heb genoten.
Met de hoogtepunten van de zaterdag (lees: het optreden van de liefste rock ‘n’ roll-opa ter wereld, Roger Hodgson, en het spektakel van Within Temptation) nog vers in mijn geheugen begon ik aan dag twee. Eenmaal aangekomen op het festivalterrein kon ik nog de laatste nummers van The Cool Quest – een graag geziene gast op de podia van Parkstad – meepikken. Met een reeks aan aanstekelijke funky hiphop tracks wisten ze meteen de juiste sfeer neer te zetten.
Een stevige portie Limburgse gezelligheid in de vorm van Rowwen Hèze volgde. Met bierwerpen en al. Een apart tafereel aangezien veel van de liedjes een eerbetoon zijn aan het gele goud en het nuttigen ervan, maar goed, traditie is traditie. En de band geniet er nog steeds met volle teugen van.
Yellow Claw nam geen genoegen met enkel de voetjes van de vloer. ‘Dit hele focking veld een grote ruïne’, was de opdracht aan het publiek. De jongeren hadden aan een half woord genoeg en hebben de rest van de snoeiharde set het natte gras flink aangestampt met hun All-Stars en Nikies.
De boys van DeWolff zouden met hun rauwe sound, beestachtige beharing en slangenleren schoeisel niet uit de toon vallen in de Southern Rock-scene van de jaren ’70. De jonge rock ‘n’ roll roedel weet deze klassieke muziekperiode uitstekend te vertalen naar een hardrockend festivaloptreden van nu.
The Common Linnets creëerde een soort kampvuursfeer met een setlist aan country en folk songs die qua tempo niet te vergelijken waren met het geweld van de vorige acts. Een welkome afwisseling.
Next up: Jett Rebel. Ik heb haast geen woorden om zijn optreden te beschrijven. Met tomeloze energie speelt hij alle nummers die hij ten gehore wilt brengen zonder daarbij rekening te houden met het officiële tijdschema! In een spontaan, en uniek, moment werd zelfs DeWolff op het podium geroepen om een flinke dosis orgel- en gitaargeweld toe te voegen aan de Rebel-sound. Een meer dan waardige afsluiter van het festival. Wat zeg ik? Het fucking hoogtepunt van ParkCity Live 2015!
ParkCity Live vond op 11 en 12 juli plaats in Bekkerveld, Heerlen. Morgen volgt een laatste fotoverslag.
Authors bio is coming up shortly.
