Eerst maar eens een hartgrondige vloek. Jezus Christus, hier hebben we lang op moeten wachten. 27 jaar om precies te zijn. In oktober van 1980 verscheen The River, Bruce Springsteens laatste grote rock & rollplaat. Magic is op zijn zachtst gezegd de verlate opvolger, compleet met de voltallige E–Street Band, dat nog net zo overrompelend davert als destijds.
Op Magic heeft producer Brendan O’Brien een muur aan geluid opgetrokken en deze eens flink dichtgetimmerd; tijd om op adem te komen is er nauwelijks. Een denkmantel naar spoedig blijkt, want nadat ons eerst het zicht is ontnomen door songs die van katoen geven, kom je er na een tijdje achter dat desillusie, bitterheid, ontsporing en vervreemding de ware thema’s van Magic zijn. “Isolement maakt een groot deel van het Amerikaanse karakter uit”, zei Springsteen ooit. Op Magic is het Amerikaanse karakter tot op het bot uitgekleed. Het land is moe en Springsteen illustreert de lethargische vermoeidheid aan de hand van personen die in het hedendaagse Amerika het spoor bijster zijn geraakt. Extraverte rock & roll als een soort beschermend decorum voor wrange realiteit.
De toon is gezet. De toon van het kille en persoonlijke isolement waarin Amerika en zijn burgers zich bevinden. Deze toon overwint op Magic grandioos. Het is een en al doffe ellende zonder ook maar een sprankje hoop. Magic handelt ook over beslissingen van machthebbers en de gevolgen ervan voor de gewone burger, en uiteraard over de oorlog in Irak en het toenemend wantrouwen dat verontrust: “your own worst enemy has come to town”, zingt Springsteen ergens.
Springsteen herinnert zich echter ook een ander tijdperk. Dan overheerst nostalgie en weemoed, zoals in het fraaie Girls In Their Summer Clothes. In muzikaal opzicht kun je Magic een nostalgisch rock & roll statement noemen waarin de Beach Boys somtijds weerklinken. En je hebt voortdurend het gevoel te luisteren naar een samenballing van de op heterdaad betrapte onschuld van Born To Run en de spattende rock & roll hymnes van The River. De weemoed van de nostalgie tegenover de desillusies, onzekerheden en paranoia in het Amerika van nu: “trust none of what you hear, and less of what you see, this is what will be, this is what will be”. Nog een geluk dat het nihilisme van het album Nebraska op Magic afwezig is. Niettemin is Magic Springsteens meest hardvochtige en grimmige album in jaren.
Springsteen weet uiteindelijk de volhouder voor zich te winnen en te belonen. In alle songs zijn de melodieën en refreinen ronduit ontwapenend en van een achteloos lijkende eenvoud. Volhouders zoals ik, die Springsteen eind jaren zeventig ontdekten via het machtige Born To Run, zich verwonderden over de beklemmende opvolger Darkness On The Edge Of Town (volgens mij nog steeds zijn beste album) en compleet ondersteboven raakten van The River. Inmiddels lijkt het oeuvre van Springsteen met terugwerkende kracht een levensgevoel te weerspiegelen; voor mannen van middelbare leeftijd intussen, die bij het horen van zijn ontroerendste songs af en toe een traantje moeten wegpinken. Omdat je weet dat je altijd een beetje ongelukkig bent, zelfs wanneer je je gelukkig voelt.
Authors bio is coming up shortly.
