Terwijl ik woensdagavond nieuwsgierig door het programma van Cultura Nova heen blader blijft mijn blik hangen bij de naam “Verdrietfabriek”. De Verdrietfabriek; een reis langs verdriet, schoonheid en troost in een ratelend kermiskarretje. Alleen deze omschrijving al prikkelt mij om er naar toe te willen gaan. Dit en de vermelding dat de kermisattractie niet geschikt is voor kinderen. Foto’s: Anita Hondong.
Zondagmiddag 30 augustus. Buiten is het warm en ik voel toch wel een beetje spanning in mijn onderbuik. Ik ga bewust de confrontatie opzoeken met verdriet. Niet alleen andermans verdriet maar mijn eigen emotionele achtbaan zal hoogstwaarschijnlijk ook getoornd worden. Een goede voorbereiding is het halve werk! De zakdoekjes gaan dus de tas in, de grote zonnebril op de neus en voor als de tranen straks echt niet meer te stoppen zijn; een stuk chocolade.
Wanneer ik na het invullen van een vragenlijst in het kermiskarretje plaatsneem is de dame naast mij nog een beetje aan het giechelen. “Als ik er maar niet depressief uitkom” zegt ze. “Komt helemaal goed” zeg ik bemoedigend en gun haar een blik in mijn tas waar de chocolade pronkt… en smelt… maar dat terzijde.
Langzaam vertrekken we met het kermiskarretje richting de eerste tent. Wanneer het woord ‘liefdesverdriet’ valt, voel ik dat ik opeens volschiet. Ik lijk wel een emotioneel opgeladen Duracell batterijtje. In een reflex grijp ik mijn tas met de chocolade reep. Ik geef echter niet toe aan mijn impuls maar haal diep adem, herpak mijzelf en probeer weer aandachtig te luisteren naar de verschillende gesproken interpretaties over het begrip ‘verdriet’.
Even later gaat de reis langs verdriet, schoonheid en troost verder richting de tweede tent. Hierin worden meerdere zintuigen geprikkeld met verhalen en tv schermen. Maar het is de derde tent die mij totaal verrast. Keiharde techno muziek, alcohol en een stampende DJ. Dit is precies wat ik weer even nodig heb. Hoewel iedereen doodstil in het kermiskarretje blijft zitten voel ik dat ik dat ik de neiging om lekker even een dansje te doen onderdruk. De tijd en hoeveelheid alcohol waren net niet genoeg om alles even los te gooien.
Met een grote glimlach op mijn gezicht vertrekken we naar de vierde tent. Hier wordt de toon weer een stuk serieuzer en kijken en luisteren we verder naar het verdriet van een dame. Een oudere dame met een zeer karakteristiek gelaat. Haar gezichtsuitdrukking en verhaal bezorgen me dan ook direct een brok in mijn keel. Ik ben dan ook aardig onder de indruk wanneer de rit verder gaat.
Het vijfde een laatste tentje is een bewustwording hoe mensen troost ervaren en hoe mensen graag getroost willen worden. Voor de een is een luisterend oor voldoende, voor de ander is vastgehouden worden een troost. Het is op dat moment dat ik mij besef dat de gebeurtenis in de derde tent, mijn manier van troost vinden is. Een lekker muziekje en een goed glas wijn. Even alleen zijn en soms ongegeneerd de tranen de vrijeloop laten. Want ook dat lucht op!
De Verdrietfabriek is op haar manier confronterend en verhelderend. Iedereen kamt op zijn of haar manier met verdriet. De een haalt er kracht uit, de ander moet opnieuw leren ademhalen. Maar ongeacht hoe groot of klein.. verdriet moet slijten.
Verdrietfabriek van Hoge Fronten / Lieke Benders is nog t/m zondag te zien op het C-Mill Businesspark.
Hardlopen, wijn drinken en genieten van veel muziek, theater en dans! En hoe ik dit allemaal ervaar? Dat lees je hier met een vleugje sarcasme, humor en een beetje leedvermaak.
