Je hoort wel eens over gebouwen of voorwerpen dat ze niet meer voldoen aan de eisen van deze tijd. Na zulk een stoutmoedige constatering wordt zo’n gebouw rigoureus met de grond gelijk gemaakt. Wegens te klein of zo, krappe afmetingen, een ruimteverdeling die ouderwets is. Kortom, de sleet zit er in, weg ermee. Soms denk ik wel eens dat ook ik niet meer voldoe aan de eisen van deze tijd, al vraag ik me af welke eisen dat dan zouden moeten zijn. En in welke tijd leven we als ik niet meer voldoe aan bepaalde eisen?
Zo laat ik mijn gedachten de vrije loop terwijl ik in een tweedehands platenzaak nog net niet languit lig maar krakend over de grond kruip, alweer ja, om bij een stapeltje lp’s te kunnen reiken. Even denk ik “I’m only stupid five days a week, the other three I can’t remember”. Van wie het citaat is, is me even ontschoten. Dadelijk rustig overeind krabbelen. Mijn gekreun is de aankondiging voor het feit dat ik zo meteen met gekromde rug voorover gebogen loop omdat niet alle rugwervels mijn bovenlichaam een voor een rechtop stapelen. Vooral niet te snel omhoog schieten want dan slaat de duizeligheid toe. Ben ik onderhevig aan slijtage? Moet ik ook worden afgebroken?
Er zijn van die momenten dat ik me Jack Nicholson voel in Five Easy Pieces. Wie de film gezien heeft weet hoe diens personage een, naarmate de film vordert, zwaarder wordende bagage aan onuitgesproken frustraties met zich meetorst en, zichzelf flink in de weg zittend, onbegrepen door het leven zwalkt.
Enfin. Zo erg is het nou ook weer niet. ’s Avonds draai ik nog immer kwieke plaatjes. The Dead C bijvoorbeeld. Provocatief klinkende deconstructies van een drietal uit Nieuw-Zeeland, dat rockmuziek afklooft tot er niks meer overblijft dan ruis, feedback en studiogepruttel; op welk restanten men zich naar hartelust uitleeft totdat er iets nieuws ontstaat. Minstens een keer per jaar wordt de lucht geklaard met het luidruchtige Gimmick van Barkmarket. Deze groep klinkt alsof ze drie nummers schots en scheef in een nummer perst. Dat zijn zo van die dingen. Ik ben er achter gekomen dat het luisteren naar muziek zijn graadmeter vindt aan de hand van leeftijd en levenservaring van de toehoorder. Als een telkens wisselend, subjectief, maar zaligmakend criterium. Ik ben mijn eigen maatstaf geworden. Een beetje krakkemikkig, maar volhardend.
Authors bio is coming up shortly.
