Stanley Clarke Band

Tijdens de achtste editie van Heerlen Jazzt was de kick-off weggelegd voor niemand minder dan de Stanley Clarke Band. Clarke als levende legende behoeft nauwelijks introductie. Viervoudig Grammy-winnaar, toonaangevend vernieuwer binnen de jazzwereld maar ook bruggenbouwer naar Zuid-Amerikaanse muziek, Fusion en Rock. Hij speelde samen met Chick Corea, Lenny White en Al DiMeola in de legendarische jazz-rock-fusion formatie Return to Forever, gevolgd door The Clarke/Duke Projecten, vele eigen bands en projecten. Zo speelde hij met o.a. Stewart Copeland, Jeff Beck, Ron Wood, Jean-Luc Ponty en Richie Kotzen. Hij is de aartsvader van de slap-techniek op basgitaar en zijn vingervlugheid op contrabas mag als uniek worden bestempeld. Foto’s: Katharina Sogeler   

De Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater was zaterdag uitverkocht met een overwegend 45+ publiek. Het was een zitconcert, hetgeen bij vlagen onwennig was tijdens de vele daverende muzikale uitspattingen. Stanley Clarke Band brengt namelijk een unieke mix van jazz met een vleugje pop, rock en R&B waar vaak flink op kan worden geswingd.

Voor deze avond bracht de bandleider, componist en meester op zowel akoestische als ook elektrische bas, een geheel ‘verse’ band mee, bestaande uit drie jonge muzikanten in de leeftijdscategorie van 19 tot 21 jaar! Stanley Clarke (64) staat er om bekend altijd op zoek te zijn naar jong talent dat dezelfde speelvreugde en inventiviteit uitdraagt als hijzelf. Zaterdag werden de bezoekers getrakteerd op een energieke band die soms net iets te veel van zich liet horen. Het blijkt een keuze van de ‘meester’ om minder te focussen op de nummers zelf, maar meer op de live-ervaring.

Bij opkomst begroette Stanley ons met de woorden “Happy Halloween”, gevolgd door een korte inspectie van het publiek en het grapje “are these the real faces?” Hilarisch, ontspannen en spontaan. De toon was gezet. Na het openingsnummer op contrabas bleek er bij het switchen een technisch probleem met Clarke’s elektrische bas, waardoor hij zich verder moest bedienen op zijn oude instrument. Dit zou zich blijven herhalen. Soms vielen hierdoor korte pauzes die snel gretig werden opgevuld door sublieme muzikale interactie tussen de drummer en de pianist. Zodra Clarke zich weer toevoegde volgde een uitzinnig spel tussen de muzikanten en zoals jazz betaamt volgden vele momenten vol uitgebalanceerd werk, afgewisseld met een goede verdeling van solospots.

Maar er was ook ruimte voor intimiteit. Zoals bleek uit het mooie samenspel tussen bas en piano. Of het moment dat Clarke zich bediende van een strijkstok. Keyboardspeler Cameron Graves hanteerde meer het spel en geluid uit Clarke’s vroege periode. Hierdoor was deze jongeling het meest verantwoordelijk voor de meer experimentele passages. Na ruim een uur konden eindelijk ook slap-finger-pickin-n-ticking-full-chords op elektrische bas worden gespeeld.

Op de studio-albums van Clarke’s horen we vaak ook gitaar en blazers. Dat betekende, mede door de line-up die hij voor PLT meenam, dat vele nummers onderhevig waren aan een herdefiniëring. Ook dat is Jazz. Zo meende ik aangepaste versies te horen van ‘No Mystery’ en ‘Labyrinth’, beiden van het album ‘The Stanley Clarke Band’ uit 2010.

Eén van zijn meest bekende nummers, ‘Schooldays’ van het gelijknamige album uit 1976, werd in 2014 nieuw leven ingeblazen op het album ‘Up’, waarop het repertoire uit de jaren ‘70 werd uitgediept en aangevuld met nieuw werk. Het mag niet verrassen dat dit nummer, geheel gevrijwaard van melancholie, alsnog als tijdloos de geschiedenis in ging. Zo getuigde ook de live-uitvoering ervan. Ook meende ik de van hetzelfde album afkomstige ‘Gotham City’ te herkennen. ‘Last Train To Sanity’, eveneens van ‘Up’ (dat overigens niet had misstaan op Frank Zappa’s ‘Jazz from Hell’) stond helaas niet gepland.

De reguliere set eindigde na een uur en twintig minuten. Misschien net iets te kort voor een muzikant als Clarke. Bij terugkomst van de band was er hoop in een lange verlenging toen Clarke iedereen uitnodigde op te staan: “It’s time to party”. Er volgde een vet funky nummer dat niet aansloot bij het voorgaande. Het zware slapwerk bracht mij op de vraag of Clarke ooit een bas doormidden heeft geslagen. Het zou mij niet verbazen. Na vijf minuten was het alsnog gedaan met deze korte maar hevige toegift en verliet een groot deel van het publiek, verlangend naar meer, de zaal. Ik zie het graag als een positief teken.

Op zaterdag 21 november sluit Parkstad Limburg Theaters de jazzmaand ‘Heerlen Jazzt’ af met de derde editie van jazzOUT met o.a. Clarke’s voormalige muzikale partner Al DiMeola. Er wordt stilletjes muziekgeschiedenis geschreven in het Heerlense!

Stanley Clarke Band speelde op 31 oktober 2015 in de Limburgzaal in Heerlen in het kader van Heerlen Jazzt. 

Line-up:
Stanley Clarke – Bass
Beka Gochiashvili – Piano
Michael Mitchell – Drums
Cameron Graves – Keys